เขาจ้องมองเธอราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นเธอ ก็ช่วงนี้เขาเป็นบ้าอะไรชอบคิดถึงแต่เรื่องเธอเต็มหัวไปหมด ถึงขนาดคิดอกุศลว่าเขาจะต้องได้เธอ
“ผมเอง”
“แล้วคุณมาทำไมคะ มีธุระอะไรกับฉันคะ ฉันกำลังยุ่งพิมพ์งาน ไม่มีเวลาจะไปทะเลาะกับใคร” ปากเธอพูดกับเขาแต่เธอไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขายิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากกว่าเดิมที่ถูกเมิน นี่ดัสตินเชียวนะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนต้านทานเสน่ห์ของเขาได้ แต่ดูแม่คนนี้ทำ แม้แต่หน้าเขาเธอยังไม่หันมามอง
“ได้ข่าวว่าแฟนคุณมาอาละวาดที่นี่ ผมก็จะแวะมาบอกแค่นั้นแหละว่านี่ที่ทำงาน ไม่ใช่สถานที่ใช้มั่วผู้ชาย”
“ปากเสีย…ฉันไปทำแบบนั้นเมื่อไหร่กันคะ ฉันมีแต่ไล่ให้เขาไปไกล ๆ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาแวบเดียว แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ อย่างไม่สนใจและไม่ได้สังเกต ว่ามีคนหัวเสียหน้าทำหน้ายักษ์บึ้งตึงใส่ตัวเอง
“ก็ผู้ชายของคุณมาว่าผม ตอนที่ผมกำลังรอลิฟต์”
“แล้วคุณไม่มีปากเถียงหรือไงคะ ทีกับฉันเห็นปา
