“ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่เข้าใจฉัน ช่วงนี้ฉันอยากใช้ชีวิตแบบค่อยเป็นค่อยไป ไม่อยากรีบ อะไรที่เป็นของเราก็ต้องเป็นเราค่ะ แล้วคุณพราวล่ะคะ ข่าวออกโครมๆ ว่าคุณทั้งสองคนคบกัน” บัวชมพูถามเขาตรง ๆ
“คุณจะเชื่อหรือเปล่า? ถ้าผมบอกว่าผมกับพราวเป็นแค่เพื่อนกัน”
“ไม่ทราบค่ะ ขอไม่ออกความเห็นค่ะ อาหารอร่อยมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะที่พามา อิ่มมาก ตอนนี้สมองวิ่งปรื้ดเลยค่ะ อย่าแซงจ่ายก่อนฉันนะคะ ไม่งั้นครั้งหน้าฉันจะไม่ออกมากับคุณอีก สุภาพบุรุษต้องแชร์กันค่ะ”
“อะไรของคุณผมเคยได้ยินแต่สุภาพบุรุษตัองเป็นคนจ่าย เวลาออกไปทานข้าวกับผู้หญิง”
“ฮ่า ๆ ๆ ฉันอาจจะเป็นผู้หญิงแปลกก็ได้ค่ะ ฉันชอบแชร์ค่ะ แฟร์ดีทั้งสองฝ่าย ไปกันเถอะค่ะ เชิญค่ะคุณสุภาพบุรุษ” ดัสตินยิ้มมุมปากให้กับความขี้เล่นของเธอที่เขาเพิ่งค้นพบวันนี้ เขาจะให้เวลากับเธอเท่าที่เธอต้องการ ขอแค่เธอไม่ผลักไสเขา และยอมให้เขาวนเวียนอยู่รอบตัวเธอแบบนี้ เขามั่นใจว่าเขา
