คุณแม่ขาของน้องพรีมคนสวย # 3
1335 คำ
ตอนนี้ปรมัตถ์กำลังอยู่บนเครื่องบิน ต้องไปแวะเปลี่ยนเครื่องที่ญี่ปุ่น ตื่นเต้นเหมือนกัน เพราะไม่ได้กลับไทยเลยจะสองปีแล้ว กลับไทยล่าสุดตอนเพื่อนสนิทแต่งงาน หลังจากนั้นก็อยู่ยาว เพราะงานรัดตัวด้วย หวังว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะไม่ผิดพลาด เพราะยังไงเขาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว
ญาริดามาส่งเขาที่สนามบิน เธอร้องไห้จนเขาอดสงสารไม่ได้ แต่ถึงยังไงความรู้สึกของเขาก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปได้
หลับๆ ตื่นๆ ไปหลายรอบ ดูหนังจบไปหลายเรื่องก็ยังไม่ถึงญี่ปุ่น สาวสวยที่นั่งถัดไปสองแถว เธอมองมาที่เขา เรียกว่านั่งจ้องกันเลยทีเดียว ชายหนุ่มจึงค้อมศีรษะทักทายเธอตามมารยาท จนเธอเดินมาหาเขาพร้อมกับแก้วเครื่องดื่ม
“แก้มค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ปรมัตถ์ครับ”
“คุณปรมัตถ์ไปทำอะไรที่ฮาวายคะ ทำงานหรือเที่ยว”
“ไปเที่ยวครับ แล้วคุณแก้มล่ะครับ”
“ไปเที่ยวเหมือนกันค่ะ พอดีลาพักร้อน ไม่อยากกลับเลยค่ะ แต่วันลาหมด... คุณปรมัตถ์ทำงานที่ไหนคะ” สุชาดา ได้โบนัสก้อนโตพร้อมพี่ชายซื้อตั๋วให้ จึงมีโอกาสได้เดินทางไปเที่ยวที่ฮาวายจนครบกำหนดกลับ
“พีเคจิวเวลรี่ครับ แล้วคุณแก้มล่ะครับ”
“โรงแรมดาริกาแถวสาทรค่ะ”
“ผมเคยได้ยิน โรงแรมนี้ใช้จัดงานแต่งคนดังเยอะมากนะครับ”
“ใช่ค่ะ นี่นามบัตรของแก้มค่ะ เผื่อคุณปรมัตถ์ได้ไปแถวนั้น หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
“เครื่องจะแลนดิงญี่ปุ่นแล้ว แก้มต้องกลับไปนั่งที่ตัวเองก่อนนะคะ”
สายตายั่วยวนขนาดนี้ จะให้ปฏิเสธผู้หญิงสวยก็คงไม่ใช่นิสัยเขา บางทีอาจจะได้สานสัมพันธ์กันต่ออีก รู้จักกันไว้ไม่เสียหาย ชายหนุ่มหยิบนามบัตรของหญิงสาวที่เพิ่งรู้จักกันใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเก็บโต๊ะด้านหน้าให้เรียบร้อย พร้อมเช็กเอกสารการเดินทางเพื่อเปลี่ยนเครื่อง
จนตอนนี้เขาเดินทางมาถึงประเทศไทยอย่างปลอดภัย กำลังยืนรอรับกระเป๋า ก่อนจะแยกออกไป เขามองไปที่ผู้หญิงที่รู้จักกันบนเครื่องที่ชื่อแก้ม ก็เห็นเธอมองมาที่เขา
ร่างสูงโบกมือนิดหนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าออกจากอาคารผู้โดยสารไป วันนี้พ่อของเขาส่งคนขับรถที่บ้านมารอรับ
“น้าผง กลับบ้านเลยนะครับ”
“ได้ครับคุณใหญ่”
“คุณพ่อไปทำงานใช่ไหมครับ”
“ครับ”
กว่าจะมาถึงบ้านใช้เวลาเกือบชั่วโมงครึ่ง เพราะรถติดมาก เรียกได้ว่าคลานเอา
แม่บ้านคนเก่าแก่ที่เลี้ยงดูเขามา ออกมายืนรอรับที่หน้าบ้าน
“คุณหนูกลับมาแล้ว ป้าดีใจมากเลยค่ะ หิวไหมคะ ป้าจะทำของโปรดให้ทาน”
ปรมัตถ์สวมกอดแม่บ้านที่เขารักราวกับแม่คนที่สอง
“คิดถึงป้านวลมากเลยครับ ผอมลงหรือเปล่าครับเนี่ย”
“ผอมอะไรกันคะ เสื้อจนจะใส่ไม่ได้แล้ว”
“ป้านวลของผมยังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับ รอบนี้ผมมาอยู่ไทยถาวร ป้าคงปวดหัวจนอยากไล่ผมกลับอเมริกาแน่ครับ”
“ดูพูดเข้า ป้ามีแต่จะดีใจน่ะสิคะ ที่จะได้ดูแลคุณหนูอีก... นี่ดีนะ ที่ไม่มีผู้หญิงตามมาด้วย”
“ผมอาจจะเอาเธอยัดไว้ในกระเป๋ามาด้วยก็ได้นะครับ ใครจะไปรู้” ปรมัตถ์พูดเย้าแหย่อย่างอารมณ์ดี
“ดีเลยค่ะ ป้ารอเลี้ยงหลานอยู่ อยากเห็นคุณหนูของป้ามีครอบครัว”
“อีกนานเลยครับ ตอนนี้เลี้ยงผมไปก่อนแล้วกัน แล้วนายเล็กล่ะครับ”
“รายนั้นเคยอยู่ติดบ้านที่ไหนคะ ออกจากบ้านไปจะสองอาทิตย์แล้วค่ะ ไปถ่ายรูปที่ไหนก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวผมขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวลงมาทานข้าวครับ”
“ได้เลยค่ะ เดี๋ยวป้าให้เด็กจัดโต๊ะรอ ทานข้าวแล้วจะได้พักผ่อนเพราะยังเช้าอยู่เลยค่ะ”
ปรมัตถ์เดินขึ้นไปยังชั้นสอง โดยลุงผงขนกระเป๋าของเขาขึ้นมาให้แล้วเรียบร้อย หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็รีบแต่งตัวลงมาทานข้าว เพราะกลัวป้านวลจะรอ
“อาหารเยอะมากเลยครับ ขอบคุณมากนะครับป้า ที่ยังไม่ลืมว่าผมชอบอะไร”
“จะลืมได้ยังไงล่ะคะ เลี้ยงมากับมือ”
“ป้ามาทานด้วยกันไหมครับ เยอะขนาดนี้ผมจะทานคนเดียวหมดได้ไง”
ปรมัตถ์กำลังจะตักข้าวเข้าปาก ก็พอดีกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา แถมเข้ามากอดป้านวลของเขาอย่างสนิทสนมอีก
“ป้านวลขา ได้กลิ่นอาหารโชยมาแต่ไกลเลยค่ะ พลอยหิวค่ะ ขอทานด้วยคนได้ไหมคะ”
“หนูพลอยมาพอดีเลย มาค่ะเดี๋ยวป้าจะให้เด็กไปเอาจานมาให้ มาได้เวลาพอดีเลยค่ะ”
“พอดีพลอยตามกลิ่นอาหารมาค่ะ อาหารฝีมือป้านวลได้กลิ่นไปไกลถึงออฟฟิศเลยค่ะ อุ้ย! … ป้าคะ ใครเหรอคะ... ขอโทษทีนะคะ แหะๆ พอดีลืมดูค่ะ ว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย”
“หนูพลอยรู้จักกับคุณใหญ่หรือยังคะ ลูกชายคนโตของคุณท่านค่ะ เพิ่งกลับมาจากอเมริกา”
“อ๋อ สวัสดีค่ะคุณใหญ่ ดิฉันพลอยนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้เขาตามมารยาท ปรมัตถ์รับไหว้ พลางสำรวจชมพลอยอย่างพิจารณา
“มาแล้วค่ะ ข้าวของหนูพลอย ทานให้อร่อยนะคะ”
“ขอบคุณป้านวลมากๆ นะคะ” เธอยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะก้มหน้าทานข้าว เพราะต้องรีบกลับเข้าบริษัท
เธอเข้านอกออกในบ้านหลังนี้ได้ เพราะเธอเป็นเลขาของท่านประธาน บางครั้งเธอต้องมาเอาของ หรือเอาเอกสารมาให้ท่านเซ็น
“ทานเยอะๆ นะคะ”
“ค่ะ ป้านวล” หญิงสาวสงบคำมากขึ้น เพราะไม่ได้อยู่ลำพังกับป้านวล จึงนั่งทานข้าวเงียบๆ
“เอ่อ... ป้าคะ พอดีท่านประธานให้มาเอาชุดสูทสีดำค่ะ ท่านจะเลยไปงานเลี้ยงคืนนี้ หลังเลิกงานน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวป้าขึ้นไปดูให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งสองคนนั่งทานข้าวกันอย่างเงียบๆ โดยต่างฝ่ายต่างแอบสำรวจอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
“อิ่มมากเลยค่ะ วันหลังพลอยจะแวะมาใหม่นะคะ... ขออนุญาตนะคะ เพราะต้องรีบไปเคลียร์งานค่ะ” ชมพลอยหยิบชุดสูทได้ ก็รีบเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ปรมัตถ์มองตามหลังหญิงสาวไปจนลับตา
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใครครับป้า” ปรมัตถ์ถามออกมาอย่างข้องใจ
“หนูพลอยเป็นเลขาคุณท่านค่ะ”
“เธอมาที่นี่บ่อยเหรอครับ” ปรมัตถ์ถามต่อเพราะอยากรู้ เพราะพ่อของเขารับปากเรื่องผู้หญิงมาจะสิบปีแล้ว หวังว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ได้เป็นอะไรกับพ่อของเขาหรอกนะ
“ก็บ่อยนะคะ คุณท่านไว้ใจมาก เพราะทำงานกับท่านมาหลายปีน่ะค่ะ เข้านอกออกในบ้านบ่อยๆ”
“อ๋อ… คงไม่ใช่เด็กคุณพ่อนะครับ”
“คนนี้ป้ารับประกันว่าไม่ใช่ค่ะ เพราะท่านเอ็นดูเหมือนลูกหลานค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านรีบแก้ต่างแทนชมพลอยทันที เพราะเธอเอ็นดูเหมือนลูกหลาน
“แล้วไปครับ ผมกลัวเธอจะมาหลอกคุณพ่อ”
“หนูพลอยนิสัยดี น่ารักค่ะ ป้าชอบ ทั้งสวยทั้งทำงานคล่อง แถมกิริยามารยาทก็งามค่ะ”
“ดูป้าจะปลื้มมากเลยนะครับ”
“ค่ะ ถ้าคุณหนูไม่มีแฟน ป้าจะยุให้จีบเลยค่ะ”
“ผมยังไม่รู้จักเธอเลย จะจีบได้ไงครับ”
“อีกหน่อยคงได้ทำงานด้วยกันบ่อยๆ ก็สนิทเองแหละค่ะ ท่านจะให้หนูพลอยเป็นพี่เลี้ยงสอนงานคุณหนูด้วยนะคะ”
“อ่า... งั้นผมขึ้นไปพักก่อนนะครับ”
ปรมัตถ์เดินขึ้นข้างบนไปที่ห้องนอนของตัวเอง เขาต้องปรับตัวเรื่องเวลา และอาหารการกินอีก
- ผู้เขียน
