“ท่าน!” เว่ยเหยียนเฟิ่งเริ่มหัวร้อนแต่เขาก็อดกลั้นความโกรธที่กำลังปะทุอยู่ในตัวอยากเอากระบี่มาแทงสตรีนางนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าเขายังมีสติพอจิตใต้สำนึกบอกว่ามีแค่นางที่จะช่วยหลี่เหมยซินก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเชื่อแบบนั้น
“เงินทองข้ามีเหลือล้นใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด เงินแค่นี้ของเจ้าข้าไม่สนใจหรอก อีกอย่างนางกำลังตายช่วยไปก็เสียแรงเปล่า” สตรีเจ้าของหอพูดเรื่องเป็นตายได้หน้าตาเฉย
เชือกเส้นสุดท้ายของเว่ยเหยียนเฟิ่งขาดสะพรึง เขาชักกระบี่จี้คอสตรีปากเสียผู้นี้ นัยน์ตาคมกริบฉายแววสังหารกัดฟันกั้นโทสะกล่าว “อย่าให้ข้าหมดความอดทนกับท่าน”
“การฆ่าคนไม่ช่วยให้นางฟื้นขึ้นมา เจ้าฆ่าข้าแล้วใครจะรักษานางให้เจ้า” สตรีเจ้าของหอไม่มีความหวาดกลัวเขาสักนิดขนาดกระบี่บาดคอตัวเองแล้วยังมีสีหน้าเรียบนิ่งกล่าวอย่างไม่แยแสเลือดที่ไหลซึม นางกอดอกเพ่งมองความร้อนอกร้อนใจปะปนกับความโกรธที่ปะทุของเว่ยเหยียนเฟิ่งเพราะนางไ
