“โรงแรมม่านรูด” มณีรัชดาอุทานกับตัวเอง ที่รู้สึกตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว หล่อนเงยหน้ามองจ้องวิภัสร้องขึ้น
“นี่คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม พาฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
กรีดเสียงเข้มโวยวายกับเขาในรถ
วิภัสที่รู้ว่ามณีรัชดารู้สึกตัวแล้วเห็นสีหน้าของหล่อนจ้องเขาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
“เสียแรงที่ฉันไว้ใจคุณ”
เขาพยายามกล่าวแก้ตัว
“ผมขอโทษ แค่ลองใจคุณณี เฉยๆ”
“ลองใจณีหรือคุณเห็นณีเป็นผู้หญิงมักง่ายแค่เครื่องเล่นของคุณ”
เขาพยายามกล่าวแก้ตัวอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ยอมรับกลายๆ “เอ้อผมคิดว่าโทษความวู่วามขาดสติเพราะผมเห็นคุณณี สวยจนอดใจไม่ไหว”
มณีรัชดาตะลึงจนตัวชาที่ได้ยินคำพูดจากชายหนุ่มที่หล่อนมองว่าเขานั้นเป็นสุภาพบุรุษกับผู้หญิงอย่างมาก สายตาของหล่อนที่มองด้วยความผิดหวังแล้วยังแค้นใจ
“คุณเห็นว่าณี เป็นผู้หญิงใจแตก”
“แต่ผมรักคุณณี”
เขาพยายามเอาความรักมาอ้าง
“ความรักไม่ใช่การแสดงออกที่เห็นแก่ตัว”
หล่
