4 | อย่าเล่นกับไฟ
1202 คำ
เธอเดินออกจากห้องน้ำหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ จังหวะกำลังก้าวเท้าเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน สายตาได้เหลือบเห็นแผ่นหลังของบางคนผ่านหน้าโดยมีชายฉกรรจ์สี่คนเดินตามหลัง แม้มองแค่ข้างหลังเธอก็จำเขาได้...แม็กซ์เวลล์
เธอตัดสินใจเดินตามเขาไป เพราะอยากคุยเรื่องแต่งงานและยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เขา เธอมองเส้นทางข้างหน้าด้วยความกลัว บรรยากาศรอบข้างเริ่มเงียบและวังเวงพิกล แม้มีเสียงเพลงจากข้างนอกดังกระหึ่มเข้ามาภายใน ทว่ากลับไม่สามารถกลบความกลัวที่นี่ได้เลย
จะไปต่อหรือพอแค่นี้ณิชา เธอถามตัวเองในใจ เพราะเธอขี้ขลาดเกินไปจึงเลือกไม่เดินไปข้างหน้า บางทีแอบคิดนะ ว่าแม็กซ์เวลล์เป็นใครกันแน่ ยามมองตาเขา แววตาเขาช่างว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก และยากที่จะคาดเดาใจผู้ชายคนนี้ได้
"เฮือก! ตะ...ตกใจหมดเลย" เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะจังหวะกำลังหมุนตัวเดินกลับไป สายตาได้มองเห็นแม็กซ์เวลล์ยืนกอดอกอยู่บันไดอีกทาง ยอมรับไม่ได้สังเกตว่าตรงนั้นมีบันไดทางขึ้น
"มาทำอะไรตรงนี้"
"เอ่อ...พอดีว่าฉันเมา เลยมามั่วซั่ว" พูดอะไรของเธอเนี่ยยัยณิชา โกหกทั้งทีก็ให้มันเนียนกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง เธอก่นด่าตัวเองในใจ
"งั้นเหรอ"
"อืม" เธอก้าวถอยหลัง เมื่อแม็กซ์เวลล์ตวัดเท้าเดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้านิ่งขรึมบวกกับแววตาเย็นชา ทำให้เธอเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้...เขาต้องไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน "สะ...เสื้อนายไปโดนอะไรมา"
"เห็นๆ อยู่ว่าเลือด"
"...." เขาตอบโดยไม่กักอะไร ไล่ต้อนจนกระทั่งแผ่นหลังเธอแนบลงผนังซีเมนต์หนา เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก พยายามไม่มองเลือดบนเสื้อสีขาวเขา ทว่าสายตากลับไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย
"ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย มาทำอะไรตรงนี้"
"ก็บอกว่าเมา..." เธอเบิกตาโพลง แข้งขาเหมือนอ่อนแรงลงไปอัตโนมัติ ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แม็กซ์เวลล์เป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆ เอาสันมีดออกมาลูบหน้าเธอ "นะ...นายจะทำอะไร"
"แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไร"
"อย่ามาเล่นลิ้น"
"หึ สร่างเมาแล้วเหรอ?"
"นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ"
"ไหนบอกไม่อยากแต่งงานกับฉันไง ให้ฉันช่วยทำฝันเธอเป็นจริงเอาไหม"
"ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด" รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากปรากฏขึ้น เขาใช้ปลายมีดดันคางเธอให้มองหน้าเขา
กลัว...ใช่ เธอกลัวผู้ชายคนนี้
"เอาชีวิตเธอมาแลกกับการยกเลิกงานแต่งงานของเรายังไงละ"
"นายมันโรคจิต!" เธอผลักเขาออก ก่อนจะตวัดเท้าเดินหนีจากเขา ไม่ทันไปถึงไหนต้นแขนเธอก็ถูกเขารวบกำเอาไว้แล้วดึงเธอกลับไป
หมับ
"ว้าย!! ปะ...ปล่อยฉันนะ ฉันไม่แต่งงานกับแก ไอ้คนโรคจิต!"
เธอกัดแขนเขาเต็มแรง ดูเหมือนเขาไม่สะทกสะท้านอะไร แววตาเขายังเย็นชาเหมือนเดิม ผิดกับเธอที่มีความหวาดกลัวฉายออกมา เธอถูกเขาแบกร่างมายังสถานที่แปลกใหม่ รู้สึกหัวเสียเล็กน้อยที่ทำอะไรเขาไม่ได้
ตุ้บ!
"โอ๊ย!!"
แม็กซ์เวลล์โยนเธอลงเตียงนอนขนาดใหญ่ เขาไม่อ่อนโยนหรือเบามือกับเธอสักนิด ชายกระโปรงเธอเลิกมากองบนเอว ทำให้ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นเนื้อโหนกนูนภายใต้ชั้นในตัวจิ๋วอย่างชัดเจน
"นายคิดจะทำอะไร"
"ทบทวนเรื่องเมื่อคืนให้เธอไง เผื่อเธอ...อาจจะลืม"
แม็กซ์เวลล์ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออก ก่อนจะโยนลงพื้น ร่างกายหนากำยำอัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามและลอนซิกแพคเรียงตัวกันสวยงาม บริเวณสะดือมีไรขนอ่อนสีดำปกคลุมตัดกับผิวสีขาวโผล่พ้นขอบกางเกงขึ้นมา
ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขามีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามให้ใจเต้นแรง ซึ่งตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสภาวะนั้น
"ระ...เรายังไม่ได้แต่งงาน จะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ"
"เมื่อคืนไม่ใช่วันเข้าหอ เรายังสนุกกันได้เลย"
แม็กซ์เวลล์ออกแรงดึงข้อเท้าณิชากลับมานอนราบดังเดิม เริ่มขึ้นคร่อมร่างบาง รอยช้ำตามร่างกายเธอที่เขาสร้างไว้ยังคงอยู่ ณิชาพยายามขัดขืนคนบนร่างทุกวิธี ทว่ากลับไม่เป็นผล
"ปล่อยฉันนะ!"
แควก!!
อาภรณ์ที่สวมใส่ถูกเขาฉีกขาดไม่มีชิ้นดี เขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด ไม่อยากคิดถึงตอนพี่สาวเธอแต่งงานกับเขาเลย เขาคงทำเรื่องป่าเถื่อนแบบนี้ไม่ต่างจากเธอ
"อ๊ะ!"
ทันทีที่อุ้งปากร้อนชื้นสัมผัสยอดปทุมถัน ความสยิววิ่งปราดไปทั่วร่างกาย มือไม้ที่เคยต่อต้านและปัดป่ายเริ่มอ่อนแรงอย่างไม่อยากเชื่อ แม็กซ์เวลล์กดข้อมือณิชาลงเตียงนอน ดูดดุนยอดปทุมถันตรงหน้าอย่างรุนแรง สร้างความเจ็บแปลบและเสียวซ่านให้แก่ณิชาในเวลาเดียวกัน
"มะ...แม็กซ์เวลล์ ยะ..หยุดนะ!"
"ถ้าไม่มีอารมณ์ เดี๋ยวเปิดคลิปเมื่อคืนของเราแล้วทำตามไปด้วยไหม"
"นายมันเลว!"
"หึ ฉันเองก็ไม่เคยมองตัวเองว่าเป็นคนดีมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน"
"นายทำแบบนี้ทำไม"
"จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?"
"ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกทุกคน นายไม่กลัว..."
"บอกเลยสิ ฉันไม่ได้กลัวว่าคนอื่นมองฉันยังไง เพราะที่ผ่านมา ฉันมองเรื่องบนเตียงเป็นเรื่องปกติ แค่ฉันบอกทุกคนว่าเธอเต็มใจให้ฉันทำเอง ใครบ้างจะไม่เชื่อ"
"นายมัน..."
"รู้ตัวว่าเลว แล้วก็เลวมาตั้งนานแล้ว" เขาผละออกจากณิชา ก่อนจะก้าวขาลงจากเตียงนอน หยิบบุหรี่มาคาบไว้ในปากแล้วใช้ไฟแช็คลนปลายกระบอก
เขาไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องบนเตียงกับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่อยากขู่ให้เธอรู้ว่า อย่ามายุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรรู้เท่านั้น
"ใส่ซะ ถ้าไม่อยากออกไปในสภาพนี้" เขาโยนเสื้อเชิ้ตตัวเองให้ณิชา เธอรับมาโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เขากระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นใบหน้าเธอเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา "ฉันไม่ใช่ประเภทที่มีอารมณ์ได้ตลอดเวลา อย่าเสียใจที่ไม่ได้..."
เพียะ!
ใบหน้าหล่อเหลาหันตามแรงตบ มือข้างที่ณิชาใช้ตวัดใส่แก้มแม็กซ์เวลล์แดงเถือกและสั่นเทา เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มตัวเอง ก่อนจะดึงใบหน้ากลับมามองณิชา
"อึก!" ดวงตาคู่สวยเริ่มเหลือกกระสน เมื่อแม็กซ์เวลล์ทำเรื่องไม่คาดฝัน เขาใช้มือบีบคอเธออย่างแรงราวกับต้องการให้แหลกหักละเอียดคามือใหญ่
"คราวหลังอย่าทำอะไรที่สิ้นคิดอีก รู้ทั้งรู้ว่าฉันเลว แต่ก็ยังเลือกเล่นกับไฟ ถ้าฉันหมดความอดทนกับเธอเมื่อไหร่ ระวังโดนไฟอย่างฉันเผาเอาแล้วกัน"
- ผู้เขียน
