“แล้วทำไมเจ้าถึงมานอนอยู่กลางป่ากันเล่า”
“หม่อมฉันหลงทางเพคะ” เมขลาปดคำโต
“เจ้าอยากกลับบ้านเมืองของเจ้าหรือไม่ ข้าจะพาไปส่ง”
“ไม่อยากกลับเพคะ หม่อมฉันเป็นแมวเร่ร่อน ไม่มีเจ้าของ หากพระองค์ไม่รังเกียจ หม่อมฉันก็อยากจะขอตามพระองค์ไปที่เมืองด้วยนะเพคะ”
“ได้สิ เราก็อยากพาเจ้ากลับไปเลี้ยงดูที่เมืองของเราเหมือนกัน เรายังไม่มีเมียนะ”
“เพคะ ไม่มีเมียแล้วบอกหม่อมฉันทำไมเพคะ”
เมขลางุนงงหนัก สีหน้างุนงงของเจ้าแมวยักษ์ทำเอาเจ้าชายหนุ่มหัวเราะร่วน
“เราต้องบอกเอาไว้ก่อน เผื่อเจ้าจะเข้าใจผิด”
“เหตุใดหม่อมฉันต้องเข้าใจผิดด้วยเล่า”
“นั่นสิ เหตุใดเราต้องกลัวเจ้าจะเข้าใจผิดด้วย”
เจ้าชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาหา เมขลาในร่างแมวก็ชะงัก กะพริบตาปริบๆ
อ๊ายยยยย…
เอาอีกแล้วคนบ้าทำไมต้องมามองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้มขนาดนี้ด้วยนะ
เจ้าชายหนุ่มกดยิ้มมุมปาก ก่อนจะพาเจ้าเหมียวร่างยักษ์เดินเข้ากระโจม พวกข้าทาสบริวา
