มือบางรวบผ้าห่มผืนหนามาคลุมถึงอก เบิกตากว้างเมื่อเห็นสายตากล่าวหาของเขา
“โม...”
เธอหลุดเสียงครางออกมาจากริมฝีปากนุ่มแต่บวมเจ่อจากการโดนจุมพิตตลอดค่ำคืน
“โอ๊ย! ปวดหัวจัง”
เธอกุมขมับ ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน
“มันเกิดอะไรขึ้นโม”
สายป่านไม่ได้โวยวาย เพราะโดยพื้นนิสัยเธอไม่ชอบโวยวาย แต่ใบหน้าแดงก่ำที่ลามไปถึงใบหูบ่งบอกว่าเธอรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ที่ถามออกไปเพราะสงสัยว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน
“ป่านเมามาก จับโมปล้ำ จนโมต้องยอมเสียตัวให้ป่าน”
เหลือเชื่อ!
เธออ้าปากค้างกับข้อกล่าวหาของเขา ท่าทีของนโมขัดเขิน เขากลิ้งไปกลิ้งมา เอาหมอนข้างหนีบเอาไว้ที่ขาเหมือนกับอาย
บ้าน่ะสิ! ดูทำท่าเข้า
“ป่านจำอะไรไม่ได้เลย” เธอกุมศีรษะ ปวดจนแทบระบิด
“ใช่น่ะสิ ป่านข่มขืนโมจนเสร็จสมอารมณ์หมายก็จำอะไรไม่ได้ พูดแบบนี้จะไม่รับผิดชอบใช่ไหม”
“โม...” เธอเรียกเขาอย่างอ่อนใจ
“โมเสียตัวแล้ว
