ตอนที่ 1 ดวงซวย…อภิมหาประลัยแห่งความซวย!
3616 คำ
ตอนที่ 1
ดวงซวย…อภิมหาประลัยแห่งความซวย!
“อ๊ากกกกก อย่าเพิ่งปิด! อย่าเพิ่งปิดนะคะได้โปรด TOT”
ฉันวิ่งสี่คูณร้อยพุ่งไปยังห้องสภานักเรียนที่รุ่นพี่คนหนึ่งกำลังจะปิดประตูล็อกห้องเพื่อกลับบ้านพอดี เขาก้มลงมองฉันที่สอดขาแทรกผ่านประตูเข้าไปด้วยสายตางงๆ
“มีอะไรเหรอ -_-;”
“คือว่า…ฉันมาส่งใบสมัครค่ะ”
“ใบสมัครอะไร?”
“ก็ใบสมัครคัดนักเรียนที่มีคุณสมบัติพร้อมในการได้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนอื่นยังไงล่ะคะ คือฉันเพิ่งเขียนเสร็จน่ะค่ะ”
เพราะก่อนหน้านี้เรียนพละมา ฉันก็เลยเหนื่อยจนเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ไม่เจอใครอยู่ในห้องแล้ว กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าลืมเขียนใบสมัครก็ปาเข้าไปตอนออดเลิกเรียนดังขึ้นพอดี T^T
“แต่ว่ามันหมดเวลารับสมัครแล้วนะครับ ในใบสมัครก็เขียนไว้แล้วนี่ว่าหมดเวลายื่นตอนสี่โมงเย็น”
“ไม่นะคะ ฉันตั้งใจกับเรื่องนี้มากจริงๆ ขอร้องล่ะค่ะ ได้โปรดรับใบสมัครของฉันด้วยเถอะ จะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น จะให้ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างห้องน้ำหรือว่าเคี้ยวข้าวแทนก็ทำได้ทั้งนั้นนะคะ TOT”
“เอ่อ…เคี้ยวข้าวไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้ -_-;;”
“ถ้างั้นก็ช่วยรับใบสมัครนี้ด้วยเถอะนะคะ แค่ใบเดียวเอง นะคะๆๆๆ TOT”
ฉันอ้อนวอน ถลาลงไปกอดขารุ่นพี่แล้วร้องได้ดุจดั่งนางเอกละครหลังข่าว ฉันอุตส่าห์วาดฝันว่าจะได้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนหญิงล้วน Honey High School โรงเรียนที่เพื่อนรักสมัยเด็กของฉันไปเรียนต่อ ฉันตั้งใจว่าถ้าสามารถผ่านเกณฑ์คัดเลือกได้ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่นก็จะได้เจอกับเพื่อนรักอีกครั้งหนึ่ง และฉันจะไม่ยอมให้ความฝันของฉันพังทลายลงเพราะความขี้เซาขั้นโคม่าของตัวเองแน่ๆ TOT
“ไม่ได้หรอกนะ กฎก็ต้องเป็นกฎ เธอมาช้าเกินไป”
“แง้! ไม่เอาแบบนี้นะคะ ได้โปรดๆๆๆ ฉันกราบเลยก็ได้ ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ให้โอกาสฉันเถอะนะคะ นะคะ น้า T^T”
“ไม่ได้จริงๆครับน้อง อย่าทำให้ลำบากใจแบบนี้สิ -_-;”
“ทำอะไรกันอยู่เหรอ อ้าว…มินมิน มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย”
‘พี่ใบหยก’ พี่สาวข้างบ้านที่เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันเดินเข้ามาถาม จริงด้วยสิ พี่ใบหยกเองก็เป็นหนึ่งในสภานักเรียนนี่นา ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย ลองขอร้องดูดีกว่า ใช้เส้นใช้สายนิดหน่อยคงไม่ถือว่าเป็นการโกงหรอกเนอะ >___Hunter High School
นี่มันป้ายชื่อโรงเรียนหรือว่าป้ายชื่อหน้าหลุมศพกันแน่นะ บอกฉันที =__=;; ไอ้คนคิดมันคงเป็นพวกคลั่งผีสางนางไม้มาก ถึงได้ออกแบบตัวอักษรที่หลอนหัวจิตหัวใจคนมองแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันจะต้องมาเรียนที่นี่ มองผ่านๆฉันคงจะนึกว่าเป็นป้ายบอกทางบ้านผีสิง!
“นี่คือสถานนนนน แห่งบ้านทรายทอง ที่ฉันปองมาสู่ T^T”
ฉันร้องเพลงให้กำลังใจตัวเองทั้งน้ำตา กว่าจะทำใจแบกกระเป๋าเดินทางออกจากบ้านมาได้ ( โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำ ทุกคนต้องนอนหอในของโรงเรียน T_T ) พี่ชายแทบจะต้องเอาไม้มาแงะขาฉันเลยทีเดียว จนป่านนี้ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะดวงสั้นจุ๊ดจู๋ถึงขนาดนั้น อยู่ดีไม่ว่าดีต้องมาเรียนในโรงเรียนที่เด็กทั่วทั้งประเทศไม่อยากจะเข้าใกล้ TTOTT ( ยังไม่เลิกร้องไห้ -_-; )
“เฮ้! เธอน่ะ นักเรียนแลกเปลี่ยนใช่มั้ย!”
ฉันถอยหลังไปตั้งหลักไกลจากจุดที่ยืนอยู่เมื่อกี้เกือบสองเมตร ผู้ชายท่าทางห้าวเป้งไว้ผมทรงกิ้งก่าสองคนเป็นคนเข้ามาทักฉัน มะ…มาหาเรื่องหรือเปล่าวะเนี่ย =O=;;
“คนนะเว้ยไม่ใช่เชื้ออหิวาต์! กระโดดหลบซะไกลเชียว”
บางทีเชื้ออหิวาต์อาจจะน่ากลัวน้อยกว่าพวกนายก็ได้นะ T_T
“ทุกคนรออยู่ในหอประชุม รีบๆไปสิ!”
“ปะ…ไปไหน?”
“หูหนวกหรือว่าฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องวะ ก็พูดอยู่ว่าหอประชุมๆ!”
ไอ้หัวกิ้งก่าเบอร์หนึ่งตวาดลั่น ฮึกๆ นี่ฉันมาเรียนนะไม่ได้ออกรบ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนชะตากำลังจะขาดในไม่ช้าแบบนี้ โอยยยย อยากกลับบ้านแล้ว TOT
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมแบกกระเป๋าเดินตามคุณพี่หัวกิ้งก่าทั้งสองไป ภายในโรงเรียนเงียบสงัดเหมือนป่าช้า จากหน้าประตูโรงเรียนเข้ามาจะเจอลานกว้างที่ดูสะอาดสะอ้านขัดกับป้ายหน้าโรงเรียนแบบสุดๆ รวมถึงตึกเรียนขนาดใหญ่สี่ตึกสีขาวสะอาดตาที่อยู่ห่างกันพอสมควร ถามว่าห่างแค่ไหนน่ะเหรอ เอาเป็นว่าถ้าใช้ขาเดินคงต้องมีกางเต๊นท์นอนพักค้างคืนกันน่ะแหละ -_-;
สถานที่ที่คุณพี่หัวกิ้งก่าทั้งสองพาฉันมาไม่ได้ไกลมากนัก มองจากภายนอกก็เหมือนหอประชุมปกติ แต่ถ้าใช้หูฟังด้วยก็จะได้ยินเสียงโหวกเหวกราวกับมีคอนเสิร์ตเกาหลีอยู่ข้างใน ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ฉันกลัวมาก ตัวสั่นไม่ต่างอะไรกับคนโดนผีเข้า จะอยู่ถึงหนึ่งเทอมมั้ยนะ T^T
“เข้าไปได้แล้ว ทุกคนรอเธออยู่”
“ทะ…ทำไมต้องรอฉันกันด้วยล่ะ -_-;;”
ฉันเป็นแค่เด็กธรรมดาๆ ฐานะก็ธรรมดา หน้าตายิ่งธรรมดาเข้าไปใหญ่ ไม่ได้สำคัญอะไรต่อประเทศชาติหรือว่าบ้านเมืองเลยสักนิดนะ TOT
“เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เอง เร็วเข้า!”
ไอ้หัวกิ่งก่าเบอร์สองเร่งพร้อมกับผลักฉันเข้าไปในหอประชุมอย่างไม่ออมแรง ทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้าไป ( แบบไม่ตั้งใจ T^T ) ทั้งหอประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบทันที ทุกสายตาทั้งชายและหญิงต่างก็มองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว ก่อนที่พวกเขาจะแยกกันออกเป็นสองฝั่ง และเว้นทางเดินตรงกลางเอาไว้
วะ…เว้นไว้ทำไมกันอ่ะ TOT
“เดินเข้าไปสิ!”
“ไปไหนอ่ะ TOT”
“ไปตามทางเดินน่ะแหละ เดินไปที่เวทีตรงนู้น”
ไอ้เวทีที่อยู่สุดทางเดินมองเห็นแบบไกลลิบๆนั่นน่ะเหรอ ทำไมฉันจะต้องเดินไปตรงนั้นด้วยนะ แต่ดูจากสายตาที่เริ่มจะรำคาญของไอ้หัวกิ้งก่าสองคนนี้แล้ว ดูเหมือนฉันจะไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินตรงไปเท่านั้น เอาล่ะ…ก็แค่เดินเข้าไปเท่านั้น T^T
ฉันก้มหน้าก้มตาเดิน พยายามจะไม่สบตากับใคร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหล่มองนักเรียนของโรงเรียนนี้ ผู้ชายแต่ละคนเหมือนพร้อมใจกันมากๆ เพราะพวกเขามาในรูปแบบเดียวกันหมดเลยคือ…นักเรียนอันธพาลชัดๆ! ส่วนพวกผู้หญิงก็…สก๊อยใต้สะพานดีๆนี่เอง แง้งงงงง นี่มันโรงเรียนหรือแหล่งมั่วสุมกันแน่เนี่ย TOT
ระยะทางเดินจากหน้าประตูไปที่เวทีไม่ใช่ใกล้ๆเลย เกือบห้าร้อยเมตรเห็นจะได้ และตอนนี้ฉันก็เข้าใกล้เวทีมากขึ้นทุกที จนพอจะมองเห็นว่ามีบางสิ่งอยู่บนนั้น คล้ายกับมีโซฟาหรือที่นั่งอะไรสักอย่างตั้งอยู่บนเวที เอ๊ะ…เหมือนจะมีคนนั่งอยู่บนนั้นด้วยนะ -O-?
ทึงงงงงงงงงง!
แย้กกกกกก อกอีแป้นจะแตก >O< ใครมาตีฉาบใส่ไมค์แถวนี้กันยะ! ทำเอาหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลย เล่นซะอย่างกับอยู่ในหนังผี มีซาวด์เอฟเฟกต์ประกอบด้วย T_T
“และนี่ก็คือนักเรียนแลกเปลี่ยนคนล่าสุดของฮันเตอร์ไฮสคูล!!!”
ใครบางคนที่บนหัวไม่มีผมสักเส้นทำหน้าที่เป็นพิธีกรอยู่บนเวทีและผายมือทางฉัน ทุกคนในหอประชุมพากันส่งเสียงโห่ราวกับกำลังเชียร์บอลโลก ก่อนที่นักเรียนชายสองคนจะเข้ามาจับตัวฉันแล้วพาเดินขึ้นไปบนเวที ตกลงจะมีใครบอกฉันได้หรือยังว่านี่มันเรื่องอะไร ทำแบบนี้ฉันกลัวจริงๆนะ TOT
ครืด…
อะไรบางอย่างถูกเลื่อนมาตั้งตรงหน้าฉัน มันคือกล่องสีทองที่ถูกวางอยู่บนแท่นเหล็ก อย่าบอกนะว่าจะมีโชว์มายากลเพื่อต้อนรับฉัน? เอ่อ…ดูท่าจะไม่เป็นแบบนั้นแฮะ แถมฉันยังรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านปกคลุมอยู่ข้างหลังฉันเต็มไปหมดอีกด้วย -_-;;
“เอาล่ะครับ ตอนนี้ขอเชิญนักเรียนแลกเปลี่ยนหันไปดูข้างหลังด้วยนะครับ”
ฉันหันไปดูตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย ยอมทำตามไปแบบไม่มีปากมีเสียง ฉันน่าจะอยู่รอดปลอดภัยจนถึงหนึ่งเทอม ต้องไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นหรือว่าเกะกะลูกตาใคร แล้วชีวิตจะยั่งยืน T^T
“อ่า…”
ฉันส่งเสียงร้องกับตัวเองเบาๆเมื่อหันหลังกลับมา ข้างหลังฉันมีโซฟาขนาดคนนั่งหนึ่งคนตั้งอยู่สี่ตัว มีสีดำ สีแดง สีเงินและสีขาว โดยที่ตรงโซฟาแต่ละตัวจะมีผู้ชายใส่หน้ากากสีเดียวกับโซฟาที่ตัวเองนั่งนั่งอยู่ด้วย ที่พอจะเห็นก็มีแค่จมูกกับปากเท่านั้น เอิ่ม…ใครกันนะ -*-
“ทั้งสี่คนนี้คือผู้ถือไพ่ทั้งสี่ของโรงเรียนเรา คำนับสิครับ”
“เอ๊ะ? คะ…คำนับเหรอ”
“ใช่ คำนับเร็วๆสิ!”
ฉันหันไปคำนับพวกเขาทั้งสี่คนตามที่ไอ้หัวโล้นบอก ถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ดูเหมือนว่าไอ้รังสีอำมหิตที่ฉันสัมผัสได้เมื่อกี้มันจะมาจากพวกเขาล่ะนะ =_=;;
“คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสีดำคือท่านออร์คัส ผู้ถือไพ่โพธิ์ดำแห่งความตาย เป็นผู้ปกครองเขตแดนสีดำ”
ไอ้หัวโล้นผายมือไปชี้ผู้ชายผมสีดำที่นั่งอยู่ริมขวาสุด เขาอยู่ในชุดสูทสีน้ำตาลตามปกติของโรงเนียนแห่งนี้ แต่ที่ดูจะไม่เหมือนกันอยู่เห็นทีจะเป็นเนกไท เนกไทของผู้ชายคนนี้เป็นลายโพธิ์ดำ!
“ส่วนคนถัดมาที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสีแดงคือท่านซิลเวอร์ ผู้ถือไพ่โพธิ์แดงแห่งความรัก เป็นผู้ปกครองเขตแดนสีแดง”
คนนี้เนกไทเป็นลายโพธิ์แดงแฮะ ผมก็สีแดงอีกต่างหาก -_-;
“คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสีเงินคือท่านเคียนติ ผู้ถือไพ่ข้าวหลามตัดแห่งเงินทองและความมั่งคั่ง เป็นผู้ปกครองดินแดนสีเงิน”
อ่า…เนกไทลายข้าวหลามตัดจริงๆด้วย ส่วนผมก็…สีเงิน -_-;;
“และคนสุดท้าย ท่านลอร์ดหรือมายลอร์ด ผู้ถือไพ่ดอกจิกแห่งความเฉลียวฉลาดและสติปัญญา เป็นผู้ปกครองเขตแดนสีขาว”
อืม…เนกไทลายดอกจิกอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย แถมสีผมก็ยังเป็นสีขาวอีก…ขาวจริงๆ นอกจากนั้นเขาก็ยังอุ้มตุ๊กตาหมีสาวเอาไว้ด้วย เอ่อ…-_-;;;
“หันหน้ากลับไปได้ จากนี้ไปจะเป็นพิธีเลือกเขตแดนของนักเรียนแลกเปลี่ยน”
“หา?”
พะ…พิธีเลือกเขตแดนอะไรนะ ชักสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ TOT
“ขอเชิญล้วงหยิบไพ่ที่อยู่ในกล่องนั้นขึ้นมาหนึ่งใบเพื่อเลือกเขตแดนครับ ^^”
ว่าแล้วเชียว! ข่าวลือที่ว่าโรงเรียนนี้มีการแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกันเป็นเรื่องจริงซะด้วย และตอนนี้ฉันก็กำลังถูกบังคับให้ทำการจับฉลากเลือกเขตแดนที่ตัวเองจะได้อยู่สินะ มองเห็นอนาคตที่แสนวุ่นวายอยู่ไม่ไกลเลย T^T
เอาวะ! ถ้าขืนไม่ถามตามกฎที่คนพวกนี้ตั้งมีหวังถูกสหบาทาแน่ๆ
ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือขวาค่อยๆล้วงลงไปในกล่องอย่างช้าๆ ไม่ว่าจะได้ไปอยู่ที่เขตแดนไหนก็ตาม ขอให้สถานที่นั้นเป็นที่ที่ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุขตลอดหนึ่งเทอมก็พอ TOT
พรึ่บ!
ฉันชูไพ่ที่หยิบขึ้นมารได้ให้ทุกคนที่นั่งอยู่ด้านล่างเวทีดู ทุกสิ่งพลันเงียบลงอีกครั้ง…
ขอให้ฟ้าเป็นใจด้วยเถอะ ฮืออออออ TT^TT
- ผู้เขียน
