เล่ห์กลกามเทพ

ตอน 11

“รับทราบขอรับบอส...” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำ หลังจากกลืนอาหารคำสุดท้ายลงคอ แม้ดูท่าทางจะสนใจอาหารมากกว่าเจ้านาย สมองและสองหูรับฟังเจ้านายอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้แต่ประโยคเดียว ทำหน้าที่หลักรักษาความปลอดภัย หน้าที่อื่นยังต้องทำอยู่เอง งานนี้งานช้าง ปกรณ์บอกกับตัวเอง

ชะตากรรมที่แขวนไว้กับโปรเจคหลายหมื่นล้าน แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาจะไม่เคยทำงานพลาด คราวนี้ปกรณ์รู้สึก ร้อนๆ หนาวๆ เจ้านายหนุ่มเผด็จการเรื่องการงานมาก เขาไม่ปล่อยให้รายละเอียดต่างๆ ผ่านไปแม้เพียงจุดเดียว  จนได้ฉายาในการบริหารว่า เข้มดุเด็ด เผด็จการ ถึงแม้จะได้ฉายานี้ เวลาอ่อนโยนเขาก็มีให้เห็นบ่อยๆ  พนักงานเลยทั้งรัก และศรัทธาการทำงานของพงษ์ระพีเป็นอย่างยิ่ง 

“ดีมาก หวังว่ารีสอร์ตที่ชะอำ เราจะได้ดำเนินการเร็วๆ นี้” พงษ์ระพีฝันถึงภาพรีสอร์ตที่เขาตั้งใจวาดฝันให้มันเกิดขึ้น เขาจ้างสถาปนิก รวมทั้งบริษัทออกแบบตกแต่งภายในไว้เรียบร้อย มันจะดำเนินการทันทีที่เขาชนะประมูล ถ้าทุกสิ่งดำเนินไปตามที่เขาวางแผนไว้ บริษัทของอณวัฒน์ที่เขาร่วมหุ้นอยู่ คงเป็นผู้ได้อานิสงส์ในการออกแบบตกแต่งภายในทั้งหมด

“ทานเสร็จแล้วเรารีบกลับกันเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” เขาเร่งบอดี้การ์ด พลางนึกถึงเตียงนอน        ขาวสะอาดหนานุ่ม เขาไม่ได้นอนที่นอนตัวเองตั้งแต่เมื่อคืนและสาย เปลี่ยนที่นอนถึงสองที่ หวังว่าที่นอนเขาเองมันจะไม่น้อยใจ งอนไม่ให้เขานอน

“บอสจะกลับไปที่ไหนครับ บ้านหรือคอนโด” ปกรณ์ถามออกไป ด้วยไม่แน่ใจ ที่พักพิงของเจ้านาย     มีมากมาย จนบางครั้งเขาตามไม่ทัน แม้จะทำงานด้วยกันมานานก็ตาม 

“คอนโด พรุ่งนี้มีงานด่วนต้องทำ ต้องไปหานายวัฒน์” 

“ผมเสร็จแล้วครับ” ปกรณ์กระดกน้ำอยู่ในแก้วใสลงคอ ปาดปากแทนเช็ดด้วยทิชชู่ที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ลูกค้า ตะโกนเรียกเจ้าของร้านให้มาเก็บเงินค่าอาหาร เจ้านายหนุ่มควักธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทส่งให้ ปกติเขาไม่ค่อยพกเงินสดสักเท่าไหร่ มีติดกระเป๋าไว้บ้าง คิดว่าราคาอาหารสี่ห้าจานที่วางอยู่บนโต๊ะ คงไม่แพงเท่าอาหารเหลา จากนั้นจึงเดินนำลูกน้องไปรออยู่ที่รถ โดยไม่สนใจหันไปมองกลุ่มหญิงสาวสี่คนซึ่งมองตาม และกำลังซุบซิบกันอย่างสนุกปาก

“นี่เธอ จำผู้ชายที่นั่งโต๊ะข้างๆ เราได้มั้ย” ณัฐนิชาหรือณัฐ ถามเพื่อนๆ

“อ๋อ ผู้ชายหล่อๆ คนนั้นเหรอ ฉันไม่แน่ใจว่าใช่คุณพงษ์ระพี นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เจ้าของหมู่บ้านจัดสรรค์  รีสอร์ต คอนโด หรืออะไรทั้งหลายแหล่ที่เขาเรียกว่า โคตะระ มหารวย นั่นหรือเปล่า”  ขวัญแก้ว    ร่ายมนต์ซะยาว ทั้งที่บอกว่าไม่มั่นใจ

“นั่นแหละ คนนั้นแหละ หนุ่มเพอร์เฟค แถมพ่วงท้ายด้วยฉายาเพลย์บอยตัวพ่อ” ณัฐนิชาย้ำความคิดของเพื่อนให้กระจ่าง

“เหรอ หล่อขนาดนั้น ก็สมควรได้ฉายานี้หรอก ผู้หญิงคนไหนไม่อยากได้ ไม่อยากกินนายคนนี้มั่งวะ   ดูสิ ไปตั้งนานแล้ว ยัยณัฐยังตาลอยอยู่เลย” ป่านทอ สาวห้าวเสนอความคิดและค่อนแคะเพื่อน ซึ่งทำท่าเพ้อฝันตั้งแต่เห็นชายหนุ่มเดินมา และกลับไปพร้อมผู้ชายท่าทางเท่ห์ๆ ผิวสีคล้ำคนนั้น

“ได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังควงยัยตัวแสบลูกนักการเมืองตำแหน่งใหญ่นี่นา ยัยนี่กินผู้ชายนับคนไม่ถ้วน  เอาตำแหน่งพ่อล่อผู้ชายให้เข้ามาติดกับ” ณัฐนิชาเล่าต่อด้วยความริษยาสาวสวยนามว่านันทิสา หรือขิง คู่ควงคนล่าสุดของชายหนุ่ม 

“ยัยนั่นคงกินเขาแล้วล่ะมั้ง เสือผู้หญิงกับเสือผู้ชายเจอกัน มันจะมีอะไรให้หลงเหลือวะ” ป่านทอว่าเข้าให้ ถ้าคนที่ถูกนินทาหรือถ้าพูดให้สุภาพหน่อย คนที่ถูกกล่าวถึงได้ยินเข้า คงยิ่งกว่าโกรธ 

“ฉันก็ว่างั้นล่ะว่ะ” ณัฐนิชาเสริมความคิดเพื่อน แต่ต้องทำปากเบ้ เมื่อนึกถึงบทรักของสองคน ที่กำลังถูกกล่าวถึง

“พวกเธออย่าไปว่าเขาสิ เขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลยนะ” น้ำเสียงเนิบนาบ ลอยมาขัดจังหวะสงครามน้ำลายของสามสาวเพื่อนเลิฟ จนต้องหันมาตามเสียงเนิบนาบนั้น ด้วยอยากรู้ว่าหล่อนจะสั่งสอนอะไรเพื่อนอีก

“อ๊าย อีกแล้วนะยัยแว่น” ทั้งสามสาวเลยร้องออกมาพร้อมกัน ด้วยรู้ว่าต้องโดนยัยแม่ชี

ปรามเข้าให้ “เซ็งแล้วพวกเรา รีบกิน รีบกลับบ้านดีกว่า ยัยเกตเริ่มเทศนาแล้ว”

จากนั้นทุกคนก็กลับเข้าสู่โหมดความเงียบ และตั้งใจโซ้ยอาหารตรงหน้าให้หมด เพื่อแยกย้ายกลับ  บ้านใครบ้านมัน      

“เสียดายนะ ไม่มียัยกาล” ก่อนแยกย้ายป่านทอสาวห้าวนึกถึงเพื่อนสุดที่รักร่วมก๊วนอีกคน เพื่อนที่จากไปหลบเลียแผลใจยังต่างแดน ถ้าขาดวรกาลไปสักคน กลุ่มนี้เหมือนขาดสีสัน

“อืม” ทั้งสามสาวพร้อมกันพยักหน้าเห็นด้วยทันที ใบหน้าเจือเศร้า ก่อนจะถอนก้นจากเก้าอี้   

พงษ์ระพี  ล้มตัวลงบนเตียง หลังจากปลดอาภรณ์ท่อนบนออกจากร่างกาย มองเพดานเขากลับเห็นภาพหญิงสาวที่เคยเจอที่สนามบิน ลอยเข้ามาในโสตประสาทอย่างไม่ตั้งใจ

‘อึ๊ย....อะไรวะ’ เขาสบถกับตัวเอง ‘คิดถึงเธอได้ไง ชื่อก็ไม่รู้จัก เจอก็แค่แวบๆ’ ชายหนุ่มขยี้ตาตัวเองเบาๆ สั่นศีรษะ เด้งตัวขึ้นจากที่นอน ลุกขึ้นถอดกางเกงสีดำซึ่งติดตัวมาทั้งวัน เหลือแค่ปราการด่านสุดท้ายของท่านชาย เดินหายเข้าห้องน้ำ เพื่อสลัดภาพหญิงสาวแสนสวยตรึงตราคนนั้น สาวปริศนาในความรู้สึกของเขา

‘ตั้งแต่โตมา ไม่เคยฝันถึงใครที่ไม่รู้จักแบบนี้เลยว่ะ’ ชายหนุ่มรู้สึกแปลกในความรู้สึก เขาไม่เชื่อเรื่อง  รักแท้ ไม่เชื่อเรื่องบุพเพอาละวาด เอ๊ย สันนิวาส ที่มารดาเคยบอก ตลอดวัยหนุ่มที่เริ่มมีผู้หญิงเข้ามาจริงๆ จังๆ  เขายังไม่เคยควงใครเกินสามเดือนซะที ฉะนั้นเขาจึงไม่เชื่อเรื่องบุพเพสันนิวาส หรือรักแรกพบ พงษ์ระพีชำระล้างสาวสวยปริศนาให้ออกจากความคิด ด้วยน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัว 

คืนนี้คงเข้านอนด้วยความสดชื่น และเป็นคืนที่ว่างเว้นจากอิสตรีแนบข้าง มันเป็นความต้องการของเขาเอง อยากใช้เวลาคิดถึงสาวนิรนาม ก่อนล้มตัวลงนอน โทรศัพท์อีกเครื่องที่ใช้สำหรับภาระกิจเฉพาะติดต่อเรื่องธุระกิจของหัวใจ ไม่เกี่ยวข้องกับงาน มันกำลังส่งเสียงครางไม่ขาดช่วง ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ซึ่งกำลังจะทิ้งตัวลงนอนกับที่นอนหนานุ่ม หันมาคว้าโทรศัพท์ และใช้เวลาอยู่กับมัน

 สาวน้อยจ๊ะจ๋าพยายามออดอ้อนให้เขาไปหา เขาจำเป็นต้องยกงานขึ้นมาอ้าง ทั้งที่เสียดายอ้อมกอดนุ่มนิ่ม สาวน้อยว่าง่ายไม่กวนใจเกรงคะแนนเสียงตัวเองตก เพราะชายหนุ่มไม่ชอบคนเรื่องมาก หลังจากวางสายสาวน้อย 

สาวมากกว่าอยู่แดนไกลก็โทรเข้ามาอีกราย คริสตินนางแบบหุ่นสูงเพรียวบาง หล่อนกำลังเดินแบบอยู่เมืองน้ำหอมปารีส โทรข้ามทวีปกลับมาหาชายหนุ่มด้วยความคิดถึงเช่นกัน สนทนากันไม่ถึงสิบนาที หล่อนก็  ตัดสายก่อน เนื่องจากรักแท้แพ้ค่าโทรศัพท์ทางไกล สัญญากับชายหนุ่มว่าจะรีบกลับ

 สำหรับพงษ์ระพี หล่อนจะกลับหรือไม่กลับ เขายังคงเริงร่าอย่างระรื่น แทนที่จะได้นอนหลังวางสายคริสตินนางแบบสาว กลับต้องรับอีกสาย นันทิสาเป็นอีกคนที่คิดถึงชายหนุ่มในยามนี้ คู่ควงหมายเลขล่าสุด เธอพยายามอย่างมากสำหรับคืนนี้ เพื่อชวนเขาออกไปข้างนอก และหวังสานสัมพันธ์กันอีกครั้ง

ส่วนชายหนุ่มเมื่อเขาสมหวังแล้ว เธอก็เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไปที่ไม่น่าสนใจ แต่จะทำอะไรบุ่มบ่ามเกรงจะน่าเกียจ ในเมื่อบิดาของหล่อนเป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงการเมือง การตกเป็นข่าวกับหล่อนในทางไม่ดีจึงส่งผลไม่ค่อยดีนัก พงษ์ระพีจำเป็นต้องรักษาน้ำใจของเธอ จากนั้นค่อยหาทางหลบหลีก ซึ่งเป็นวิธีที่เขาถนัด  หล่อนออดอ้อนเขาเหลือเกินคืนนี้ เขาเกรงจะใจอ่อนยอมออกไปข้างนอกกับเธอ ความสัมพันธ์ฉาบฉวย บางครั้งต้องให้หล่อนทุรนทุรายบ้าง หล่อนจะได้ต้องการเขามาก (ร้ายนะจ๊ะ)  คืนนี้เขาต้องการพักผ่อนจริงๆ หล่อนเริ่มเซ้าซี้ ชายหนุ่มจึงต้องตั้งกฎเหมือนกับผู้หญิงรายอื่นของเขา