ตอนที่ 8 คุณใจร้ายจัง
1925 คำ
บนโต๊ะอาหารมื้อเย็น มะลินั่งก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารของตัวเองไปเงียบๆไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของผู้มีพระคุณอีกเลยนับตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่มื้อนี้เธอไม่อยากจะมานั่งร่วมโต๊ะด้วยสักนิด แต่ก็ไม่กล้าเสียมารยาททำแบบนั้นได้
“เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว น่านมาหาแม่หน่อยนะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”
น่านฟ้ากับลินดาชะงักช้อนที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากในทันที เธอรู้ได้เลยว่าสิ่งที่แม่ของเขาต้องการที่จะพูดคุยด้วยไม่มีทางเป็นเรื่องอื่นไปได้ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เด็กสาวนั่นคาบข่าวไปฟ้องที่การแสดงความรักของเธอและหมอหนุ่มทำให้เด็กนั่นเจ็บตัว
“เรื่องอะไรครับแม่ คุยตรงนี้เลยก็ได้ครับ”
เพราะรู้อยู่แล้วว่าแม่จะคุยเรื่องอะไร จึงอยากให้คุยให้จบๆ เสียตรงนี้ เพราะอย่างไรเดี๋ยวก็ต้องเล่าให้น้องชายฝาแฝดฟัง หรือแม่ก็ต้องเล่าให้พ่อฟังอยู่ดี มันเสียเวลา สู้รู้พร้อมๆ กันไปเลยทีเดียวเสียจะดีกว่า
“แม่ไม่พอใจนะ ที่น่านทำอะไรไม่รู้จักโต ไม่ยับยั้งชั่งใจจนทำให้น้องเจ็บตัว ลูกควรจะระมัดระวังตัวมากกว่านี้ มะลิหรือแม้แต่เผือกเองยังเด็กอยู่มาก แม่ว่ามันไม่เหมาะ”
ที่จริงเรื่องนี้ ยัยเด็กเผือกสมชื่อนั่นวิ่งแจ้นไปฟ้องเหนือเมฆกับพ่อของเขาตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเหยียบย่างเข้าบ้านมาแล้ว แต่ที่แปลกใจนิดหน่อยตรงที่คุณนายณิชา ปกติเป็นคนตามใจลูกและไม่เคยก้าวก่ายเรื่องอะไรในชีวิตลูกเลยแม้แต่น้อย แต่วันนี้กลับกล้าที่จะตำหนิลูกชายสุดที่รัก เพียงเพราะทำให้หลานสาวนอกไส้มีรอยแผลเท่าแมวข่วน
“ผมขอโทษครับแม่ ผมผิดเอง ไม่ทันระวังตัว ไม่คิดว่ามะลิจะตกใจขนาดนั้น”
“น้องยังเด็ก ต่อไปลูกทำอะไรก็ต้องคิดและระวังให้มากหน่อย”
“ครับแม่ ฉันขอโทษอีกทีนะ มะลิ”
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ หนะ หนูไม่ได้เป็นอะไร”
“แหม ถ้าไม่ได้เป็นอะไรเหมือนที่พูด ก็ไม่เห็นต้องเอาเรื่องไร้สาระมาฟ้องคุณป้าเลยนะจ๊ะมะลิ น่านก็ขอโทษไปตั้งหลายครั้งแล้ว หรือว่าไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่า เธอถึงต้องเอาเรื่องนี้ไปฟ้องผู้ใหญ่”
“มะลิไม่ได้เอาเรื่องมาฟ้องผู้ใหญ่หรอก ยัยเผือกนู่นที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนคุณมะลิของเค้า วิ่งโร่ฟ้องหมดบ้านแล้ว”
เหนือเมฆแก้ไขความเข้าใจผิดให้กับลินดาได้รู้ความจริง เท่าที่คบกันมานาน ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าลินดาไม่ชอบมะลิ ต่อไปหากน่านฟ้าต้องแต่งงานกับลินดาสุดสวาทขาดใจของมันขึ้นมาจริงๆ ก็กลัวว่ามะลิจะอยู่ร่วมบ้านด้วยความยากลำบากเลยไม่อาจอยู่เฉยให้เกิดความเข้าใจผิดจนบานปลายได้
ลินดากัดกรามกรอด รู้สึกหมั่นไส้นังเด็กหน้าหวานนี่จริงๆ ที่มีแต่คนให้ท้ายไม่เว้นแม้แต่เหนือเมฆที่เคยดีกับเธอ
“อ๋อ หรอจ๊ะ เห็นทำทีตกอกตกใจเกินเบอร์ไปหน่อย นึกว่าจงใจเอาเรื่องมาฟ้องผู้ใหญ่เสียอีก”
น่านฟ้าเลิกคิ้วแล้วเหลือบสายตามามองสาวสวยข้างกาย คบกันมาเป็นสิบปี ลินดาที่น่ารัก ใจเย็นและใจดี ทำไมวันนี้ดูแปลกไปราวกับคนที่เขาไม่เคยรู้จัก
“เอาล่ะ ตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วนะ พ่อเห็นด้วยกับแม่นะน่าน ถึงแม้เราจะเป็นผู้ชาย ไม่มีอะไรเสียหาย แต่เราควรให้เกียรติผู้หญิง และระมัดระวังให้มาก นี่สองคนก็คบหากันมาหลายปี ถึงแม้จะอยู่ในฐานะเพื่อนแต่ทุกคนรอบข้างก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร กลับมาเมืองไทยรอบนี้ ลินพร้อมที่จะแต่งงานหรือยังล่ะ ลุงจะได้รีบจัดการให้”
“พี่ปราณต์ ลูกเรายังเพิ่งจะ 31 ณิชายังไม่พร้อมให้ลูกแต่งงานค่ะ”
ทุกคนในห้องอาหารต่างอึ้งไปตามๆ กัน คุณนายณิชาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะทำท่าทีรังเกียจผู้หญิงคนไหนของลูกชาย แถมยังเคยร่ำๆ ออกบ่อยครั้งว่าอยากให้ลูกทั้งสองหยุดเจ้าชู้เรี่ยราดโดยการคบใครจริงจังและแต่งงาน แต่มาวันนี้กลับออกตัวแรงจนทุกคนตกใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วกันณิชา”
หมอหนุ่มกำช้อนแน่น รู้สึกกดดันที่แม่แสดงท่าทีอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ คราวนี้ต่อให้ลินดาจะกลับมาเพื่อทำตามสัญญาและเขาพร้อมที่จะเป็นเจ้าบ่าวขนาดไหน ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะตัดสินใจเซย์เยส
“ที่จริงที่ลินกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อมาจัดการเอกสารแล้วก็ลาทุกคนค่ะ”
“ลา หมายความว่าไงลิน”
“คือลินต้องไปช่วยพ่อบริหารกิจการที่นั่น มีแค่ลินเท่านั้นที่พ่อวางใจ ลินเลยจะไปอยู่ที่นั่นถาวรเลยค่ะ คงไม่ได้กลับมาอยู่ที่ไทยแล้ว”
หมอหนุ่มหันขวับมองใบหน้าสวยที่เขาหลงใหล ดวงตาคมกริบมีแววตัดพ้อ ในที่สุด เธอก็ผิดสัญญา เธอไม่เลือกเขาตั้งแต่วันแรกยังไง วันนี้ก็ยังคงเป็นเขา ที่ถูกเธอมองข้ามอยู่แบบนั้น
“เห้ยลิน แบบนี้ไอ้น่านไม่รอเก้อหรอ”
เหนือเมฆโพล่งออกมาทันควัน อดที่จะเป็นห่วงความรู้สึกของพี่ชายฝาแฝดไม่ได้
“ลินไม่อยากเห็นแก่ตัวบอกให้น่านรอ เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสกลับมาไหม ทางที่เราจะอยู่ด้วยกันได้คือน่านต้องไปอยู่กับลินที่นั่น ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้”
“ไม่เป็นไรลิน ไปทำในสิ่งที่ควรทำเถอะ ยังไงเราสองคนก็ไม่เคยมีสถานะอะไรที่มากกว่านี้อยู่แล้ว ผมโอเค”
ลินดากำช้อนแน่น อะไรทำให้เพื่อนรักที่หลงใหลเธอจนถึงขั้นยอมโง่ให้เธอจูงจมูกมานับสิบปี ตอบปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้ เขาควรขอร้องอ้อนวอนเธอไม่ให้ไปสิ หรือไม่ก็เลือกที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่าแววตารักใคร่ที่เขาใช้มองเธอมาตลอด 10 ปี มันคือเรื่องจริง
ตั้งแต่ที่อยู่ร่วมบ้านกับเขามาเกือบปี ทำให้มะลิได้รู้ตื้นลึกหนาบางและเรื่องลับๆ ของเขาจากการพูดคุยบนโต๊ะอาหารบ้างเพียงเล็กน้อย แต่ที่ได้รู้ลึกและละเอียดทุกซอกทุกมุมก็จากเผือก สาวใช้วัยใสที่อายุเท่าเธอเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง
เรื่องราวที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหารในตอนนี้ทำเอามะลิอยากจะแทรกตัวหนีหายไปเสีย ไม่อยากนั่งทนสูดอากาศที่มีแต่ม่านหมอกนี่ลงปอดเลย เธอเหลือบตามองผู้มีพระคุณด้วยความเป็นห่วง สิ่งที่ผู้หญิงใจร้ายคนนี้พูดออกมา มันคงกรีดแทงหัวใจของเขาจนเหวอะหวะไม่มีชิ้นดี
“อืมมม น่าน พอก่อนค่ะ”
“คุณตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่คิดจะบอกผมบ้าง มาบอกเอาวันที่จะไปเนี่ยนะหรือ ลิน คุณใจร้ายจัง”
หมอหนุ่มกระแทกกระทั้นร่องรักของเพื่อนรักด้วยอารมณ์น้อยใจผสมกรุ่นโกรธ มือใหญ่บีบขยำไปทั่วกายงามจนมีร่องรอยนิ้วมือแดงเถือกเต็มไปหมด
“อื้ออ เจ็บ น่าน อื้มมม”
ความเสียดเสียวที่เกิดขึ้นทำให้หมอหนุ่มกระชากร่างงามให้ลุกตามขึ้นมา แล้วดันร่างบอบบางให้หันหน้าแนบชิดติดกระจกระเบียงที่แม้จะปิดม่านไว้ แต่ก็เห็นเป็นเงาหญิงชายยืนซ้อนหลังกระแทกกระทั้นกันอย่างรุนแรงอยู่ดี
“อ่าห์”
น่านฟ้าปลดปล่อยน้ำรักจนเต็มปลอกป้องกัน ไม่สนใจสาวสวยตรงหน้าแม้แต่น้อยว่าจะเดินทางมาถึงจุดไหนแล้ว เขากระชากเธอกลับมาที่เตียงอีกครั้งแล้วสวมปลอกป้องกันชิ้นใหม่ ก่อนจะกดแทรกตัวตนแข็งเกร็งเข้าสู่ร่องรักที่เริ่มบวมแดงอย่างแรงจนสุดโคนทันที
“อ่าห์ ลิน”
“น่าน ลินรู้ว่าคุณโกรธ แต่ฟังลินหน่อย ลินก็ไม่มีทางเลือก พ่อต้องการลิน พ่อเหลือแค่ลินแล้ว”
“เห้อ”
เขาถอดถอนตัวตนออกมาแล้วทิ้งกายลงนอนเคียงข้างเธอ ดึงปลอกป้องกันที่ยังไม่ได้ใช้งานทิ้งลงที่พื้น แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากอย่างคนคิดไม่ตก
นานเกินไป เขารอแค่เธอคนเดียวมานานเกินไป และครั้งนี้ เขาจะไม่รอเธอ ไม่ยอมให้เธอมามีอิทธิพลเหนือความรู้สึกของเขาอีกแล้ว
“ลินไม่ได้อยากไป ลินเองก็อยากอยู่กับคุณ แต่ลินไม่กล้าขอให้คุณไปอยู่กับลิน หรือแม้แต่ขอให้คุณรอลินอีก ถ้าคุณอยากมีใครถึงขั้นรักและแต่งงานด้วย ลินจะไม่โกรธคุณเลยเพราะลินผิดสัญญากับคุณก่อน”
“หึ มันคงไม่ง่ายแบบนั้นหรอกลิน ผมยังไม่เคยแม้แต่จะชอบใครเลยสักคน จะมีคนที่รักและผูกพันถึงขั้นแต่งงานได้ยังไง”
“งั้นถ้าลินกลับมา..”
“อย่าให้ความหวังผมอีก เพราะผมจะไม่มีทางเก็บหัวใจไว้รอคุณ”
“น่าน..”
“คุณจะกลับไปเมื่อไหร่”
“อีกสองวันค่ะ”
“ผมคงไม่ได้ไปส่ง เพราะมีเคสผ่าตัดทั้งวัน”
ที่จริงวันนั้นเขาว่างทั้งวันต่างหาก แต่ตัดสินใจที่จะจบทุกอย่างลงแค่คืนนี้จะดีกว่า ไม่ต้องมีอะไรให้อาลัยอาวรณ์กันอีกต่อไป ซึ่งก็ไม่แน่ใจเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจมาเป็นสิบปี จะออกไปจากหัวใจดวงนี้ได้ง่ายดายขนาดนั้นหรือเปล่า
“ค่ะ ลินเข้าใจ แล้วลินจะติดต่อมาหาคุณนะคะน่าน”
ทั้งๆ ที่ไม่อยากแม้แต่จะได้ยินเสียงของเธออีกต่อไปแล้ว แต่การเป็นเพื่อนกันมายาวนาน มันก็คงเป็นอะไรที่ตัดกันไม่ขาดได้ง่ายๆ และถ้าหากเขาทำแบบนั้น มันก็คงไม่มีสปิริตเกินไป จึงยินยอมที่จะให้เธอได้ติดต่อมาหา ในฐานะ เพื่อนที่เป็นแค่เพื่อนจริงๆ ดูสักครั้ง
“ครับ ยังไงคุณก็ยังเป็นเพื่อนของผมกับไอ้เหนืออยู่ดี”
ภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏเป็นเงามืด ขยับโยกกันอยู่ที่ประตูระเบียงห้องของผู้มีพระคุณทำเอามะลิที่ออกมานั่งเล่นรับลมคิดอะไรเพลินๆ อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบช็อกอีกครั้ง เธออยากหนีไปจากตรงนี้แต่ดันก้าวขาไม่ออก ต้องนั่งนิ่งๆ อยู่ที่เดิมจนหนุ่มสาวคู่นั้นแยกออกจากกัน
“ฮือ มันวันซวยอะไรของแกวะมะลิ หมอหื่น”
เธอค้อนลมค้อนฟ้า ยกมือกดหัวใจดวงน้อยให้เต้นเบาลงจนเข้าสู่จังหวะปกติ ก่อนจะรีบหนีกลับเข้าห้องไปในทันทีที่ตั้งสติได้เพราะกลัวว่าผู้มีพระคุณสุดหื่นของเธอจะออกมาแสดงหนังสดให้เธอได้เห็นอีกครั้ง
- ผู้เขียน
