ตอนที่ 5
1054 คำ
หญิงสาวนิ่งงัน น้ำตาไม่อาจนับหยดไหลร่วงลงบนผิวแก้มที่ตอนนี้ซีดเหมือนกระดาษขาว ริมฝีปากสวยสั่นระริก เธออยากตะโกนให้เฮ็คเตอร์ได้ยินด้วยซ้ำว่าความคิดถึงที่มีต่อเขานั้นมากมายแค่ไหน ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเธอมีความรักที่คงมั่นเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ แต่เมื่อได้พบเขา เฮ็คเตอร์กลับแสดงความหยาบร้ายเหมือนเอาน้ำกรดมาสาดใส่ตัวเธอ ชั่วแวบหญิงสาวคิดถึงคลีโอ แม่นางฟ้าตัวน้อยขึ้นมาจับหัวใจ หากแต่ตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับจอมมารร้ายที่แสยะยิ้มใส่อย่างหมิ่นแคลน
“หรือเพราะคุณมีผู้ชายไม่เลือกหน้า ถึงได้ลืมไปแล้วว่าลีลาของผัวเก่ามันเป็นยังไง!”
“เฮ็คเตอร์! อย่ามาหยาบคายกับฉันนะคะ...อ๊ะ!”
ณชนกไม่ทันได้หลุดคำอุทานออกมาใบหน้าคร้ามคมก็ฉกลงมาหาอย่างรวดเร็ว เรียวปากอิ่มสวยถูกบดขยี้จากปากหยักหนาอย่างจาบจ้วงรุนแรง เพียงแค่อึดใจเท่านั้นที่เขาแสดงความกักขฬะด้วยปากอย่างที่เธอคาดไม่ถึง
“เฮ็คเตอร์!”
“คิดว่าตัวเองสูงส่งแค่ไหนกัน หรือคิดว่าผมจะยังพิศวาสผู้หญิงใจง่ายใจโลเลอย่างคุณ!”
ชายหนุ่มคำรามใส่หลังจากถอนริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะถูกผลักออกห่าง เขาออกแรงเพียงน้อยแต่ก็ทำให้ณชนกถึงกับเซไปข้างหลังจนเกือบล้มแต่เธอก็ยังทรงตัวอยู่ได้ หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบนริมฝีปากที่เป็นรอยบวมช้ำและมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด
“เฮ็คเตอร์...เราเคยรู้จักกันนี่ไม่ใช่หรือคะ...แล้วทำไมคุณถึงได้...”
“ผมเคยรู้จักคุณ!...ลูกสาวเจ้าของโรงแรมหรูที่สูงส่งยิ่งกว่าเจ้าหญิงในนิยาย และคุณก็เคยรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง...ลีแอน...ผู้ชายต้อยต่ำคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรจะให้นอกจากหัวใจ หึ... มันคงน่าหัวเราะใช่มั้ยสำหรับความฝันของผู้ชายไร้เกียรติคนหนึ่งที่สุดท้ายแล้วมันก็แค่ฝุ่นผงธุลีที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของคุณ!”
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ฉันไม่เคยมีความคิดอย่างที่คุณพูดอยู่ในสมองของฉัน ฉันแค่ดีใจที่ได้เจอคุณที่นี่”
เพราะจู่ ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตของเธอเมื่อห้าปีที่แล้ว เฮ็คเตอร์หายไปโดยที่เธอพยายามตามหาและติดต่อเขาหากก็พบเพียงความว่างเปล่าและความเดียวดายซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ วันนี้เป็นวันที่เธอดีใจอย่างที่สุดที่ได้พบผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจอีกครั้งหากทว่าทุกอย่างกลายเป็นภาพสะท้อนต่างมุมเหมือนโลกที่กำลังกลับด้านจนเธอเองตั้งรับแทบไม่ทัน
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะเชื่อว่าคุณรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ...คุณดีใจที่ได้เจอผม ในฐานะเจ้าของโรงแรมพันล้านไม่ใช่ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่คุณอยากจะเฉดหัวส่งเมื่อไหร่ก็ได้!”
“ฉันว่าเราคงจะพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะค่ะ...เฮ็คเตอร์”
ณชนกกลืนเก็บความปวดร้าวกลับเข้าไปในอกและแม้แต่น้ำรอบเบ้าตาก็พลอยเหือดแห้งไปด้วย ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมการพบกันอีกครั้งระหว่างเธอกับผู้ชายที่เคยรักถึงได้กลายเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน ทั้งที่เธออยากถามถึงช่วงเวลาที่เขาหายไป และอยากบอกอะไรหลาย ๆ อย่างที่เฮ็คเตอร์ไม่มีวันรู้ หากทว่าหญิงสาวก็ต้องกลั้นเก็บทุกอย่างที่กำลังจะหลั่งไหลออกมาและกดมันจนจมหายลงไปในที่ที่ลึกที่สุดในหัวใจอันบอบช้ำ เธอได้แต่มองเขา สบนัยน์ตาสีฟ้าประกายมรกตที่ฉายความเกลียดชังอย่างที่เธอก็หาสาเหตุของความหยาบร้ายนั่นไม่ได้ ณชนกถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกไป
“ถ้าคุณไม่พอใจที่เห็นฉันอยู่ที่นี่...พรุ่งนี้ฉันจะขอยื่นใบลาออกจากบีช เบย์ คลับ หวังว่าคุณคงพอใจ”
หญิงสาวแทบจะกลั้นใจพูดออกไปก็ว่าได้ แต่แล้วเมื่อเธอหันหลังให้และกำลังจะเดินจากไปก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเฮ็คเตอร์ใช้กำลังกระชากแขนของเธอจนร่างเล็กเซกลับเข้าไปหาอกกว้าง
“จะรีบไปไหน ลีแอน!...เราพึ่งเจอกัน ผมเองยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกับคุณด้วยซ้ำ”
“คงไม่จำเป็นกระมังคะ...เฮ็คเตอร์...ปล่อยค่ะ...ฉันเจ็บ”
ณชนกนิ่วหน้าเมื่อแขนทั้งสองถูกบีบจากมือหนาหนักเหมือนคีมเหล็กจนเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ นี่เขาเป็นอะไรไป ทำเหมือนจอมซาตานที่กำลังจะขย้ำเธอให้แหลกเป็นเสี่ยง ใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาจนเกือบชิด เสียงห้าวลึกราวกับถูกเค้นออกมาจากลำคอดังอยู่ที่ข้างหูของหญิงสาว
“ทำไมคุณอยากจะให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงง่าย ๆ ล่ะ ในเมื่อนี่มันแค่เริ่มต้น!”
“คุณพูดเรื่องอะไร...เฮ็คเตอร์...ปล่อยนะคะ”
เรียวปากอิ่มที่ยังเป็นรอยบวมเจ่อสั่นระริก ความกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแทรกซึมขึ้นมาและแผ่ไปทั่วร่างจนทำให้ณชนกเหมือนถูกยาชาจากมือแกร่งที่กำลังบีบแขนเธอไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาราดรดลงบนแก้มซีดขาว
“ผมกำลังพูดเรื่องระหว่างเรา...ฟังไว้นะลีแอน เรื่องระหว่างผมกับคุณมันจะไม่มีวันจบลงง่าย ๆ ผมมันเจ็บจำแล้วฝังใจ แต่ก็รอได้เสมอสำหรับการเอาคืน!”
“เฮ็คเตอร์...ฉันเจ็บนะคะ...”
“พรุ่งนี้คุณต้องกลับมา!”
เขาผลักเธอออกห่างอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นขณะเอามือลูบที่แขนและนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รอยปากหยักบนใบหน้าคร้ามเข้มเหยียดออก แววตาคู่นั้นหยามเยาะอย่างไม่คิดสงสารคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
- ผู้เขียน
