เว่ยจิ่นอิ่งปล่อยให้ชายารักอยู่อย่างหวาดหวั่นไปหลายชั่วยาม กระทั่งพระอาทิตย์คล้อยต่ำนำพาความเยียบเย็นของปลายฤดูใบไม้ผลิมาเยือนนั่นแหละถึงได้พาร่างกายสูงใหญ่ดุจขุนเขาตรงเข้าไปตำหนักอิ๋งชุน ด้านหลังนั้นยังมีกงกงคนสนิทกับนางกำนัลสองคนเดินตามมาด้วยท่าทางนอบน้อมหวาดเกรงเป็นอย่างยิ่ง
ดูเหมือนการเสด็จมาเยือนในครั้งนี้จะสร้างความหวาดหวั่นให้นางกำนัลขันทีที่คอยรับใช้ยิ่งนัก เพียงท่านอ๋องโบกมือทุกคนก็พลันถอยออกไป ตำหนักอิ๋งชุนหลังใหญ่จึงดูเงียบสงัดจนน่าสะพรึงกลัว ยิ่งไร้ความเคลื่อนไหวของผู้อื่นมากเท่าไรก็ยิ่งชวนให้ตำหนักหลังนี้เป็นดังคำเล่าลือที่โจษจันกันไปทั่วแคว้น
เสียงทำความเคารพที่ค่อยๆ หายไปจนไม่ได้ยินอะไรอีกทำเอาเสี่ยวจือโผเข้ามากุมมือของพระชายาเอาไว้แน่น แต่เมื่อผู้เป็นนายพยักหน้าบอกกลายๆ ว่าไม่เป็นไรจึงได้แต่คุกเข่าด้วยแผ่นหลังสั่นเทิ้มรอรับการลงทัณฑ์จากเจ้าของวังอู่เทียนเท่านั้น
เพราะเห็
