ร่างกายของเซี่ยอิงลั่วเกร็งสะท้าน จนกระทั่งมาถึงวัง อู่เทียนสีหน้ากับแววตาก็ยังไม่คลายจากความเยียบเย็น ลงจากรถม้าได้นางก็ข่มกลั้นเรียวขาที่สั่นระริกยอบกายคำนับเขาแล้วให้เสี่ยวจือกับเสี่ยวชิงประคองกลับเรือนพัก เข้าสู่ห้องชั้นในได้ก็กัดฟันไล่บรรดานางกำนัลรับใช้ออกไปจนหมด เหลือไว้เพียง เสี่ยวจือกับเสี่ยวชิงเพียงสองคน
“พระชายา ทรงเจ็บหรือไม่” ดวงตาของเสี่ยวจือยังคงแดงก่ำ
“พวกเจ้าไปหายามานวดให้ข้าเถอะ แม้ปากข้าจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ร่างกายนี้...อ่อนแอเหลือเกิน” เป็นดังที่นางว่าจริงๆ เพราะทันทีที่เสี่ยวชิงถอดถุงเท้ายาวออก เลิกชายกระโปรงปักลายหงส์สูงศักดิ์ขึ้นนั้น ก็เผยให้เห็นหัวเข่ามนที่เต็มไปด้วยรอยช้ำ ก่อนหน้านี้เพิ่งจะไปนั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องหนังสือของท่านอ๋อง ยังไม่ทันจะหายดีกลับต้องโทษคุกเข่าในตำหนักหยกพันปีอีก
“พระชายา!”
เสี่ยวจือปากสั่นไปหมด แม้แต่เสี่ยวชิงที่เห็นรอยช้ำจากการคุ
