มารดากดวางสายไปนานหลายนาทีแล้ว แต่พีรดายังคงเธอหูโทรศัพท์ค้างอยู่ ร่างบางสะอื้นร้องไห้จนตัวโยน โดยหารู้ไม่ว่าเสียงร่ำไห้ของเธอช่างสร้างความเจ็บปวดแก่ผู้ที่แอบฟังยิ่งนัก
พีรดาสะอื้นร้องไห้เพียงลำพัง และพอเหลือบสายตาเห็นเวลาบนนาฬิกาที่ประดับไว้บนผนังบ้าน ก็รีบเช็ดคราบน้ำตาให้เหือดแห้ง เพราะเหลือเวลาอีกแค่สามสิบนาที ก็ต้องไปรับประทานมื้อค่ำที่บ้านของแม่เลี้ยงรดาแล้ว
และด้วยไม่ต้องการให้ผู้ใหญ่ต้องแขวนท้องรอเธอแค่เพียงคนเดียว พีรดาจึง
ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นยืน เดินเซโซตรงไปยังห้องนอนของตน ในหัวนั้นหนักอึ้งไปด้วยคำพูดของมารดา ตัดสินใจไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรดี
หากไม่กลับไปแต่งงาน บ้านของเธอก็จะถูกเมธัสใช้อำนาจยึดไปขายทอดตลาด แต่ถ้าหากยอมแต่งงานกับเมธัส ก็เป็นเหมือนไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น!
“โธ่...เราจะทำยังไงดี”
พีรดาพึมพำถามติดเสียงสั่นเครือ จากที่ตั้งใจจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปรับประ
