สามีสุดสวาท

2

ส่วนบิดามารดานั้นเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน กิจการทุกอย่างไม่มีคนสืบทอด มีเพียงหลานที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยเท่านั้นที่สามารถยึดเป็นที่พึ่งได้

“เรื่องสำคัญอะไรเหรอคะคุณน้า”

นิ่มอนงค์ถามอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีบิดาไม่เคยเรียกเธอกลับกะทันหัน นอกจากเธอจำต้องกลับไปเยี่ยมท่านตอนปิดเทอมเท่านั้น เธอเข้าใจว่าท่านหลงภรรยาใหม่จนไม่ลืมหูลืมตาเหมือนกับที่ผู้เป็นยายและน้าพูดให้ฟังตั้งแต่เด็ก นานๆ เข้าจึงไม่ค่อยอยากกลับไปที่ไร่ไพรวัลย์นัก ถ้าไปจริง จะพักแค่คืนสองคืนแล้วรีบกลับ อีกทั้งไม่เคยให้ความสนิทสนมกับมารดาเลี้ยงและลูกติดของท่านเช่นเดียวกัน

ช่วงหลังๆ เธอเรียนหนักบ้างหรือขี้เกียจกลับบ้าน จะโทรไปแจ้งว่าจะไม่กลับ บิดาไม่ว่าอะไรเพียงแค่บอกว่าจะส่งเงินมาให้และให้ดูแลตัวเองดีๆ ความจริงแล้วถึงแม้ภาณุจะไม่ส่งเงินมาให้เธอ ปรีชาวัฒน์และนงนภัสก็มีเหลือเฟือทั้งสองดูแลเธอเป็นอย่างดีเหมือนลูก ทำให้เธอผูกพันกับท่านมากกว่าบิดาเสียอีก

นิ่มอนงค์จำได้ว่าเคยเห็นลูกติดของมารดาเลี้ยงอยู่ไม่กี่ครั้ง เมื่อนานมากแล้ว หลังๆ นั้นเธอไปเจอเขาเพราะนงนภัสเล่าว่าพฤกษ์ได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ ตอนเธอเข้ามหาวิทยาลัยได้กลับไปเยี่ยมบิดาก็นานแล้ว แต่ไม่ได้เจอกับลูกติดมารดาเลี้ยงเช่นเคย ทั้งสองจึงยังไม่เห็นหน้ากันสิบกว่าปี เพิ่งได้ยินข่าวของเขาจากน้าสาวกลับมาช่วยบิดาดูแลกิจการที่ไพรวัลย์ นงนภัสนั้นคอยติดตามข่าวทางบ้านเธออยู่บ่อยๆ เพราะเช่นไรน้าสาวก็ยังไม่อยากญาติดีกับศิริวรรณอยู่ดี

เธอไม่เคยสุงสิงกับมารดาเลี้ยง ตอนเด็กๆ เวลาเจอกันก็ถามคำตอบคำ นางเองไม่มาเซ้าซี้เมื่อเห็นเธอไม่อยากคุยด้วย จึงแทบไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลย ได้ยินได้ฟังเอาจากยายและน้าสาวเล่าให้ฟังเท่านั้น แต่เธอก็เชื่อเช่นนั้น ศิริวรรณคงหวังทรัพย์สมบัติจากบิดาเธออยู่บ้าง เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่อยากได้ พอมาอยู่กับบิดาของเธอทำให้ชีวิตสุขสบายขึ้น ไม่ต้องลำบากตรากตรำหาเงินคนเดียวส่งเสียลูกชายเรียนเหมือนก่อน แล้วไหนจะค่าใช้จ่ายอีกจิปาถะ ข้าวของเดี๋ยวนี้แพงหูฉี่ ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรนเพื่อให้ชีวิตอยู่รอด ศิริวรรณก็เหมือนหนูตกถังข้าวสาร บิดายกย่องเชิดชูและเลี้ยงดูอย่างสุขสบาย แทบไม่ต้องทำงานทำการอะไร เพียงแค่ชี้นิ้วสั่ง มีข้าทาสบริวารรับใช้มากมาย

“พ่อหนูป่วยมาได้ปีนึงแล้ว เป็นช่วงที่หนูขึ้นปีสี่ กำลังยุ่งกับเรียนและฝึกงาน”

“จริงเหรอคะ นิ่มไม่รู้เลย”

นิ่มอนงค์หน้าซีดเมื่อได้ยินน้าสาวพูดเช่นนั้น แม้จะไม่ค่อยผูกพันกับบิดาเท่าใด แต่เธอก็รักและเคารพเสมอ เพราะถือว่าท่านคือผู้ให้กำเนิด ได้ยินได้ฟังแบบนี้ก็รู้สึกใจหาย ที่เธอเอาแต่คิดเรื่องตัวเอง ละเลยท่านเสียนาน มันนานมากแล้วที่เธอกับท่านไม่ได้เจอกัน นานเสียจนบางทีเธอก็ลืมท่านไปเสียสนิท

“น้าเห็นหนูยุ่งๆ กับเรื่องเรียน อยากจะเรียนให้จบไวๆ ไม่อยากกวนใจ พ่อของหนูเองก็ห้ามไม่ให้บอก ไม่อยากให้มีเรื่องรบกวนจิตใจ”

นงนภัสพูดตามจริงเรื่องที่ภาณุห้ามไว้ แต่เรื่องป่วยนั้นไม่รู้ว่ามากน้อยแค่ไหน อีกทั้งนางเองก็ไม่ใคร่จะอะไรกับพี่เขยนัก เคยไปเยี่ยมนานแล้ว อาการยังไม่หนักหนาเท่าใดนัก ใจตัวเองไม่อยากให้หลานสาวรับรู้ว่าบิดาเป็นคนเช่นไร จึงไม่ใคร่ให้ไปยุ่งเกี่ยว ตอนไปขอนิ่มอนงค์มาเลี้ยงเมื่อสิบเจ็ดปีก่อนก็เพราะบิดามารดาขอร้อง ไม่อยากให้นิ่มอนงค์อยู่กับภาณุผู้เป็นบิดาที่มีนิสัยเจ้าชู้ประตูดิน และมารดาเลี้ยงที่เป็นแฟนเก่า กลัวหลานจะถูกรังแกเอา ครอบครัวเองก็ร่ำรวยมีอันจะกิน ไม่จำเป็นต้องให้หลานไปอาศัยใครอยู่ แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นบิดาก็ตามที

นิ่มอนงค์เข้าใจมาโดยตลอดว่าภาณุเป็นคนดีคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่ภาณุไม่ได้ดีเด่อะไรนัก แต่นงนภัสไม่อยากพูดเรื่องไม่ดีของอดีตพี่เขยให้หลานสาวคิดมาก กลัวจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา ยิ่งเรื่องที่ภาณุไม่คิดจะรับผิดชอบนารถลดาแต่แรก ถึงขนาดให้ไปเอาเด็กออก ยิ่งไม่สมควรพูด ถ้านิ่มอนงค์รู้ว่าพ่อคิดฆ่าลูก คงกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง จึงให้หลานเข้าใจเสียว่าบิดานั้นเป็นคนดีคนหนึ่ง

“นิ่มจะไปไร่ไพรวัลย์พรุ่งนี้เช้าเลยนะคะ” นิ่มอนงค์รู้สึกเป็นห่วงบิดาจนเป็นกังวล เธอยอมรับว่ารักตายาย รักน้าสาวรักน้าเขยมากกว่าบิดา เพราะเลี้ยงดูผูกพันกันมาหลายปี แต่ในเมื่อนั่นคือบิดา เธอควรจะกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีต่อท่านบ้าง

“แล้วแต่หนูเถอะ หนูควรจะอยู่ไร่ไพรวัลย์ก่อนเพื่อดูว่าพ่อหนูจะว่ายังไง ป่วยแบบนี้แม่เลี้ยงมิพูดเรื่องแบ่งสมบัติจนพ่อหนูทำพินัยกรรมยกอะไรต่อมิอะไรให้ไปแล้วเหรอ”

“ถ้าพ่อจะแบ่งให้เค้า นิ่มคงขัดไม่ได้ เค้าเป็นภรรยาคนหนึ่งของพ่อ แถมยังจดทะเบียนสมรสกันด้วยนะคะน้านง”

“หึ! ไม่มีลูกมีเต้าด้วยกัน พ่อหนูจะยกให้คนอื่นได้ไง ถึงเป็นเมียก็เถอะ ถ้าให้เงินเล็กๆ น้อยๆ ไปตั้งตัวกับลูกชายเค้าน่ะได้ แต่จะให้แบ่งมากมายน่ะไม่ได้ น้าไม่ยอมหรอกนะนิ่ม นิ่มเป็นลูกสาวคนเดียวต้องได้รับทั้งหมด ถ้าเค้ามีลูกกับพ่อหนูก็ว่าไปอย่าง” นงนภัสเสียงแข็งตาวาว นางหวงหลานสาวกลัวจะโดนฉ้อโกง อีกทั้งศิริวรรณไม่มีลูกกับภาณุ จะมาขอแบ่งทรัพย์สมบัติในส่วนของหลานเธอได้อย่างไรกัน เธอไม่มีวันยอมแน่นอน

“ถ้าคุณพ่อจะให้ ป่านนี้คงโอนยกให้กันไปแล้วมั้งคะ”

“น้าว่ายังหรอก ไม่งั้นคงไม่เรียกหนูกลับไป นิ่มอยู่ดูแลพ่อไปก่อน พ่อหนูป่วยแบบนี้ดูว่าฝ่ายนั้นขอทรัพย์สมบัติอะไรหรือเปล่า เราอย่าไปยอมง่ายๆ นะยัยหนู น้าคนหนึ่งละไม่ยอม”

“นิ่มชวนพี่ยศกับแพรไปด้วยได้ไหมคะ” นิ่มอนงค์คิดถึงแฟนหนุ่มและเพื่อนสาวขึ้นมาในทันที เธอกะว่าจะชวนสองคนนั้นไปเที่ยวที่ไร่ไพรวัลย์อยู่เหมือนกัน

“แล้วแต่เรา น้าจะไปด้วย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันคิด แม่ศิริวรรณเมียใหม่พ่อเราคงไม่ใช่ย่อยหรอก ถ้ามีน้าอยู่ด้วยคงไม่กล้า หรือถ้าคิดจะทำอะไรน้าจะขวางให้ถึงที่สุด น้ารู้ทันหมดแหละ ใครคิดอะไรไม่ดี”

นงนภัสไม่มีวันปล่อยให้หลานสาวไปเผชิญปัญหาคนเดียว นิ่มอนงค์รู้ดีว่าน้าสาวเป็นคนเอาเรื่องคนหนึ่ง ถ้ามีอะไรจะได้ทันกัน ไม่โดนเอาเปรียบ ท่านไปด้วยเธอก็รู้สึกอุ่นใจ

“งั้นนิ่มขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะโทรไปหาพี่ยศเพื่อแจ้งข่าว”

นงนภัสพยักหน้าให้หลานสาว นางไม่ได้เข้มงวดเรื่องการคบเพื่อนชายของหลานสาวนัก แต่ให้อยู่ในขอบเขต ยศวินไปมาหาสู่บ้านศักดาพงศ์บ่อยครั้ง เรียกว่าเข้าตามตรอกออกตามประตู นางจึงยินยอมให้คบหากัน แม้อีกฝ่ายจะมีฐานะด้อยกว่าแต่ก็เป็นหนุ่มไฟแรง ขยันทำมาหากิน จึงมิได้รังเกียจอะไร แถมยังเคยช่วยชีวิตนิ่มอนงค์เอาไว้ด้วย นั่นเป็นประเด็นสำคัญที่นิ่มอนงค์ยอมใจอ่อนคบกับยศวิน เมื่ออีกฝ่ายเทียวไล้เทียวขื่ออยู่นานนับเดือน

ส่วนนิ่มอนงค์โทรหายศวินแฟนหนุ่มหลายครั้ง แต่โทรยังไงก็โทรไม่ติด สงสัยเขาจะติดธุระ เธอจึงเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คิดว่าเดี๋ยวแฟนหนุ่มคงโทรกลับมาหากเห็นสายไม่ได้รับ

“พี่ยศคะ เสียงโทรศัพท์ค่ะ อื้อ...”

แพรพิลาศบอกเสียงหอบกระเส่าเมื่อตนถูกกระแทกอยู่ใต้ร่างหนาของยศวิน

“ไว้ก่อนครับ พี่ไม่อยากทิ้งช่วง” ยศวินกระซิบบอกเสียงหอบ กายท่อนล่างของเขานัวเนีย บดจูบริมฝีปากบอบบางของหญิงสาวอย่างเร่าร้อน

มือหนากอบกุมทรวงอกเหมาะมือนุ่มหยุ่นแล้วเคล้นคลึง ริมฝีปากหนาก้มลงไปดูดเม้มยอดบงกชสีหวาน เขาพึงพอใจเรือนร่างหอมหวานของเธอนัก เธอทั้งสดใหม่ ทั้งเอาใจเก่ง แล้วก็ใสซื่อไร้เดียงสา

แพรพิลาศเป็นคนหัวอ่อน จริงๆ ถ้าถามเขา นิ่มอนงค์เป็นผู้หญิงที่เขารู้สึกพิเศษด้วย ไม่ถึงกับรักแต่อยากยกย่องเหนือหญิงอื่น อีกทั้งฐานะและหน้าตาทางสังคมก็เหมาะสมคู่ควร แต่แพรพิลาศก็ทำให้เขาอดใจไม่ไหว