วิเชียรกระตุกแขนผู้เป็นนายอีกทีเพื่อเตือนสติ เขาจึงจำเป็นต้องนั่งลง แต่สายตายังคงมองเธออย่างอาฆาตแค้นตลอดเวลาที่เธอเข้าไปกราบศพแล้วกลับออกมานั่งสงบเสงี่ยมทำตาแดง ๆ อยู่ที่เก้าอี้ ปราบยิ่งอารมณ์ขึ้น
“ ทำเป็นเสียอกเสียใจ นังแพศยาเอ๊ย กลับไปก็จะไปนอนกับผู้ชายคนไหนต่อก็ไม่รู้ ”
แม้ในเวลาที่พระสวดอภิธรรม ปราบก็ไม่อาจข่มจิตข่มใจให้สงบลงได้ หากไม่ติดว่าทั้งเพื่อนทั้งลูกน้องห้ามเอาไว้ รับรองว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม
สาสมกับหัวใจของเขาที่ถูกหล่อนกระชากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...
เมื่อพิธีสวดอภิธรรมเสร็จสิ้น ปราบในฐานะเจ้าภาพก็ไปยืนขอบคุณและส่งแขกอยู่บริเวณหน้าศาลา โดยมีพิรัช พิธาน และวิเชียรยืนอยู่ด้วย เมื่อคนซาลง ชะเอมกับส้มก็ประคองร่างบอบบางไร้เรี่ยวแรงของอันดาเดินมา
นายหัวปราบจ้องมองเธออย่างเชือดเฉือนทันทีที่เห
