เอาหอยมาส่งค่า

1121 คำ
            อันดายิ้ม ปราณคงรักพี่ชายของเขามาก ในการสนทนากันเขามักจะเอ่ยถึงพี่ชายเสมอ             “ ถ้าไม่อยากออกจากบ้าน ถ้าอย่างนั้นปราณอยากได้แบบสด ๆ ไหมล่ะ ”             “ ได้เหรอ ยังไงครับอันดา ”             “ สะพานปลาจะคัดของสด ๆ ใหญ่ ๆ มาส่งเจ๊พิมพรทุกวันในตอนเช้า ถ้าปราณอยากได้ เดี๋ยวอันดาไปขอแบ่งซื้อให้ ”             “ จะรบกวนอันดาไปหรือเปล่าครับ ”             “ ไม่หรอกจ้ะ เพราะตอนเช้าอันดาต้องไปรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ตั้งแต่ตีสี่ทุกวันอยู่แล้ว ปราณอยากได้อะไรบ้าง ”             “ ผมเอาหอยเชลล์กับหอยแมลงภู่ ผมชอบ ” พูดพลางล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมาสามพันบาทส่งให้เธอ             “ ซื้อแค่สองพันก็พอ ได้เท่าไรก็เท่านั้น ทีเหลือให้ค่าขนส่ง ”             “ โอ้โฮ เยอะไป ”             “ ไม่เยอะหรอก แล้วผมจะมาเอายังไง ”             “ เดี๋ยวขากลับจากขายของอันดาแวะเอาไปให้ดีไหม เพราะต้องผ่านรีสอร์ทของปราณทั้งสองอยู่แล้ว ว่าแต่ปราณพักที่ไหนล่ะ ”             “ ซีบีชครับ แต่อันดาต้องขับไปทางด้านหลัง เป็นบ้านที่อยู่บนเนินเขา ” อันดาทำตาโต             “ อันดาเคยแอบมองบ่อย ๆ นะ สวยมากเลยหลังนั้น ยื่นลงไปในทะเลด้วย ” ปราณยิ้ม             “ ชอบเหรอ ”             “ ชอบ สวย บรรยากาศดีด้วย ”             “ ถ้าอันดาชอบ ไปอยู่กับผมไหมล่ะ ” หญิงสาวหน้าแดง             “ บ้า ไม่คุยแล้ว ปราณกลับได้แล้ว อันดาต้องรีบนอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า ”             “ ทำไมอันดาต้องทำงานหนักขนาดนั้นด้วย ทั้งงานทั้งเรียน ตัวก็แค่นี้ ร่างกายจะไม่ไหวเอานะ ”             “ แม่อันดาป่วยเป็นลูคีเมีย อันดาต้องทำงานหาเงินเลี้ยงแม่กับตัวเองและส่วนหนึ่งต้องรักษาแม่ด้วย ”             เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม อย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่รู้สึกว่ามันเหนื่อยเลย แต่ปราณกลับสงสารเธอจับใจ             “ อันดารอผมหน่อยนะ ผมจะไม่ให้อันดาลำบาก ไม่นานหรอก ” เขาจ้องเธอไม่วางตา จนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หญิงสาวจึงรีบตัดบท             “ ปราณกลับเถอะ ดึกมากแล้ว อันดาง่วง เหนื่อยด้วย ”             “ โอเค พรุ่งนี้เช้าไปถึงแล้วโทรหาผมนะ ” อันดาพยักหน้า             “ ยิ้มให้ผมหน่อยสิ นะ ” หญิงสาวแกล้งส่ายหน้า             “ นะ นะครับ นะ น้า ”  เธอหลุดหัวเราะออกมา ปราณยิ้มตาหยี             “ โอเค พอใจแล้ว ผมไปนะ ”             “ ขับรถดี ๆ นะคะ ”             “ บ๊ายบายค้าบ ”             แล้วเขาก็ขึ้นรถคันหรูแล้วขับออกไป อันดามองเขาจนลับสายตาแล้วจึงเปิดประตูเข้าบ้าน พลันนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากภายในบ้าน             “ ใครมาส่ง ”             เธอสะดุ้งเฮือก เปิดสวิตซ์ไฟทันที ผู้ชายวัยกลางคนนั่งกอดขวดเหล้าอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว สภาพยับยู่ยี่ หัวฟู ตาแดงก่ำ ปรีชา พ่อเลี้ยงเธอนั่นเอง ปกติเขาไม่ค่อยอยู่บ้าน เมื่อเดินเข้ามาพบเขาเธอจึงตกใจมาก             “ ลุงปรีชา อันดาตกใจหมด ”             “ ตกใจอะไรนักหนา ยังไม่ตอบเลยเมื่อกี้ใครมาส่ง เดี๋ยวนี้ริคบผู้ชายแล้วเหรอ ไปทำอะไรกันมาล่ะ กลับดึกกลับดื่นเชียว ”             “ อันดาไปทำงานที่ร้านทะเลเผา ผู้ชายคนนี้ก็เป็นเพื่อนที่คณะ เขาไปกินอาหารที่ร้านแล้วขับรถตามมาส่ง แค่นั้น ”             “ นางเอกจริงจริ๊ง ใครจะไปเชื่อวะ มาลีมันรู้ไหมเนี่ยว่าลูกสาวสุดที่รักทำตัวแบบนี้ เพื่อนที่ไหนยืนคุยระริกระรี้กันหน้าบ้านตั้งนานสองนาน เพื่อนกันมันส์ดีหรือเปล่า ” อันดาเชิดหน้าแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว             “ อันดาไม่เคยประพฤติตัวต่ำ ๆ แบบนั้น คนนอกจะคิดยังไงอันดาไม่สน ขอแค่แม่เชื่อใจอันดาคนเดียวก็พอ แค่นี้แหละ อันดาขอตัวไปอาบน้ำ ”             “ กูไม่ใช่คนนอก ! ”             ปรีชา ผู้เป็นพ่อเลี้ยงเริ่มเสียงดัง หญิงสาวไม่สนใจเดินหนีเข้าห้องไป เขามองตามลูกเลี้ยงด้วยสายตาหื่นกาม รอยยิ้มเหี้ยมเกรียม             “ อีอันดา มึงว่ากูคนนอกเหรอ เดี๋ยวกูจะทำให้ตัวเองเป็นคนในมึงให้ได้ มึงคอยดู ”             ***             เช้าวันนั้น งานที่ร้านน้ำเต้าหู้เสร็จไวเพราะมีคนมาเหมาไปหมด  อันดาจึงทำงานเสร็จเร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นจึงไปขอแบ่งซื้อหอยที่ปราณต้องการจากร้านเจ๊พิมพรแต่เช้า ก่อนจะรีบบึ่งนำไปส่งให้เขาก่อนไปเรียน เธอขับรถจักรยานยนต์เข้าไปยังรีสอร์ทของปราณ ซึ่งเขาได้สั่งยามไว้แล้วว่าจะมีเพื่อนมาหา จึงปล่อยเธอให้ขับรถเข้าไปด้านในได้ หญิงสาวขับมาตามเส้นทางจนมาถึงหน้าบ้านที่ตั้งอยู่บนเนินเขายื่นออกไปในทะเลตามที่เขาบอก             เธอล้วงกระเป๋าเพื่อจะหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเขาแต่ก็ใจหายวาบ             “ ลืมเอาโทรศัพท์มาอีก ทำไงดีวะเนี่ย ”  เธอถือถุงหอยเดินเก้ ๆ กัง ๆ อยู่แถวนั้น ไม่รู้จะทำอย่างไรดี สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินขึ้นไปที่หน้าบ้านแล้วส่งเสียงร้องเรียก             “ ปราณ อันดาเอาหอยมาส่ง ! ”             เงียบ ไม่มีความเคลื่อนไหวและเสียงใด ๆ ตอบมา             “ หรือเราจะมาเช้าไป นี่มันยังไม่หกโมงเช้าเลย หรือจะวางไว้ตรงนี้ดี ” เธอคิดแล้วก็เดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ลองส่งเสียงเรียกอีกทีดีกว่า             “ มีใครอยู่ไหมคะ ”              นายหัวปราบที่พึ่งกลับมาจากออกไปดูคนงานกรีดยาง เขาอาบน้ำพึ่งจะเสร็จ ขณะกำลังยืนเช็ดผมอยู่ก็ได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ มาจากด้านล่าง  ชายหนุ่มเลื่อนกระจกหน้าต่างออกไปชะโงกหน้าดู             มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้าน ปากก็ร้องตะโกนอะไรบางอย่างที่เขาจับศัพท์ได้แค่             “ เอาหอยมาส่ง ! ”             นายหัวปราบสะดุ้งเฮือก อะไรวะ สั่งวิเชียรให้หาของมาให้ตอนกลางวันหลังจากที่ปราณไปเรียนแล้วนี่หว่า นี่มันมาอะไรแต่เช้า ถึงเขาจะ หื่นกามแค่ไหน ก็ไม่อยากทำอะไรโจ่งแจ้งให้ปราณรู้ ในสายตาปราณเขายังเป็นพี่ชายที่แสนดีอยู่ อีกอย่างหนึ่งทำไมมันมาบ้านนี้ ปกติถ้าเขาจะเช็คของเขาไม่เคยพามาที่นี่เลย เห็นทีต้องตำหนิวิเชียรเสียแล้ว ไม่รอบคอบเลย             ผู้หญิงคนนั้นยังคงตะโกนอยู่เป็นพัก ๆ ไม่ได้การละ เขาต้องรีบลงไปบอกให้เธอกลับไปก่อน ขืนยืนเรียกอยู่อย่างนั้นมีหวังปราณได้ตื่นมาเจอแน่         
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม