“ ครับ ๆ เดี๋ยวผมไปเอารถก่อนนะครับ คุณปราณไปหาผ้ามาเช็ดเลือดให้นายหัวไปพลาง ๆ ก่อนนะครับ ”
วิเชียรพูดพร้อมวิ่งลงจากบ้านไป ปราณพยุงพี่ชายให้ลุกขึ้นนั่งทรงตัวได้เอง
“ พี่ปราบ เดี๋ยวผมไปเอาผ้าผืนเล็ก ๆ มาเช็ดเลือดให้นะครับพี่ รอเดี๋ยว ”
แล้วเขาก็วิ่งหายไปในตัวบ้าน ทิ้งให้อันดายืนงง ทำตัวไม่ถูกอยู่อย่างนั้น สักพักปราณก็วิ่งกลับมาพร้อมผ้าสีน้ำเงินชุบน้ำในมือ เขาค่อย ๆ เช็ดเลือดออกจากใบหน้าและเนื้อตัวของพี่ชายจนสะอาดสะอ้านดี แต่เลือดก็ยังไหลออกมาอยู่เรื่อย ๆ นายหัวปราบเองก็เหมือนจะรู้สึกดีขึ้น เขาจึงพยายามลุกยืน โดยมีปราณประคองไว้
“ พี่ ไหวหรือเปล่าครับ เดี๋ยวเราจะไปหาหมอกันนะครับ ”
“ เออ ก็จะไปหาหมอนั่นแหละ แกจะให้พี่ไปชุดนี้หรือไง ” ปราณก้มมองร่างสูงใหญ่ของพี่ชายที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวรัดเอวสอบอยู่ก็ยิ้มแหย
