Chapter 4 - ข้อแลกเปลี่ยน 2
2159 คำ
- 4 -
WELTON PART :
ผมพาพอร์ชเพื่อนของผม แพรดาวและเพื่อนของเธอมาที่สถานีตำรวจเพื่อจัดการเรื่องราวทั้งหมดให้จบสิ้นตามคำขอของเธอ หลัฃจากที่ผมรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะช่วยดำเนินการเรื่องคดีนี้ให้เธอโดยที่เธอจะชดใช้เงินให้ผมแทนข้อเสนอก่อนหน้านั้นก็คือ 'มาเป็นคนของผม'
ฟังดูก็อาจจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงให้ข้อเสนอนั้นกับเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมพิศวาสหรืออยากได้เธอขนาดนั้นหรอกนะ อ้อ! แล้วไอ้เรื่องที่เธอบอกว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่เลยสักนิด ผมไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับเธอเลย เรื่องจริงอยู่ที่ผมชอบพี่สาวของเธอเพราะพี่สาวเธอนั้นเข้มแข็ง และน่าค้นหาดี ผมแปลกใจมากที่เธอเป็นช่างซ่อมรถและฝีมือดีไม่แพ้ผู้ชายคนไหนมันก็เลยเป็นความประทับใจอย่างหนึ่ง ส่วนแพรดาวเธอแตกต่างจากพี่สาวของเธอโดยสิ้นเชิงแพรดาวเธอดูอ่อนแอ บอบบาง ใครๆก็คงอยากดูแลเธอราวกับไข่ในหิน
แต่ไม่ใช่ผม! ผมดูแล้วมันขัดตายังไงไม่รู้สิ!
สาเหตุที่แท้จริงของผมเลยก็คืออยากจัดการนิสัยพยศของเธอ เธอตัดสินผมไปแล้วว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอ แถมยังทำตัวอวดดีอีก!
และที่สำคัญผมไม่เคยช่วยใครฟรีๆ เงินสามแสนนั้นมันก็แค่ข้ออ้าง!
เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเธอก็จะรู้เองว่าสัญญาที่เธออ่านไม่ครบนั้นมันคืออะไร ก่อนที่เธอจะอ่านถึงบรรทัดสุดท้ายผมเขียนไว้ว่า...
'ถ้าหากผิดสัญญาหรือจ่ายล่าช้าเพียงวันเดียว ผู้กู้ยืมจะต้องยอมทำตามข้อตกลงอย่างไม่มีข้อแม้ และจะไม่มีการเรียกร้องใดๆ หากไม่กระทำตามผู้ให้ยืมสามารถยกเลิกสัญญาได้โดยไม่ต้องแจ้งก่อนล่วงหน้า'
หึ! แค่คิดก็สนุกแล้วสิ
"หลักฐานครบขนาดนี้คดีคงปิดได้ไวครับคุณเวลตัน" เสียงตำรวจยศสูงเอ่ยกับผมอย่างนอบน้อม ผมที่นั่งกอดอกก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"ขอบคุณมากนะครับที่จัดการให้"
"ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอบคุณ คุณจับผู้ค้ายารายย่อยได้ อีกหน่อยเราก็จะสาวถึงรายใหญ่ได้ในไม่ช้า" ผมปรายตาไปมองผู้ค้ารายย่อยที่ว่านั่นก็คือไอ้ไทด์ แค่ผมสั่งลูกน้องคำเดียวไม่กี่นาทีก็สามารถจับมันได้แล้ว
ลูกน้องและเส้นสายมีทั่วทั้งประเทศ เรื่องแบบนี้มันไม่ยากเกินความสามารถของผมอยู่แล้วล่ะ
ก่อนจะมาถึงที่สถานีตำรวจสภาพพวกมันก็ดูไม่ต่างจากหมา แค่ขู่นิดหน่อยพวกมันก็รับสารภาพแล้ว
"ผมเองก็ต้องขอโทษคุณตำรวจด้วยนะครับที่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น คราวหน้าผมจะตรวจสอบให้มากกว่านี้ครับ" ไอ้พอร์ชบอกกับตำรวจก่อนจะเลื่อนซองสีขาวที่มีเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้น
"ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าก็ระวังหน่อยนะครับ" มือหนารับซองนั้นผมกับยิ้มรับเบาๆ
หลังจากใช้เวลาในการสอบปากคำของผู้ต้องการตัวจริงเรียบร้อยผมก็เดินออกจากสถานีตำรวจและตรงไปยังรถยนต์คันหรูของผมที่จอดอยู่บานจอดรถด้านนอกอาคารโดยที่มีร่างบางทั้งสองเดินตามผมอยู่เงียบๆ
"ขอบคุณคุณเวลตันมากนะคะที่ช่วยจัดการเรื่องให้" แพรดาวเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้ผม ส่วนเพื่อนของเธอก็โค้งศีรษะลงเล็กน้อย
"ไม่เป็นไร" ผมเอ่ยบอกขณะที่หยุดอยู่หน้ารถของผม
"เอ่อ ส่วนเรื่องนั้น...แพร..."
"ทำตามสัญญาด้วย" ผมบอกนิ่งๆดลับไปเมื่อเธอมีสีหน้าไม่สู้ดี
เธอคงไม่อยากให้เพื่อนของเธอรับรู้เรื่องสัญญานี้สินะ ผมเองก็ได้ตามสืบและได้รู้ว่าฐานะทางบ้านเพื่อนเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
"สัญญาอะไรหรอแพร" ผมยืนกอดอกมองร่างทั้งสองอย่างนึกสนุก หึ! อยากจะรู้นักว่าเธอจะโกหกเพื่อนของเธอยังไง
"ปะเปล่า...ไม่มีอะไร"
"จริงหรอ เธอมีอะไรรึเปล่า"
"ไม่ใช่สัญญาหรอก ฉันคงพูดผิดไปน่ะ แพรดาวบอกจะตอบแทนที่ฉันช่วยเรื่องคดีด้วยการจัดชุดใหญ่ให้ เอ้ย อาหารชุดใหญ่..."
"...ใช่ไหมแพรดาว"
"เอ่อ...ชะ ใช่ค่ะ ใช่ๆ ไม่มีอะไรหรอกหลิน"
"อ๋อเรื่องนี้นี่เอง"
"ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะสาวน้อย" ผมเอ่ยและเดินขึ้นไปที่รถของตัว ทั้งสองยืนมองจนผมขับรถออกไปจนสุดสายตา
หลังจากนี้ผมก็แค่รอเวลาครบกำหนดชำระหนี้จากเด็กคนนั้น แล้วมาดูกันว่าผมจะเคลมเธอได้เร็วแค่ไหน ;)
หนึ่งเดือนผ่านไป
"เฮียครับ คุณวิลเลียมขอเลื่อนนัดตอนเย็นนี้ครับแจ้งมาว่าภรรยาป่วยเลยต้องรีบไปดูแลครับ" เฉินลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่าเป็นมือขวาของผมเอ่ยบอกขณะที่ผมกำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยความเคร่งเครียด
"อืมก็ดี" ผมตอบมันกลับไปก่อนจะเลื่อนสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือของผมซึ่งบ่งบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้ว
ผมจัดการปิดแฟ้มเอกสารและพิงกายกับเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้า ผมนั่งอยู่ในที่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าเพราะช่วงนี้ที่บริษัทค่อนข้างวุ่นวาย แล้วอีกอย่างธุรกิจคาสิโนที่ผมได้ร่วมลงทุนกับคนไทยก็กำลังไปได้ดี ทำให้ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติหลายเท่า
"แล้วเฮียจะกลับเลยรึเปล่าครับ"
"กูจะไปหาโรส พวกมึงก็กลับกันได้เลย" ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบสูทขึ้นมาใส่ตามเดิม ผมได้นัดกับโรสซึ่งเธอก็เป็นคู่ขาของผมที่อยู่กับผมมาเกือบสองปีแล้ว
เธอเป็นดาราดังในช่วงที่เธอกำลังฮอตผมเองก็อยากได้เธอไม่น้อยและในเมื่อผมอยากได้ผมก็ต้องได้ เธอเข้ากับผมได้ดีโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง เธอไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวผมสักนิดนั่นทำให้ผมพึงพอใจที่จะยังควงเธอต่อ
แต่ว่าเรื่องมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดไว้นี่สิ...
ผมดันรู้มาว่าเธอกำลังแอบคบกับดาราชายที่เธอเล่นละครด้วย และแน่นอนเธอเอาเงินที่ผมให้ไปเลี้ยงไอ้ผู้ชายคนนั้น
ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือว่ารักเธอเลยสักนิด แต่ผมรู้สึกสมเพชมากกว่า เธอกล้า**กหลังคนอย่างผม ผมก็จะสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่าโทษของคนที่หักหลังมันจะเป็นยังไง
"เอ่อ เฮียครับเรื่องคุณโรสผมว่าให้ผมจัดการดีกว่านะครับ"
"ไม่ต้อง! กูจะจัดการเอง!"
"ครับเฮีย"
"ออกไปได้แล้ว" ผมบอกก่อนจะที่ไอ้เฉินจะเดินออกไป
ผมจะไปจัดการคนที่กล้าหักหลังผม เธอกล้ามากที่มาเล่นกับคนอย่างผม!
ผมนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางบ้านขนาดกลางที่มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะผ่อนลมออกมาอย่างใจเย็น
แกร๊ก!
เสียงประตูถูกเปิดออกตามด้วยร่างเย้ายวนของโรสที่เดินเข้ามา เธอชะงักเมื่อเห็นว่าผมอยู่ที่นี่แต่เธอก็ปรับใบหน้าให้เป็นปกติและรีบเดินมาหาผมทันที
"ทำไมจะมาไม่บอกโรสล่ะคะ" เธอเอ่ยและซบที่อกผมอย่างออดอ้อน
หากเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะจับเธอกินไปแล้ว แต่พอผมมารู้ว่าเธอทำเรื่องสกปรกลับหลงผมก็แทบไม่อยากจะมองหน้าเธอแม้แต่เสี้ยว
"ทำไมวันนี้กลับช้าจังล่ะ" ผมเอ่ยพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกมา สายตาของผมจดจ้องที่เธอไม่วางตาก่อนที่จะมองเห็นรอยจ้ำสีแดงที่ซอกคอขาวของเธอ
หึ น่าสมเพชสิ้นดี!
"ถ่ายโฆษณาตัวใหม่มาค่ะ คุณเวลหิวรึยังคะ เดี๋ยวโรสไปทำให้" เธอเอ่ยและทำท่่ลุกออกจากอกของผมแต่ถูกผมคว้าเอาไว้ก่อน
"ถ่ายโฆษณาหรือแอบไปเอากับผู้ชายที่ไหน!" ผมกดเสียงต่ำที่ข้างใบหน้าหวานซึ่งคำพูดนั้นทำเอาเธอชะงักและหลบสายตาผมลง
"คะคุณเวล..."
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ! กล้ามากนะที่หักหลังฉัน!"
พลั่ก!
ผมผลักร่างบางให้ลงไปกองกับพื้นก่อนจะเหยียดกายลุกขึ้นกอดอกมองเธออย่างขยะแขยง ผู้หญิงอย่างเธอมันก็แค่คนไร้ค่า!
"ฮึก...คะคุณเวลคะ โรส...อื้อ!" ผมจับใบหน้าสวยและออกแรงบีบสุดแรงจนทำให้เธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
"ให้เงินเดือนละห้าแสน ซื้อรถให้ขับ ซื้อบ้านให้อยู่ ที่ฉันให้มันคงไม่พอสินะ"
"ฮึก...คะคุณเวล ฟังโรสก่อน ผู้ชายคนนั้นโรสไม่ได้จริงจัง โรสผิดไปแล้วค่ะฮึก...โรสจะไม่ทำอีกแล้วฮือออ" ร่างบางคลานมากอดที่ขาของผมพร้อมกันอ้อนวอนอย่างกับหมาจนตรอก
พลั่ก!
ผมสะบัดตัวออกและถอยหลังออกมา ผมไม่อยากจะโดนตัวผู้หญิงคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว ขยะแขยง น่าสมเพช ไม่ต่างไปจากผู้หญิงอย่างว่า!
"ฉันให้เวลาคืนเดียว ออกไปจากที่นี่ซะ"
"ฮึก คุณเวล...โรสขอโทษฮืออ"
"อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าถ้าเธอจะหยุดก็ขอให้บอก ไม่ใช่มาทำลับหลังกันแบบนี้! ผู้หญิงสกปรกอย่างเธอฉันไม่ฆ่าทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!"
"ฮึกคุณเวลขา โรสผิดไปแล้ว ยกโทษให้โรสนะคะคุณเวล"
"ออกไป!! และก็เตรียมหางานใหม่ได้เลย อนาคตในวงการของเธอจบลงแล้ว!!" ผมทิ้งท้ายด้วยประโยคอันเจ็บแสบก่อนจะเดินออกจากบ้านหลังนั้นไป ผมซื้อบ้านหลังนี้เป็นชื่อของผมเพื่อมห้เธออยู่เพราะเวลาที่ผมมาหาเธอจะได้มีความสะดวกมากขึ้น
ผมไม่ชอบให้ใครมาที่บ้านของผมสักเท่าไหร่ ผมออกมาอยู่คนเดียวส่วนพ่อกับแม่ก็อยู่ที่บ้านหลังใหญ่ แต่ผมเองก็กลับไปหาท่่านอยู่บ่อยๆเพราะระยะไม่ได้ไกลกันมาก แต่ก็อย่างว่าผมซื้อบ้านออกมาอยู่คนเดียวน่าจะสะดวกกว่า
ผมจะซื้อบ้านให้ผู้หญิงของผมทุกคนนอกจากเหตุผลเรื่องความสะดวกแล้วผมก็อยากให้อะไรคนของผมบ้าง ผมรับรองได้ว่าถ้าใครได้ทำหน้าที่ตรงหน้าเธอจะสบายไปทั้งชาติถ้าเกิดว่าผมไม่เบื่อเธอไปก่อนอะนะ
แต่เธอได้เลิกทางของเธอแล้ว ผมก็ช่วยไม่ได้ อยากหักหลังผมนักผมก็จะทำให้เธอไม่มีที่ยืนในสังคมนี้อีกต่อไป!
Rrrrr Rrrrr
ผมละสายตาจากทางด้านหน้าก่อนจะหันไปรับโทรศัพท์ของตัวเองทันที
"ฮัลโหล"
(สวัสดีค่ะคุณเวลตัน)
ปลายสายเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษผมเองก็งุนงงเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้
เธอเองสินะ...
หึ ผมกำลังอยากได้ที่ระบายอยู่พอดี
(แพรเองนะคะ แพรดาวค่ะ)
ครั้งนี้เธอตอบเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงที่กังวลใจเล็กน้อย
"ว่าไง"
(วันนี้ครบกำหนดวันชำระหนี้รายเดือนค่ะ คะคือแพร...)
เธอคงหามันมาไม่ครบสินะ
ก็ดี...
(...แพรขอเลื่อนเป็นอีกสองวันได้ไหมคะ)
"แต่เธอกำลังจะผิดสัญญา"
(แค่สองวันจริงๆค่ะ พี่เพลงติดธุระเลยยังโอนให้แพรไม่ได้ นะคะคุณเวลตัน แพรไม่หนีจริงๆค่ะ)
"งั้นก็มาคุยที่บ้านฉัน ฉันจะเพิ่มดอกเบี้ยในสัญญา"
(ตะแต่...)
"ฉันจะแก้ไขสัญญา เธอเองก็ต้องมาเซ็นเพื่อรับรู้การเปลี่ยนแปลง..."
"...ฉันจะส่งโลเคชั่นไปให้ ฉันให้เวลาเธอแค่ครึ่งชั่วโมง"
(ครึ่งชั่วโมง! ดะได้ค่ะ! แพรจะรีบไป)
ติ๊ด!
ผมวางสายไปในที่สุดก่อนจะเก็บโทรศัพท์วางลงดังเดิม ผมหมุนพวงมาลัยรถเพื่อตรงไปยังบ้านของผมทันที
ความผิดของเธอเองนะแพรดาว
เธอโทรมาได้จังหวะที่ฉันกำลังอยากปลดปล่อยอยู่พอดี...
- ผู้เขียน
