" เพราะว่าฉัน....เป็นห่วงมาร์คัส "มอร์ฟินพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา แม้ว่าลึกๆฉันจะรู้อยู่แล้วว่าเขาคิดยังไง
และที่เขาอดทนกับฉันก็เพื่อลูกชายคนเดียวที่เขารัก แต่ฉันยังเลือกที่จะตอบรับอ้อมกอดนั้น
อ้อมกอดอบอุ่นของเขาที่ฉันคุ้นเคย ฉันยอมรับตามตรงว่าฉันโหยหากอดของมอร์ฟิน เหลือเกิน
"นาย หายไปไหนมา " ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตาอย่างที่ไม่อาจจะฝืนกลั้นเอาไว้ได้
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างอ่อนแอต่อหน้าของมอร์ฟิน
มอร์ฟินโอบกอดฉันไว้แบบนั้น โดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกับสิ่งที่ฉันเอ่ยถามไป
" แซมมี่ " เสียงของเขายังคงเรียกชื่อของฉัน
ชื่อของฉัน ชื่อของฉันคนนี้ไม่ใช่คนอื่น..
ฉันค่อยๆหมดแรงและอ่อนล้า สติค่อยๆดับวูบไปในอ้อมแขนมอร์ฟิน ราวกับว่ากำลังอยู่ในความฝันอย่างไรอย่างนั้น
-หนึ่งวันเต็มๆผ่านไป-
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างปวดเนื้อปวดตัว
และพบว่า.. ทุกอย่างมันกลายเป็นสีขาวอีกครั้ง มันขาวไปทุกๆสิ่งรอบๆตัว
"กรี้ดดดดด
