ฉันชะงักไปเมื่อเขากล้าพูดจาแบบนั้นกับฉัน แต่ก็เลือกที่จะทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ส่วนเขาเดินออกไปกระชากประตูเปิดออก ก่อนจะรับกล่องพัสดุนั้นพร้อมกับเซ็นรับและปิดประตูทันที
มอร์ฟินวางกล่องนั้นไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าว
ซึ่งฉันก็เลือกที่จะป้อนอาหารเช้ามาร์คัส ที่ดิ้นไปดิ้นมา ตามประสาเด็กที่เริ่มซน
มีเพียงแค่มอร์ฟินที่ยังคงนั่งมองหน้าของฉันและจิบกาแฟอย่างไม่พูดอะไร
" เธอควรจะรักษามันให้หายนะ" จู่ๆมอร์ฟินก็พูดขึ้นแทนความเงียบ
" คิดดูสิว่า มาร์คัสจะอายมากแค่ไหน ถ้าแม่ป่วยเป็นโรคขาดเซ็กส์ไม่ได้"
" แบบเธอ”
ฉันนั่งรับฟังสิ่งที่มอร์ฟินพูดออก ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แน่นอนว่าคำพูดที่เจ็บปวดของเขา มันเทียบไม่ได้กับอะไรมากมายที่ฉันเคยเจอ
คนอื่นอาจจะเรียนรู้ว่าโลกใบนี้มีทั้งดีและร้าย
แต่สำหรับฉัน โลกทั้งใบมันมืดสนิทและแสนจะใจร้ายกับคนอย่างฉัน
สองคนบนโลกที่รั้งฉันเอาไว
