ฉันไม่มีทางเลือกอื่นเลย เพราะอย่างที่บอกว่าชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับลูกชาย และการตัดสินใจของครอบครัวมอร์ฟินเท่านั้น ฉันหมดอิสระภาพตั้งแต่วินาทีที่ อุ้มลูก แบกหน้าที่ไร้ยางอายของตัวเอง เข้าไปเรียกร้องเรื่องแต่งงานและขอใช้นามสกุลของเขา ทั้งแม่และลูก
หลังจากการส่งลูกเข้านอนเช่นทุกๆคืน
" บอกให้เงียบ!!! " ฉันดุมาร์คัสที่เอาพูดคำซ้ำๆ ประโยคเดิมๆราวกับว่าลูกกำลังเอาคำพูดนั้นมากวนที่ประสาท มาเขย่าสมองของฉัน อย่างไงอย่างนั้น
"นอน" มาร์คัสพูดไปก็มองหน้าอ้อนฉันไปด้วย
" มะแม่นอน" มาร์คัสที่พูดย้ำซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
เพราะตั้งแต่เล็กมาฉันก็แยกห้องนอนกับลูกมาตลอด
ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เวลาที่โรคบ้าๆนั่นกำเริบ และอีกอย่างในบางคืนมอร์ฟินก็จะเข้ามานอนกับมาร์คัส ซึ่งมันคงดีถ้าฉันแยกออกมา
" แม่ นอน" เด็กน้อยเรียกฉันทันทีที่ฉันกำลังจะปิดประตูห้องนอนของเขา
"มาร์คัสต้องนอนคนเดียวแบบนี้ เพราะฉะนั้นฝึก
