"อยากเอาก็เอา ไม่อยากเอาก็ไม่เอา"

1322 คำ
ตอนที่9 “อยากก็เอา ไม่อยากก็ไม่เอา” “ขอโทษแสนด้วยนะที่รบกวน แต่พี่ลืมทางไปบ้านเราจริง ๆ” “รบกวนอะไรคะ พี่หมออุตส่าห์มาเยี่ยมแม่แสนนะ” หมอเปรมเป็นเพื่อนของพี่ชายเธอ เพราะไปเรียนเมืองนอกถึงสองปีทำให้เขาลืมทางมาบ้านของเพื่อนสนิทราวกับไม่เคยมาเลย “หมอเปรมย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยใช่มั้ย” “ใช่ครับ แม่ผมบ่นแย่เลยไป ๆ มา ๆ แกว่าค่าเครื่องแพง” “เงินเดือนตั้งหลายแสนยังงกอีก” “แสนดี!” หญิงสาวเม้มปากเงียบเมื่อถูกแม่ตวาด “ยังแสบเหมือนเดิมเลยสิเรา” “ไม่ได้แสบสักหน่อย” “แล้ววันนี้หมอเปรมจะไปไหนอีกหรือเปล่าล่ะ แม่ให้แม่บ้านทำแกงจืดสาหร่ายไว้ด้วย” “ผมต้องไปรับนานาที่สนามบินน่ะครับ” “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเอาใส่กล่องไปกินเนอะ หมอเปรมรอแม่แป๊บนึงนะ” พอคนเป็นแม่ลุกไปแสนดีก็ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบถามเรื่องแฟนสาวของเขา “ยังคบกับพี่นานาอยู่อีกเหรอคะ” “ทำไม พี่กับนานาดูไม่น่าคบกันนานเหรอ” “ไม่ใช่อย่างนั้น ก็พี่สองคนทะเลาะกันบ่อยม๊ากก เดี๋ยวนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้วใช่มั้ยคะ” ชายหนุ่มมองเธอนิ่งค้างเกือบนาที เขารู้สึกว่าแววตาซุกซนของเธอไม่เคยเปลี่ยนไปจากวัยเด็กเลย “ได้แล้วนะหมอเปรม ยัยแสนไปกวนอะไรพี่เขาน่ะ” “เปล่าสักหน่อยค่ะ” “โตแล้วยังทำนิสัยเหมือนเด็กไม่มีเปลี่ยน” “แม่อ่า... แสนยังเด็กอยู่นะ” เธอย้ายไปกอดอ้อนคนเป็นแม่ก่อนจะแบมือไปขอเงินหน้าระรื่น เพี๊ยะ! “แม่คะ...” “เที่ยวเก่ง ให้เดือนละห้าหมื่นยังไม่พอ” “ต่อไปนี้แสนจะประหยัดแล้วค่ะ” “ไม่ให้แล้ว ของเดือนนี้เต็มโควต้าแล้ว” อุษาแกล้งบ่นแต่อีกเดี๋ยวสักพักถึงจะโอนเงินเข้าบัญชีลูกสาว หมอเปรมที่เดินตามแสนดีออกมาที่รถอยู่ ๆ ก็เรียกเธอไว้ “แสนดี” “คะ?” “เอาเงินที่พี่ไปก็ได้นะถ้าไม่พอใช้จริง ๆ” “พี่หมอเปรม! แสนแค่หยอกแม่เล่นค่ะ ถึงแม่ไม่ให้เดี๋ยวแสนก็ไม่ขอพี่หมออยู่ดี” “อ้าว พี่นึกว่าเราช็อตจริง ๆ สมัยเรียนพี่กับไอ้หมอก็เป็นบ่อย ๆ” “ก็พวกพี่ติดเหล้ากันนี่คะ แสนไม่ได้ติดเงินเลยเหลือ ไปแล้วนะคะบ่ายมีเรียน” เธอยิ้มให้เพื่อนของพี่ชายจนตาหยีก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ และขับนำหน้าเขาออกมา 14.00น. “แสนดี” เธอหันไปยังที่นั่งที่อยู่เยื้องกันเล็กน้อยก็เจอเข้ากับพลอยใสและกลุ่มเพื่อน เธอเลิกคิ้วขึ้นแทนคำถามว่าเรียกทำไมเพราะข้างหน้าอาจารย์กำลังสอนอยู่ “อ่านแชทหน่อย” แสนดีหยิบสมาร์ทโฟนที่ปิดแจ้งเตือนไว้ขึ้นมาเปิดอ่านเรียวคิ้วสวยขมวดชนกันมุ่น เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยใสชวน ..... ถึงห้องชายหนุ่มก็นอนชดเชยตอนกลางคืนที่ได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมง พอตื่นก็อาบน้ำแล้วกินอาหารที่ฝากแม็กซ์เวลเอาขึ้นมาให้ในสภาพที่พันเพียงผ้าเช็ดตัว “พอ ๆ กับไอ้เจเลอร์ ไอ้นั่นไปหาเมียทีไรตัวลายทุกที” “กูไม่ได้ไปหาเมียอย่างมันหรอก” เขาแย้งทั้งที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก “ระวังติดใจอย่างที่เพื่อนมึงเป็นนะ ตอนแรกก็บอกไม่เอา” “อยากก็เอา ไม่อยากก็ไม่เอา” “แสนดีจะง่ายขนาดนั้นเลย?” ไมเคิลกลืนข้าวในปากก่อนจะตอบหน้าตาเฉย “ไม่ยอมก็ฉุด กูชอบความเจ็บปวด” “เค้าชอบกับมึงหรือเปล่า” “ไม่สน” “มึงก็อย่าบ้าพลังให้มาก คนนะไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะทนมึงไหว” “ก็ไม่เห็นมีใครตาย” เมื่ออิ่มก็ดันกล่องข้าวออกห่าง หลังดื่มน้ำเสร็จก็คว้าสมาร์ทโฟนมาเลื่อนหาอะไรทำแก้เบื่อ “หึ” “อะไรวะ อยู่ดี ๆ ก็ขำ” “สาวส่งนมมาให้ดู” เขาพลิกหน้าจอไปให้แม็กซ์เวลดูอย่างนึกตลก ซึ่งมันก็ดูเหมือนชินชาซะแล้ว “พวกผู้หญิงคิดว่าอ่อยแบบนี้แล้วผู้ชายจะอยากเหรอวะ” “บางคนก็อยาก” “กูเห็นแล้วหมดอารมณ์” “คืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านไอ้ฟอร์ดนะ” แม็กซ์เวลชะงักมองคนที่พูดเหมือนชวน เจ้าตัวเลยเหลือตาขึ้นมอง “มีอะไร” “คงมีแค่มึงกับกูที่ไป” “อาจจะใช่ เพื่อนมึงมีเมียแล้วหนิ” “ไอ้เจเลอร์มันหาเหาใส่หัวทำไมวะกูไม่เข้าใจ” ที่แม็กซ์เวลสงสัยเขาเองก็สงสัย จริงจังไปทำไมในเมื่อเอาเล่น ๆ ก็มันส์ดี “มันหวง เดี๋ยวมันก็คงรัก” เขาพูดอย่างนึกขำ เมื่อก่อนเขายังมองไม่ออกเลยว่าเย็นชาอย่างเจเลอร์จะรักใครเป็น แต่มันก็เสือกจะมีเมียก่อนพวกแล้วล่ะ ..... 21.00 น. แสนดีลงจากรถแววตาแพรวพราวเมื่อพลอยใสจอดรถที่หน้าบ้านขนาดใหญ่โตที่ห่างจากบ้านหลังอื่นพอสมควร เสียงเพลง เสียงคนละเล่นเฮฮา และไฟหลากสีที่ส่องขึ้นฟ้าบอกว่าที่นี่คือที่ ๆ เที่ยวของคืนนี้ “ถ้าเป็นอ๊ะอายคงร้องกลับ” “รายนั้นไม่ถนัดแนวนี้เท่าไหร่น่ะ” เธอหันไปบอกทับทิมที่พูดถึงคนนอนอยู่ห้องไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคืนนี้เธอหนีเที่ยว ‘อยู่ห้องก็ช้ำใจที่จำได้ว่ามุมไหนจัดท่าไหนกันไป’ “อย่าลืมนะ เธอต้องระวังตัวให้มาก ๆ ที่นี่ป่าเถื่อนกว่าผับที่เราเคยเที่ยวหลายเท่า” “ขนาดนั้นเลย” “มากกว่าที่คิดนะบอกก่อน” กลุ่มหญิงสาว และคนอื่น ๆ ทยอยเดินเข้าไปในเขตบ้านของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนักการเมืองชื่อดัง แสนดีก้มมองเดรสแขนกุดผ้าซีฟองสีเมทัลลิกโชว์รูปร่างข้างในของเธอที่มันดูเบาบางไปเมื่อเทียบกับคนในงานที่มาก่อนแล้ว “พาใครมาด้วย” “เพื่อนค่ะ ชื่อแสนดี” “แสนดี...ยินดีต้อนรับนะ” “ค่ะ” ชายหนุ่มดูน่าเกรงขามรู้สึกได้ว่าเธอเหมือนเหยื่อที่หลงมาในป่าของเขา แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เธอไม่กล้าสบตา... จ้องมาก็จ้องกลับ “แสน นี่เฮียฟอร์ดเจ้าของบ้านและคนที่เลี้ยงพวกเราอย่างไม่อั้นในคืนนี้” “สวัสดีค่ะ...เฮียฟอร์ด” “อืม ตามสบาย” “เฮียจ้องเพื่อนพลอยขนาดนี้ก็เกร็งกันพอดีค่ะ” “ก็แค่มอง ไม่เคยเห็นหน้า” เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านที่ประตูบานใหญ่ถูกปิดไว้เพราะในนั้นต้อนรับแค่คนสนิท “ในนั้นพื้นที่ส่วนตัวของพวกเฮียเค้า” “คนนอกก็อยู่กันที่ริมสระ แต่เราว่าสนุกกว่าข้างในเยอะเลยล่ะ ดูสิเงียบกริบเชียวข้างใน” ทับทิมพูดเสริมเพราะเห็นเธอมองตามหลังเจ้าของบ้านเหมือนสนใจ “เมากันแล้วเหรอ ไม่รอเลย” พลอยใสตรงดิ่งไปหากลุ่มหญิงสาวสามคนที่ลงแช่ในสระน้ำด้วยชุดบิกินี่ แสนดีกวาดมองไปรอบ ๆ บ้านบางทีก็นึกหวาดระแวงขึ้นมาว่าที่นี่จะป่าเถื่อนกันถึงขั้นไหน “แสนดีมานี่มา” ทับทิมดึงมือของเธอให้เดินตามไปกระทั่งหยุดอยู่ที่ชุดเก้าอี้ไม้สีขาว และโต๊ะที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ยี่ห้อไม่คุ้นตา หญิงสาวจัดการรินมันใส่แก้วสองใบก่อนจะหันมายื่นให้เธอ “มาชนแก้ว” “มาอะไรแผลง ๆ ในเหล้ามั้ยทับทิม” “...”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม