ตอนที่12 ไม่เคยหลบตาใคร
“อย่ามัวแต่ร้องรีบแต่งตัว” ไมเคิลที่ลมหายใจยังไม่เป็นปกติเร่งเร้าคนร่ำไห้ ทั้งที่เขาจะทิ้งเธอไปเลยก็ยังได้
“แสนแสบ”
“ฮือ...”
“ร้องทำไมวะมันเจ็บขนาดนั้นเลยหรือไง!”
“ฮึก... นายมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้ล่ะ”
“ก็เธอ...แม่ง!เลิกร้อง!”
“ฮึก..ฮือ..”
“จะกลับมั้ยหรือจะรอให้ใครมาเห็นสภาพเหมือนโดนรุมโทรม?”
“ฉันจะกลับยังไง”
ไมเคิลเหวี่ยงสายตามองเธอขวางแข็งก่อนจะถอดเสื้อทั้งสองชั้นออกและยื่นเสื้อยืดสีดำให้เธอเอาไปสวม
“กางเกงในถ้าไม่เก็บก็รอให้พ่อเธอมาเจอแล้วกัน” คนที่เหลือเพียงกางเกงยีนส์เปื้อนฝุ่นเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนด้านหลังหญิงสาวเพื่อโทรหาแม็กซ์เวล
“มึงขับรถมาหากูที่ห้องเก็บของหลังยิม ไม่ต้องถามมาเร็ว ๆ เลย”
เขาหันกลับมาหาคนที่เอาแต่ร้องไห้อีกครั้งก่อนจะถอนหายใจที่เห็นสภาพเธอเป็นแบบนี้... อยู่ ๆ มือก็ยกขึ้นสางเส้นผมที่ไม่เป็นทรงให้เธอพร้อมปัดเนื้อตัวที่เ
