ตอนที่ 3
1058 คำ
เขาไม่ได้บอกอะไรเกี่ยวกับของขวัญที่สั่งมานอกจากนั่งประจำที่คนขับรถให้คุณหนูได้นั่งอย่างสบายแล้วแอบมองเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา มือใหญ่ลูบลำคอเบาสัมผัสกับสร้อยสีเงินมีจี้ทรงสีเหลี่ยมยาวสลักชื่อย่อของคุณหนูไว้ด้วยตัวหนังสือเล็กมากหากไม่หยิบมาดูใกล้ๆคงไม่รู้
หรือว่าเขากำลังถูกสวมปลอกคอกันนะ
ช่างเถอะ...ยังไงก็ยอมเสมอ
"ทำไมหน้าแดงล่ะอากาศก็ไม่เห็นจะร้อน"
"คือว่า...ก่อนออกมากินของเผ็ดนิดหน่อยน่ะครับ"
"นึกว่าวันนี้จะกินข้าวเช้าเป็นเพื่อนหงส์ซะอีก"
"กินได้ครับ พี่จะกินเป็นเพื่อนคุณหนูเอง" เขาโดนจับแล้วสินะว่าโกหกแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะในเมื่อยังเก็บกดความรู้สึกไม่เก่ง เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงหรือควรทำยังไงดีถึงจะห้ามไม่ให้หัวใจสั่นไหวแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะกลับไปเยือกเย็นเหมือนคนไม่มีหัวใจแบบเดิมที่เคยเป็นมาก่อนจะรับใช้คุณหนู
ต้องข่มใจเอาไว้ให้มากยิ่งขึ้น
รถแล่นเข้ามาจอดที่ร้านอาหารประจำเพียงไม่นานอาหารเช้าก็ยกมาเสิร์ฟ คุณหนูนั่งกินเงียบๆมืออีกข้างเล่นโทรศัพท์เหมือนเด็กทั่วไปที่กำลังโต เขานั่งกินอาหารเช้าเงียบๆไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือควรจะคุยเรื่องอะไรดี
ระหว่างเราเป็นแบบนี้มาแล้วหกเดือน
อึดอัด!
เขาพึ่งจะเห็นว่ามือขาวเนียนนุ่มที่ไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัสนั้นมีพลาสเตอร์ติดอยู่สงสัยระหว่างไปเที่ยวคงจะซนไม่ใช่น้อย คุณเทพกับคุณมังกรก็ไม่ได้กลับมาพร้อมกันอาจจะเพราะว่ามีเรื่องต้องสะสางต่อ แล้วดูเหมือนว่าคุณหนูจะเคยชินกับเรื่องวุ่นวายแบบนี้ไปเสียแล้ว
"มองอะไร?"
"ที่มือครับ"
"อ๋อ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยเเต่หงส์บาดเจ็บน้อยที่สุดแล้ว อืม...พ่อบอกว่าจะให้พี่แบล็คสอนยิงปืนใช่ไหม?"
"ครับ เราจะเริ่มกันเย็นวันพรุ่งนี้"
"เฮ้อ...เรียนยิ่งปืนกับพี่แบล็คคงไม่โหดเท่าเรียนอย่างอื่นกับอาไดกิหรอกนะ"
"ไม่ต้องห่วงครับเราจะค่อยๆเป็นค่อยๆไปกัน ผมจะสอนทุกอย่างเท่าที่สอนได้"
"อาไดกิบอกว่าพี่แบล็คยิงปืนแม่นมากที่สุด...จริงไหม?"
"คนเราเก่งไม่เท่ากันครับคุณหนู" แต่เขารู้อย่างหนึ่งว่าคุณหนูเก่งเรื่องเล่นกับใจคน ดูเขาเป็นตัวอย่างสิ! นี่ขนาดใจแข็งไม่เคยโอนอ่อนต่ออะไรง่ายๆแต่พอเป็นเรื่องของคุณหนูเท่านั้นแหละเล่นเอาไปแทบไม่เป็น ควรจะทำยังไงกับเด็กวัยกำลังโตคนนี้ดีนะ วันนี้อายุสิบสาม...อาทิตย์หน้าอายุสิบสี่
เขาพึ่งจะยี่สิบหกเมื่อสองวันก่อนหน้านี้เอง
อย่าบอกนะว่า...สร้อยนี่คือของขวัญวันเกิด!!
โอ้พระเจ้าช่วย!! หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว!!!
หนังวันนี้สนุกมากแต่ไม่มีสมาธิดูเท่าไรส่วนเค้กวันเกิดคุณหนูก็เลือกแบบที่ถูกใจสั่งทำขนาดสองปอนด์เรียบร้อย ก่อนจะเดินเลือกดูเสื้อผ้าต่อเล็กน้อยถึงได้ขับรถกลับบ้านในเวลาบ่ายสอง วันนี้มีเรียนกับพี่ไดกิเรื่องศิลปะป้องกันตัวและเห็นว่าได้อาจารย์คนใหม่มาช่วยสอนเกี่ยวกับทักษะการเอาตัวรอดอีกเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นว่าเรียนอะไรไปบ้างเพราะอยู่ในห้องปิดทึบ แต่ถึงอย่างนั้นก็เคยได้ยินพี่ไดกิพูดว่าคุณหนูน่ากลัวว่าที่คิด
เด็กตัวแค่นี้วิ่งหนีลูกปืนได้ก็เก่งแล้ว!
"ชอบสร้อยที่ซื้อให้ไหม?"
"ชอบครับ พี่จะใส่ติดตัวตลอด"
"แฮปปี้เบิร์ดเดย์ย้อนหลังนะ ขอให้พี่แบล็คโตเร็วๆ"
"...?" เอ๊ะ! อะไรคือขอให้โตเร็วๆเขางงนะ! แล้วตอนนี้ยังไม่โตอีกเหรอว่ะ แต่ถ้าโตมากกว่านี้ก็เตรียมตัวลงโลงแล้วไหมล่ะครับคุณหนู
นี่คือคำอวยพรจริงๆใช่ไหม?
คุณหนูลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านส่วนเขาก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ภายในรถ ก่อนจะถอดสร้อยออกมาดูชัดๆจูบลงที่จี้เบาๆด้วยความเขินอายเล็กน้อยแต่ดีใจมาก คุณหนูจำวันเกิดของเขาได้ทั้งที่ไม่เคยบอกแล้วยังรู้ว่าเขาชอบใส่สร้อยทั้งที่ตลอดหกเดือนไม่เคยถามถึงด้วยซ้ำ คุณหนูใส่ใจกันมากขนาดนี้มันทำให้เขาแอบหวังอยู่นะรู้บ้างไหม แม้ว่าความเป็นจริงจะรู้ว่าไม่สามารถเก็บคุณหนูไว้คนเดียวได้เลยก็ตาม
เลอค่าเกินกว่าจะได้ครอบครอง
"มัวทำอะไรอยู่ว่ะไม่ลงจากรถสักที?"
"กูคุยโทรศัพท์แล้วมึงมีอะไร?"
"ไอ้โชมันชวนไปเที่ยวคืนนี้ ไปด้วยกันดิแบบว่าสนุกๆไงแล้วเดี๋ยวแวะไปลงอ่างสักหน่อยให้สดชื่นก่อนกลับ พรุ่งนี้มึงว่างไม่ใช่เหรอ?"
"ตอนเย็นสอนคุณหนูยิงปืน"
"คุณท่านนี่ก็นะไม่รู้จะเข้มงวดอะไรนักหนากับเด็กตัวแค่นั้น ตอนกูอายุเท่าคุณหนูยังรู้สึกว่าชีวิตสดใสกว่านี้ตั้งเยอะเลยมึงว่าไหมล่ะ?"
"เป็นลูกสาวเจ้าพ่อจะทำไงได้ล่ะ ขืนพลาดวันไหนก็ตายแถมในอนาคตยังต้องควบคุมงานใหญ่อีก ถ้าล้มลงเมื่อไรก็ไม่ได้ตายคนเดียวซะหน่อย กูมีหน้าที่ดูแลคุณหนูแล้วต้องคอยสอนคุณหนูให้ดูแลตัวเองได้เพราะยังไงซะในอนาคตก็ต้องมีคนพยายามฆ่าให้ได้แน่"
"เออนี่มึงรู้เรื่องคุณเทพถูกหักหลังรึยังว่ะ กูได้ข่าวว่าคุณมังกรกำลังตามหาตัวไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นหรือตายยังไง กูได้ยินคุณท่านคุยกับพี่ไดกิว่าเป็นหนอนบ่อนไส้พยายามหาทางทำลายจากภายในแล้วต้องการให้พวกเราระแวงกันเอง"
"มึงว่ามีเรื่องกับใครว่ะ?"
"คุณมิคาเอล"
"แล้วมันจะทำอะไรคุณหนูรึเปล่า?"
"ไม่รู้ดิ แต่มึงคิดว่ามันจะปล่อยไว้เหรอ?"
"ถ้ามันจะทำอะไรคุณหนูนะ...ต้องข้ามศพกูก่อน"
- ผู้เขียน
