มือใหญ่จับมือเล็กออกจากสร้อยขึ้นมาจูบแล้วดอมดมด้วยความโหยหาทั้งที่เราไม่ได้ห่างกันไกลเลย คุณหนูกลับมาเป็นคนเดิมที่พูดจาต่อปากต่อคำได้แบบน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง แล้วรอยยิ้มนี้ก็ทำให้หวาดหวั่นได้เสมอเพราะในหัวสมองอันชาญฉลาดนั้นวางแผนเก่งเหลือเกิน
เขาคุกเข่าลงกอดเอวบางด้วยความไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงเว้าวอนหนักกว่านี้ มันคล้ายกับว่าจูบเมื่อตอนเย็นนั้นเป็นกุญแจไขเปิดหัวใจที่กักเก็บความรู้สึกมากมายไหลทะลักออกมาชนิดที่เขาไม่สามารถจะรับมือได้ไหว ใบหน้าซบลงที่หน้าอกนุ่มมือเล็กก็ลูบหัวเเผ่วเบาคล้ายว่าปลอบใจกัน เขาเงยหน้ามองคนที่เอาทั้งหัวใจไปตั้งแต่วันแรกด้วยแววตาอ้อนวอนและอ่อนไหวในคราเดียวกัน
อยากจะอยู่กับเธอแบบนี้ตลอดไปจัง
"รังเกียจพี่ไหม?"
"ไม่"
"พี่ไม่ขอให้น้องหงส์ลดตัวมาหาหรอกนะ พี่เข้าใจว่าสถานะตอนนี้เราต่างกันมากแต่พี่จะหาทางดิ้นรนขึ้นไปจนเราเหมาะสมกันและถึงเวลานั้นจะไม่มีใครว
