หนึ่งเดือนต่อมา…
(MORPHINE TALK)
(ถึงโรงพยาบาลแล้วครับ) พอฉันกดรับสายวอร์มก็พูดขึ้นทันที จะว่ารายงานก็ไม่ใช่เพราะฉันไม่ได้บังคับ แต่เราเป็นแบบนี้กันมาสักพักใหญ่แล้วตั้งแต่ที่เขาเริ่มไปทำงานที่โรงพยาบาล ทุกครั้งที่ไปถึงโรงพยาบาลและเวลาว่างเขาจะโทรมาหาฉันตลอด
“โอเคค่ะ งั้นขอฟีนนอนต่อแป๊บนะ เพลีย ๆ วันนี้น่าจะไม่ได้ไปทานข้าวด้วย”
(ให้วอร์มกลับไปหาไหม แน่นหน้าอก หายใจไม่ออกรึเปล่า) น้ำเสียงของเขาดูกังวลขึ้นมาทันที
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เรื่องเมื่อคืน ฟีนจะเพลียทำไมล่ะ จิ๊” ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุย แต่ฉันเพลียร่างจริง ๆ ก็เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง ไม่ต้องสงสัยหรือครุ่นคิดว่าเรื่องอะไร เพราะวอร์มมีอยู่เรื่องเดียว นั่นก็คือ… เรื่องบนเตียง
จะให้ฉันปฏิเสธก็คงไม่ได้ เพราะมันเป็นหน้าที่ของภรรยา และที่สำคัญฉันชอบเวลาที่เขาครางชื่อฉัน ก็มันฟินนี่นา
หนึ่งเดือนกับการเริ่มทำงานที่โรงพยาบ
