Crazy Doctor 04
1391 คำ
(MORPHINE TALK)
การลืมตาตื่นของฉันในสภาวะแบบนี้ มันเกิดขึ้นมากี่ครั้งแล้วนะ ตั้งแต่เริ่มจำความได้ ฉันก็ถูกรักษาสารพัดวิธี ถูกปลูกถ่ายเปลี่ยนหัวใจนับครั้งไม่ถ้วน หัวใจใครที่เช็คแล้วดูเหมือนจะเข้ากับร่างกายฉัน พ่อของฉันก็ไปสรรหามาให้ เปลี่ยนแล้วครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายหัวใจเหล่านั้นก็อยู่กับฉันได้ไม่นาน
พอจะทรงตัวก็เกิดโรคหัวใจวายหรือกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน หลอดเลือดหัวใจตีบ หัวใจขาดเลือด หัวใจล้มเหลว และอะไรนักหนาก็ไม่รู้
ทุกอย่างที่เอ่ยมา ฉันสัมผัสถึงความรู้สึกเจ็บปวดของอาการมาทั้งหมดแล้ว
เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนเล่า จนบางทีฉันควรจะตายซะดีกว่าต้องมาทนทรมานแบบนี้
แต่ด้วยพ่อของฉันเป็นหมอที่เก่ง และเป็นมาเฟียอีกต่างหาก ทำให้เขาสามารถหาหัวใจเถื่อนมาให้ฉันได้เสมอ และลงมือผ่าตัดฉันเองตลอด
มันคงเป็นเพราะความผิดบาปล่ะมั้ง หัวใจที่ได้มาจึงมีปัญหาตลอด แล้วฉันก็เจ็บตัวซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่เสมอ
“ฟื้นแล้ว คิดถึงที่สุดเลย รอบนี้หลับนานเกินไปนะ รู้ไหมว่ากูใจคอไม่ดีเลย” พ่อหนุ่มน้อยคนดีของฉันเอ่ยทักพร้อมกับโอบกอดฉัน
จากนั้นเขาก็ยื่นน้ำให้ฉันดื่ม
“กูอีกแล้ว บอกว่าให้พูดเพราะ ๆ ไง ฟีนเป็นพี่เคลิ้มนะ” ฉันแสร้งต่อว่าคนตรงหน้า ที่ดีเฉพาะกับฉัน เพราะส่วนมากเขาจะเลว
“พี่ก็ช่างสิ เรียนพร้อมกันยังไงก็เพื่อนกัน” ดูพ่อหนุ่มน้อยคนนี้พูดสิ
“เพื่อนอะไรห่างกันตั้งห้าปี” ฉันท้วง
“ขี้เกียจเถียงด้วยแล้ว เถียงเรื่องอายุยังไงก็ไม่มีทางชนะ แล้วทีหลังอย่าหลับแบบนี้อีกนะ รู้ไหมว่าคิดถึงแทบจะขาดใจ”
“โอเวอร์ไม่มีใครเกิน แล้วนี่ไปเรียนบ้างไหม”
“ไม่ นั่งเฝ้านอนเฝ้ามึงตั้งแต่มึงผ่าตัดเสร็จ กูกลัวมึงไม่ตื่น คิดถึงมึงที่สุด” ว่าจบก็โผกอดฉันอีกรอบ
“อย่าบอกว่าไม่กลับบ้านเลยนะ”
“ก็บอกว่าอยู่เฝ้าตลอดไง จะกลับได้ไง”
“นิสัยไม่ดีป่านนี้พ่อกับแม่เป็นห่วงแล้วมั้ง”
“พ่อแม่รู้ว่ามาเฝ้ามึง มึงรู้ไหมว่าถ้ามึงไม่ตื่นกูต้องแย่แน่ ๆ” พูดเสียงอ้อนแล้วก็จับมือของฉันไปดม
“บอกว่าให้เรียกพี่ เลิกพูดกูมึงสักทีมันไม่ดี” ฉันยื่นมืออีกข้างไปบีบจมูกคนที่กำลังอ้อน
“แสลงปาก เรียกไม่ลง” ดูคำพูดของพ่อหนุ่มน้อยคนนี้สิ กวนประสาทจริง ๆ
“แล้วรอบนี้หัวใจใคร พ่อได้บอกเคลิ้มไหม” ฉันถามไถ่
“ไม่รู้ ไม่ได้ถาม เห็นมึงหลับนานกูก็ไม่มีอารมณ์จะพูดกับใครแล้ว แม่งหลับเหี้ยไรนานนัก ใจกูไม่ดีเลยรู้ไหม คนปกติผ่าตัดเสร็จไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่น นี่มึงหลับข้ามวันข้ามคืน หลับลากยาวไปหลายวันอีกต่างหาก รู้ว่าชอบนอน แต่มึงไม่ควรนอนยาวตอนผ่าตัดเสร็จ ใจกูจะขาด” แล้วคนตรงหน้าก็เริ่มทำหน้าจริงจัง
“ขอโทษ ก็มันไม่ตื่นจะให้ทำยังไงได้ล่ะ โอ๋ ๆ ก็ตื่นมาแล้วนี่ไง” ฉันยื่นมือไปลูบที่ศีรษะของพ่อหนุ่มน้อย ศีรษะที่เขาบอกว่านอกจากย่าของเขา ยายของเขา แม่ของเขาและป้ากับน้าของเขา ซึ่งเป็นผู้หญิงล้วน ๆ ก็มีฉันเท่านั้นที่เขาให้ลูบเล่นได้
ไอ้เด็กน้อยขี้อ้อน
“ไม่เอาแล้วนะ ความรู้สึกแบบนี้โคตรทรมาน สาธุ ขอให้หัวใจดวงนี้อยู่กับอีป้าคนนี้ตลอดไป อย่าได้ให้มันต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจอีกเลย เพี้ยง” ดูคำพูดคำจาของเด็กบ้านี่สิ ทำฉันอดยิ้มไม่ได้เลยจริง ๆ
“รอบหน้าไม่เอาแล้ว ขอตายเลยดีกว่า กว่าจะผ่านไปได้แต่ละครั้งโคตรทรมาน” ฉันพูดไปตามความรู้สึก ก็มันโคตรจะเหนื่อย โคตรจะลำบาก โคตรจะเจ็บ
เพี้ยะ !
“ปากหมา จะตายได้ไง ให้มึงผ่าตัดอีกร้อยรอบ กูก็จะเฝ้าอยู่ตรงนี้แล้วก็ด่ามึงทุกวันให้มึงตื่น แต่มึงจะตายไปจากกูไม่ได้ จำไว้” ไอ้เด็กน้อยหน้าหล่อมันตบมาที่ปากของฉันค่อนข้างแรง
ไอ้เด็กนี่มันชอบใช้กำลังเวลาที่ฉันชอบพูดถึงความตาย
“นี่พี่นะเคลิ้ม ไม่ใช่คู่อรินักเลงที่คุณมึงชอบชกต่อยด้วย” ฉันย้อนพร้อมกับจับที่ปากของตัวเอง
“ก็เพราะเป็นมึงนี่แหละกูถึงอยู่เฝ้าไม่ไปไหน ถ้าเป็นคนอื่นมึงคิดว่ากูจะสนใจหรือไง อย่าพูดเรื่องตายอีก ไม่งั้นกูจะตบปากมึงแบบนี้แหละ” แล้วไอ้เด็กน้อยมันก็ขู่ฉันอีก ฉันได้แต่ส่ายหัวให้กับพฤติกรรมแบบนี้ของคนตรงหน้า
ตั้งแต่เรารู้จักกัน จะเป็นเขาทุกครั้งที่อยู่ข้างเตียงในยามที่ฉันรู้สึกตัวหลังจากการผ่าตัด เขาจะอยู่ตรงนี้เสมอ และพูดว่าคิดถึงตลอดในยามที่ฉันลืมตาตื่น
‘มอร์ฟีน’ คือชื่อของฉัน พ่อของฉันเป็นหมออัจฉริยะ และคลั่งไคล้ความเป็นแพทย์มาก ท่านศึกษาหาความรู้ไม่หยุดหย่อน และผลิตยาที่ไม่มีในระบบแพทย์ขึ้นมาใช้ จะใช้คำว่าหมอเถื่อนกับพ่อฉันก็ย่อมได้ เพราะท่านเป็นได้ทั้งหมอตามกฎหมายและหมอเถื่อนที่ฝีมือขั้นเทพ
ด้วยความรักความเป็นแพทย์ท่านจึงตั้งชื่อฉันว่า ‘มอร์ฟีน’ ซึ่งความหมายของมันก็อย่างที่รู้ ๆ กัน
และอย่างที่ฉันกล่าวมาข้างต้น ฉันนั้นเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เกิด พ่อประคับประคองอาการมาตลอด และเริ่มผ่าตัดหัวใจตอนฉัน 9 ขวบ หลังจากนั้นมาการผ่าตัดปลูกถ่ายเปลี่ยนหัวใจ มันก็เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วนด้วยความพยายามของพ่อบังเกิดเกล้า
เพราะฉันเป็นดั่งตัวแทนของหญิงที่ท่านรัก เพราะแม่ของฉันตายด้วยกระสุนของคู่อริ พ่อผ่าตัดทำคลอดฉันก่อนที่แม่จะสิ้นลม แล้วฉันก็คลอดก่อนกำหนด ร่างกายของฉันจึงอ่อนแอกว่าคนอื่นหลายเท่า
‘หนูคือตัวแทนความรักของแม่กับพ่อ อย่าทิ้งพ่อไปเด็ดขาด ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนพ่อก็จะช่วยหนู หนูต้องอยู่กับพ่อ เป็นกำลังใจให้พ่อมีลมหายใจในการสู้ต่อ อย่าลืมตื่นขึ้นมาหาพ่อนะมอร์ฟีนลูกรัก’
นี่คือประโยคที่พ่อบอกกับฉันทุกครั้งก่อนผ่าตัด ท่านมักร้องไห้เสียตาให้ฉันก่อนจะลงมือผ่าตัดเสมอ
ไม่ว่าวิธีการที่ได้หัวใจมาจะเลวร้ายแค่ไหน พ่อของฉันไม่เคยจะสน ท่านขอแค่ให้ฉันมีชีวิตอยู่แค่นั้นที่ท่านต้องการ
ฉันต้องอยู่ในห้องที่สะอาดปลอดโปร่ง แต่ส่วนมากชีวิตของฉันมันอยู่ในห้องที่พ่อสร้างไว้ให้ฉันซะมากกว่า ห้องที่กักเก็บความเย็น สะอาดปลอดเชื้อ เหมือนพวกหนูทดลองต้องอยู่ยังไงยังงั้น
ฉันตื๊อพ่ออยู่นานเรื่องการเรียน กว่าท่านนั้นจะยอมใจอ่อน เพราะก่อนหน้านั้นฉันเรียนผ่านอินเตอร์เน็ตมาตลอดตั้งแต่จำความได้ เรียน ๆ หาย ๆ เพราะฉันนั้นป่วย
พอฉันเริ่มเรียนมัธยมต้นกับเพื่อน ฉันก็ได้เจอกับเคลิ้ม รุ่นน้องที่อายุห่างกัน 5 ปีน่าจะใช่นั่นแหละ
เราเรียนห้องเดียวกัน เคลิ้มมันเป็นนักเลงในกลุ่มนักเรียน และชอบล้อเลียนฉันเป็นประจำ หาว่าฉันเป็นเด็กโข่ง เป็นมนุษย์ป้าบ้างล่ะ จนกระทั่งมันได้รู้ว่าพ่อฉันเป็นเพื่อนรักกับปู่ของมัน และได้รู้ว่าที่ฉันต้องเรียนช้าแบบนี้เพราะฉันป่วย มันก็เลยเริ่มมาตีสนิท แล้วเราก็เป็นเพื่อนต่างวัยของกันมาจนถึงปัจจุบัน
สนิทกับฉันก็จริง แต่เรื่องตีรันฟันแทงมันก็ไม่ลดละ มันขยันสร้างอริทุก ๆ วัน ปัจจุบันอริมันมากกว่ามิตรซะอีก
- ผู้เขียน
