“เจ็บมากไหม” เขาหันมาถามคนข้างๆ ที่กำลังนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“เจ็บอะ” เธอช้อนตามองเขาพลางบอกเสียงเครือ ก่อนจะเอนศีรษะซบลงที่ไหล่เขาอย่างออดอ้อน
“อังเดร ไปโรงพยาบาล” เขาหันไปสั่งอังเดร
“ไปทำไมคะ” เธอดีดตัวขึ้นมาถามหน้าตื่น
“ต้องไปทำแผล จะได้สบายใจว่าไม่แผลจะไม่ติดเชื้อ แล้วก็ต้องฉีดยากันบาดทะยักกันเอาไว้ด้วย” เธอทำตาโตทันทีที่เขาพูดจบ
“เอ่อ! คือความจริงก็ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ กลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้ ฉีดยงฉีดยาอะไรไม่ต้องหรอก เสียเวลา…เนอะ” เธอพยายามโน้มน้าวให้เขาเห็นดีเห็นงามด้วย เพราะกลัวเจ็บ ที่สำคัญเธอกลัวเข็มฉีดยาอย่างกับอะไรดีด้วย
“ไม่ได้ คราวหน้าคราวหลังถ้ากลัวทั้งยาทาแผลทั้งเข็มฉีดยา ก็ควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ นี่อะไรกลัวก็กลัวแต่ก็ยังขยันหาเรื่องเจ็บตัวอยู่ได้” เขาอดที่จะต่อว่าเธอบ้างไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองทั้งเป็นห่วงทั้งรู้สึกผิดที่เธอต้องเจ็บตัวอีกแล้ว
“ฉันหาเรื่องเองที่ไห
