“เอะอะๆ ก็สนใจแต่หมา หายใจเข้าออกเป็นเจ้าตัวประหลาดนี่ ไม่เห็นแม้กระทั่งคนแก่ที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ชิ!” มาดามเดียน่าที่นั่งฟังอยู่นานตัดพ้อขึ้นด้วยใบหน้างอง้ำ
“ใครว่าล่ะคะ ความจริงหยีคิดจะชวนหม่ามี้ไปกันสองคนต่างหาก แต่ในเมื่อคุณเลโออาสาขนาดนี้ งั้นวันนี้เราไปกันสามคนเลยดีไหมคะ” สุดที่รักบอกอย่างเอาใจ
“จริงเหรอ ถ้างั้นเราก็ไปกันสองคนกับหมาอีกหนึ่งตัวสิ คนอื่นที่ไม่ได้คิดเอาไว้ตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องให้ไป ปล่อยให้เขาไปทำงานของเขาไปสิ” มาดามเดียน่าตั้งใจประชดประชันลูกชายด้วยยังงอนไม่หาย
“เสียใจครับมัม ยังไงผมก็จะไปด้วย เพราะอย่างน้อยหมาตัวนี้ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นของผมครึ่งหนึ่ง แต่เอ! เมื่อวานได้ยินใครกันนะที่บ่นๆ ว่าไม่ค่อยชอบมันสักเท่าไหร่ ตัวประหลาดบ้างล่ะ หน้าแปลกบ้างล่ะ แล้วแบบนี้จะไปช่วยเลือกของให้มันได้ยังไง ในเมื่อไม่ชอบหน้ามันขนาดนั้น” มาดามเดียน่ากัดฟันกรอด เมื่อถูกลูกชายยอกย้อนให
