“โบโบ้ สงสัยแม่แกคงเที่ยวเพลินจนลืมแกแล้วมั้ง” เลโอนาร์ดที่เพิ่งเคลียร์งานเสร็จถูกเจ้าตูบเข้ามาคลอเคลียที่ขา ราวกับจะประท้วงว่าตนนั้นหิว
“โอเคๆ รออยู่นี่นะ ฉันจะออกไปตามแม่แกมาให้ เฮ้อ! ยุ่งเหมือนกันทั้งคนทั้งหมาเลย” เขาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะรีบออกจากห้องเพื่อไปตามเธอ
แต่พอไปถึงเขาถึงกับต้องกำหมัดแน่นกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า จนแทบอยากจะเข้าไปกระชากแขนแม่ตัวดีออกมาจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
“อากาศเริ่มหนาว ใส่เอาไว้จะได้อุ่นๆ” วิลเอาเสื้อกันหนาวมาคลุมที่ไหล่เธอ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่หนาว เอาคืนไปเถอะ” เธอยื่นเสื้อกันหนาวตัวนั้นคืนกลับไป แต่อีกฝ่ายก็ยังดันกลับมา
“ใส่ไว้ ร่างกายจะได้อุ่นๆ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาป่วยเพราะมาทำงานที่นี่ เพราะฉะนั้นคุณต้องใส่” ให้ตายสิ! ความเผด็จการมันถ่ายทอดกันทางพันธุกรรมรึยังไง เป็นญาติกันก็ไม่จำเป็นต้องเผด็จการเหมือกันขนาดนี้ก็ได้
“ขอบใจมากที่ช่วยดูแลคู่หมั้นฉัน
