ยั่วรักมาเฟีย

12

“อยากดื่มอะไรร้อนๆ หน่อยไหม จะได้รู้สึกสบายขึ้น เดี๋ยวฉันให้คนหามาให้” หลังจากพาเธอมานั่งบนโซฟาตัวเขื่องในห้องทำงานของตัวเองแล้ว เขาจึงหันมาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณทำงานเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้ คุณแค่บอกว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้างก็พอ” เธอหันมาบอกด้วยรอยยิ้มจริงๆ ที่ทำให้เขาเผลอมองเธออยู่นาน อย่าว่าแต่คนอื่นที่ไม่เข้าใจว่าเธอกับเขาจะเข้ากันได้ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน สาวสวยมากมายที่เรียงรายกันเข้ามาหา แต่สายตาของเขากลับมองหาแต่ผู้หญิงเอเชียตัวเล็กๆ คนนี้ เธอไม่ได้สวยหรือเซ็กส์ซี่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา แต่ความน่ารักสดใสมันก็ทำให้เขามองเธอได้โดยไม่รู้จักเบื่อ และเธออีกนั่นล่ะที่ทำให้เขาเสียการทรงตัวทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ ดูง่ายๆ อย่างเรื่องวันนี้ที่เขาเดินจับมือกับเธอต่อหน้าธารกำนัลทั้งหลาย ซึ่งมันไม่ใช่วิสัยที่คนอย่างเขาจะทำ แต่เขาก็ทำ และทำมันโดยไม่รู้สึกฝืนเลยแม้แต่น้อย

“คุณ คุณ คุณเลโอ” ในเมื่อเรียกเขาหลายครั้งแล้ว แต่เขากลับยังจ้องหน้าเธอไม่วางตา เธอจึงต้องตะโกนออกมาเสียงดัง

“อยู่กันแค่นี้ จะตะโกนเสียงดังทำไม” เขาแก้เก้อด้วยการโวยวาย

“ก็ฉันเรียกคุณตั้งหลายครั้งแล้วนี่นา เห็นคุณเอาแต่จ้องหน้าฉัน นี่ตกลงหน้าฉันมันมีอะไรติดอยู่จริงๆ ใช่ไหม ไหนมีอะไรคุณช่วยเอาออกให้หน่อยสิ” เธอยื่นหน้าตัวเองเข้ามาใกล้เขาอีก ด้วยยังขาดความมั่นใจเรื่องหน้าตัวเองอยู่ ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ มิหนำซ้ำยังใช้มือตัวเองตรึงหน้าเธอเอาไว้ด้วย แล้วสายตาดุจพญาเหยี่ยวของเขาก็เอาแต่จับจ้องไปที่เรียวปากสีเชอรี่ ราวกับกำลังต้องมนตร์สะกดหรืออาจจะเป็นเพราะภาพเปลือยก่อนหน้าของเธอที่ทำให้เขาอยากจะสัมผัสมัน

ในขณะที่เธอกำลังหลับตาเพื่อให้เขาจัดการกับสิ่งแปลกปลอมที่อยู่บนหน้าตัวเอง เขาเองก็กำลังยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ และมันทำให้เขาใคร่อยากที่จะรำลึกถึงความรู้สึกครั้งเก่าที่เคยแลกลมหายใจกับเธอมาแล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำอย่างใจคิด

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ซิลเวียเลขาหน้าห้องเปิดประตูเข้ามาตามหน้าที่ แต่วันนี้มันกลับไม่เป็นอย่างทุกวัน เพราะภาพที่เห็นคือท่านประธานของเธอกำลังจะจูบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็เป็นคนทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักลง เขาที่ปล่อยมือและถอยห่างออกมาทันที ส่วนสุดที่รักก็ได้แต่ทำหน้างงๆ ไม่เข้าใจท่าทางของคนทั้งสองคน

“ขอโทษค่ะ คือดิฉันเคาะประตูแล้ว แต่ไม่เห็นท่านว่าอะไรก็เลยเข้ามา ดิฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ” สีหน้าซีดเผือดของซิลเวียไม่บอกก็รู้ว่ากำลังกลัวมาก

“อืม! ไม่เป็นไร ทีหลังก็อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วกัน” เขาแก้เก้อด้วยการเตือน พลางพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

“เข้ามามีอะไร”

“เอ่อ! คือดิฉันเอาเอกสารมาให้ท่านประธานเซ็นค่ะ แล้วก็จะมาถามว่าท่านประธานต้องการของว่างอะไรบ้างรึเปล่าน่ะค่ะ” ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของซิลเวียทำให้สุดที่รักที่นั่งดูอยู่รู้สึกสงสารไม่น้อย ‘สงสัยคงจะดุจนเขากลัวกันทั้งบริษัทแล้วมั้งเนี่ย ผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัด’

“อืม! งั้นช่วยจัดการหาพวกชาร้อนๆ มาให้คุณผู้หญิงท่านนี้ด้วย” ยังไม่ทันที่เขาจะสั่งอะไรต่อ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อสุดที่รัก หรือจะเรียกว่ายาหยีก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณ เอ่อ” ด้วยต้องการให้บรรยากาศภายในห้องผ่อนคลายขึ้น สุดที่รักจึงแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเป็นกันเองกับอีกฝ่าย และไม่ลืมที่จะถามชื่ออีกฝ่ายไปด้วย

“ฉันซิลเวียค่ะคุณยาหยี” ซิลเวียบอกอย่างนอบน้อม เพราะจากการที่ได้เห็นพฤติกรรมที่เจ้านายมีต่อผู้หญิงคนนี้ ดูแล้วเธอคงไม่ธรรมดา

“โอเค งั้นเราก็รู้จักกันแล้วนะคะพี่สาว ทีนี้ก็ช่วยพาหยีไปหาอะไรกินดีกว่าเนอะ” เธอหาเรื่องพาตัวเองออกไป ไม่ใช่แค่อยากช่วยอีกฝ่าย แต่ยังอยากออกไปเที่ยวเล่นด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะคุณหยี ให้ฉันไปเอามาให้ดีกว่าค่ะ” ซิลเวียรีบบอกพลางเหลือบไปมองหน้าท่านประธานด้วยความเกรงใจ

“คุณท่านประธานขา จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะออกไปข้างนอกกับพี่สาวคนนี้” สุดที่รักแสร้งทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ฝากดูแลเขาด้วยละกันซิลเวีย อีกครึ่งชั่วโมงค่อยพาเขากลับมาหาผมที่นี่” ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอคงอยากออกไปเต็มที จึงไม่อยากขัดใจให้เสียอารมณ์

“รีบไปกันเถอะพี่สาว เดี๋ยวไม่ทัน เรามีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ” สุดที่รักเข้ามาจับจูงให้ซิลเวียรีบเดินตามกันออกไป

“เดี๋ยวค่ะคุณยาหยี ห้องครัวไม่ได้ไปทางนั้นนะคะ” ซิลเวียบอกพร้อมกับพยายามรั้งแขนตัวเองเอาไว้ เพราะทันทีที่ก้าวออกจากห้องท่านประธาน สุดที่รักก็พาซิลเวียออกเดินโดยไม่สนใจอะไรอีก

“แล้วใครว่าหยีอยากไปห้องครัวล่ะ ที่นั่นจะมีอะไรน่าสนใจล่ะ” เธอบอกพร้อมกับเดินไปเรื่อยๆ

“เอ้า! แล้วคุณยาหยีไม่อยากหาอะไรทานแล้วเหรอคะ” ซิลเวียทำหน้างง

“เรื่องกินน่ะเรื่องเล็ก เอาไว้ก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้หยีอยากเดินดูรอบๆ มากกว่า ช่วยพาหยีไปหน่อยได้ไหมคะพี่สาว” สุดที่รักหันมาทำเสียงออดอ้อนอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ จนอีกฝ่ายอดต้องยิ้มเอ็นดูด้วยไม่ได้

“ค่ะ ก็ได้ค่ะ แต่พี่ว่าถ้าคุณหยีอยากเดินดูให้ทั่วๆ ล่ะก็ เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงไม่ทันหรอกค่ะ เอาเป็นว่าวันนี้เราเดินดูบางที่บางส่วนก่อนดีไหมคะ”

“โอเคค่ะ ว่าไงก็ว่าตามกัน” สุดที่รักยิ้มตาหยี ด้วยกำลังอารมณ์ดีที่อีกฝ่ายเริ่มเป็นกันเองกับเธอมากขึ้น สังเกตจากสรรพนามและคำพูดที่ใช้ เรียกได้ว่าอีกหน่อยน่าจะเป็นพวกเธอได้ไม่ยาก คราวนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็คงง่ายขึ้น ก็มีสายสืบมาเป็นพวกแล้วนี่นา ‘ฮ่าๆๆ ช่างเป็นคนที่มองการณ์ไกลเสียนี่กระไร’

“แล้วว่าแต่คุณหยีอยากไปดูที่ไหนเป็นพิเศษบ้างคะ” ซิลเวียถามความเห็นอีก

“อืม! ที่นี่เป็นบริษัทออกแบบและส่งออกจิวเวอรี่ยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของโลก ถ้าอย่างนั้นเราต้องไปแผนกออกแบบก่อนเลยดีไหมคะ หยีอยากเห็นของจริงด้วยค่ะ ไปนะคะพี่สาว” สุดที่รักทำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง แต่ซิลเวียกลับตอบกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ

“ขอแผนกนี้ไว้สักที่นะคะ พี่พาไปไม่ได้จริงๆ ค่ะ แผนกนี้เขาไม่ให้คนนอกเข้าน่ะค่ะ เราไปที่อื่นกันดีไหมคะ ยังมีอีกหลายที่ที่น่าสนใจไม่แพ้กันนะคะคุณหยี” ซิลเวียพยายามโน้มน้าว ด้วยแผนกที่ว่านั่นล้วนมีหลายอย่างที่ต้องเก็บเป็นความลับ เพื่อป้องกันไม่ให้รูปแบบของเครื่องประดับเล็ดลอดออกไปถึงบริษัทคู่แข่ง

“ว้า! น่าเสียดายจัง” สุดที่รักทำหน้าผิดหวัง จนอีกฝ่ายอดเห็นไม่ได้

“มันก็พอจะมีทางที่จะให้เราเข้าไปที่นั่นได้นะคะคุณหยี” ถึงแม้จะลำบากใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของอีกฝ่าย ซิลเวียจึงตัดสินบอกทางเลือกสุดท้ายออกมา ซึ่งดูเหมือนจะถูกใจสุดที่รักเป็นอย่างมากด้วย

“ทางไหนคะพี่ซิลเวีย” เธอถามด้วยท่าทางตื่นเต้น

“ท่านประธานค่ะ ถ้าเราอยากไปที่นั่นเราก็ต้องให้ท่านประธานอนุญาตซะก่อน คุณหยีลองขอท่านดูสิคะ พี่ว่าท่านน่าจะยอมให้คุณหยีเข้าไปนะคะ ก็เห็นเอ่อ...” พูดแล้วซิลเวียก็อดเขินไม่ได้ ก็ภาพที่เธอเห็นก่อนหน้ามันชัดเจนกว่าคำพูดซะอีก ว่าท่านประธานของเธอน่าจะกำลังหลงอีกฝ่ายมากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำอะไรในห้องทำงานแบบนั้นหรอก

“เห็นอะไรคะพี่ซิลเวีย เฮ้อ! เอาเถอะ เรื่องนั้นช่างมันก่อน หยีอยากรู้ว่ามันไม่มีทางอื่นแล้วเหรอคะ” เมื่อเห็นว่าซิลเวียคงไม่ยอมบอกแน่แล้วว่าเห็นอะไร เธอจึงเปลี่ยนประเด็นมาเข้าเรื่องเดิมอีก

“ทางนี้ทางเดียวเท่านั้นล่ะค่ะที่จะสามารถเข้าไปในแผนกนั้นได้ ถ้าท่านประธานไม่อนุญาตทุกอย่างก็จบค่ะ” ซิลเวียบอกอย่างจนใจ

“ก็ถ้าต้องไปขออนุญาตเขาก่อน วันนี้หยีคงไม่ได้ไปไหนกันพอดี เวลายิ่งมีน้อยๆ อยู่ด้วย ดูซินี่ก็ปาเข้าไปหลายนาทีแล้วด้วย ยังไม่ได้ไปไหนเลย” สุดที่รักทำหน้ามุ่ยขึ้นมาบ้าง