เชลยรักมัจจุราช

รับกรรมแทน

ธาดาอัดลำรักเข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบไม่ยั้ง ไม่สนใจกับน้ำตาและอาการเจ็บปวดของเธอ ชลาลัยขบริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียง เลือดซึมออกมาเป็นทาง เมื่อต้องขบมันซ้ำ ๆ เพราะเจ็บปวดจนทนไม่ไหว

“ปล่อย ปล่อยฉัน...” ร้องออกมาได้เพียงแค่นั้น ก่อนสติจะดับสูญ เพราะความเจ็บปวดที่ผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้ยัดเยียดให้เธอ

มือหนาตบลงที่ใบหน้าขาวซีด เรียกคนสลบให้รู้สึกตัว

“อย่าสำออย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” ธาดาถอนตัวตนออกจากช่องทางรัก เมื่อเธอยังไม่ได้สติ กระชากแขนเรียวแต่หญิงสาวยังนอนนิ่งอยู่ที่เดิม

“อย่าเพิ่งตายนะชลาลัย คุณยังต้องเจออะไรอีกเยอะ” เขาตั้งใจล่อให้ทินกรมาที่นี่ แต่เมื่อคนที่มาเป็นเธอ ก็รับกรรมแทนคนรักไปก็แล้วกัน รักกันมากไม่ใช่เหรอ

ธาดามองคนที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เหยียดยิ้มด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับล็อคกุญแจขังเธอเอาไว้

“เฝ้าเอาไว้ให้ดี ให้อาหารวันละมื้อ จำไว้นะถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามเปิดประตูเด็ดขาด!” สั่งเด็กรับใช้ ก่อนจะเดินออกไปจากบ้าน โดยไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนแอบมองอยู่ที่หลังต้นไม้ใหญ่

“คุณดินขังใครไว้ในนั้น!” กันตาถามด้วยน้ำเสียงห้วนจัด ไม่พอใจที่ธาดาพาผู้หญิงเข้ามาในบ้าน

“ไม่รู้ครับ คุณดินไม่ได้บอก” เสกตอบไปตามตรง แต่กลับทำให้กันตาเดือดจัด

“เปิดประตู ฉันจะเข้าไปดูหน้ามัน!” กันตาสั่ง

“เปิดไม่ได้ครับ พ่อเลี้ยงสั่งไว้” เสกตอบพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี

“กล้าลองดีกับฉันเหรอ ลืมแล้วหรือไงว่าฉันเป็นใคร!” คำพูดของกันตาทำให้เสกอึดอัด เด็กหนุ่มมองหน้าคนที่ออกคำสั่ง พร้อมกับส่ายหัวไปมา กันตาเป็นพนักงานบัญชีของไร่ เธอเป็นลูกสาวของคนมีอิทธิพล และอยากเป็นเมียเจ้าของไร่ จึงออกคำสั่งไปทั่ว

“ถ้าไม่มีคำสั่งพ่อเลี้ยง ผมเปิดไม่ได้จริง ๆ ครับ” พูดจบก็เดินจากไป

“โง่!” กันตาก่นด่าเด็กหนุ่ม เธอต้องรู้ให้ได้ว่าคนที่อยู่ในนั้นเป็นใคร คนงานที่เห็นต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ผู้หญิงที่มาหาพ่อเลี้ยงสวยและรวยมาก

ธาดามองไปยังรูปถ่ายบานใหญ่ที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ผู้หญิงที่อยู่ในรูปยิ้มให้เขาด้วยความดีใจ ดวงตาของเธอสดใสแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน วิญญาณของฟ้ารินคงรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นชลาลัยจะต้องเจ็บปวด และตายทั้งเป็นอย่างที่ฟ้ารินเคยเป็น

“พี่แก้แค้นให้ฟ้าแล้วนะ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจ็บปวดมากกว่าฟ้า ร้อยเท่าพันเท่า” ธาดาสัญญากับตัวเอง ต่อให้ชลาลัยตายไปต่อหน้า เขาก็จะไม่มีวันสงสารเธอ ทินกรเป็นคนทำให้ฟ้ารินเสียใจก็จริง แต่ถ้าชลาลัยไม่เข้ามาแทรก ฟ้ารินกับลูกคงไม่ต้องพบจุดจบที่แสนเศร้า เหล้าในมือถูกสาดลงคอแก้วต่อแก้ว มุมปากหยักยกยิ้ม ภาพที่ชลาลัยร้องขอชีวิตทำให้เขาสะใจเป็นที่สุด

“ให้ป้ายกอาหารเย็นไปให้เธอไหมคะ” บัวผันถามเพราะเป็นห่วงคนที่อยู่ในบ้านรักน้ำ เพราะตอนนี้เลยเวลาอาหารเย็นมานานแล้ว

“ไม่ต้อง! ให้แค่ข้าวเช้าวันละมื้อก็พอ” ธาดาสั่ง คำสั่งของเขาทำให้บัวผันงุนงง นางจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นมาดี ๆ แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ อยู่ ๆ คุณดินก็ขังเธอไว้

“ป้ายกอาหารไปไว้หน้าบ้าน ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้เสก” เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ามีนิสัยขี้สงสาร ธาดาจึงให้บัวผันเห็นชลาลัยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นแผนของเขาคงพัง บัวผันอยู่ที่นี่มานาน ดูแลเขากับน้องมาตั้งแต่เด็ก จึงผูกพันไม่ต่างจากญาติคนหนึ่ง ถ้าบัวผันพูดเขาก็ไม่กล้าขัด

บัวผันออกไปแล้ว ธาดาจึงหันมาสนใจกับเหล้าตรงหน้าต่อ จุดบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ มองควันสีขาวนวลที่ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศ ด้วยความสะใจ ชลาลัยทำให้น้องเขาเจ็บ เจอแค่นี้ยังน้อยไป

โครม

ความเย็นของน้ำที่มากระทบใบหน้า ทำให้ชลาลัยรู้สึกตัว ร่างบางขยับอย่างอ่อนล้า ก่อนจะสำลักเมื่อมีน้ำอีกถังใหญ่สาดลงมาบนใบหน้า

“แค่ก ๆ ๆ ” ห่อตัวลงแล้วไอออกมาจนตัวโยน เมื่อน้ำเข้าทั้งปากและจมูก

“ลุกขึ้น! ได้เวลาทำงานแล้ว” เสียงเหี้ยมที่ได้ยิน ทำให้หญิงสาวขยับตัวหนีไปจนชิดมุมห้อง

“คุณธาดา...” เรียกชื่อชายหนุ่มเมื่อตั้งสติได้ ตากลมโตอ่อนแสงจ้องคนตรงหน้าเขม็ง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เธอมาเพื่อเซ็นสัญญาเรื่องการขนส่ง แต่ถูกธาดาข่มเหงอย่างโหดเหี้ยม และกักขังเอาไว้

“ใช่ผมเอง” ธาดาตอบรับพร้อมกับยักไหล่ ไม่สนใจกับสายตา ที่มองมาอย่างเกลียดชังนั่นเลยสักนิด เสนอหน้ามาแทนคนรัก ก็รับกรรมแทนไปก็แล้วกัน

“ทำแบบนี้ทำไม ฉันไปทำอะไรให้คุณ!” ตะโกนถามเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอไปทำอะไรให้ เขาถึงมาทำร้ายเธอ

“ผู้หญิงอย่างคุณแค่นี้ยังน้อยไป ผมจะให้คนงานในไร่ วนเวียนขึ้นมาข่มขืนคุณที่ละคน จะได้สนองความร่านของคุณไง”

“สารเลว!”

“ถ้าอย่างผมเลว อย่างคุณเรียกว่าอะไร! ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขามีเมียอยู่แล้ว ยังจะหน้าด้านแย่งผัวเขาไปอีก จิตใจของคุณทำด้วยอะไรห๊ะ!” ธาดาตลาดลั่น พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหา ชลาลัยถอยหนีจนแผ่นหลังติดผนังห้อง

“พูดเรื่องอะไรของคุณ ฉันแย่งผัวใคร ถ้าคุณหมายถึงฟ้าริน ฉันจะบอกอะไรให้นะ เผื่อคุณจะตาสว่างขึ้น โอ๊ย!” พูดไม่ทันจบประโยค ก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อถูกมือแกร่งจับที่ใบหน้าแล้วบีบลงมาที่คางอย่างแรง

“ใครใช้ให้คุณเรียกชื่อฟ้าริน!” พูดพร้อมกับบีบมือลงบนคางหญิงสาว

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!”

“คนเลว ๆ อย่างคุณ แค่นี้ยังน้อยไป อย่าเอ่ยชื่อฟ้ารินให้ผมได้ยินอีก ไม่อย่างนั้นผมจะฆ่าคุณ”

“คุณก็ดีแต่เข้าข้างน้องคุณ น้องคุณต่างหากที่แย่งคนรักฉัน ฉันกับทินกรเป็นแฟนกัน น้องคุณนั่นแหละที่แทรกเข้ามา”

เพียะ

ธาดาสะบัดหลังมือลงบนใบหน้าหญิงสาว เมื่อเธอขัดคำสั่งและท้าทายเขา ชลาลัยจะพูดอะไรก็ได้ ฟ้ารินตายไปแล้ว คนตายย่อมไม่มีโอกาสแก้ตัวให้ตัวเอง

“ไอ้หน้าตัวเมีย ทำร้ายผู้หญิง! ไอ้ผู้ชายสารเลว” ชลาลัยด่ากราดเมื่อไม่อาจฝืนเอาไว้ได้ สิ่งที่ธาดาทำกับเธอเลวร้ายที่สุด เขาไม่ฟังและไม่ให้โอกาสเธออธิบายเลยสักนิด