สองอาทิตย์ผ่านไป นรินอาการดีขึ้นจนเป็นปกติกลับมาหัวเราะสดใสร่าเริงเช่นเดิมได้แล้ว และการกลับมาอยู่ที่บ้านย่อมดีกว่าที่โรงพยาบาลหลายเท่า โดยหนูน้อยมีคนวนเวียนมาเล่นและดูแลไม่ขาดสายเลย จนเธอแทบจะไม่มีเวลาสองต่อสองกับลูกเลย
"ในเมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว แม่ก็มีเรื่องจะประกาศให้ทราบทั่วกันจ้ะ"
"อะไรหรอคะแม่"
"แม่กับแม่ของตาบิ๊กตัดสินใจแล้วว่าจะให้ลูกกับตาบิ๊กแต่งงานกันต้นเดือนหน้า"
"อะไรนะคะ ไหนแม่บอกจะไม่บังคับนดาไงคะ"
"แต่แม่เห็นแกความสุขหลานในอนาคตมากกว่าน่ะสิ ตอนนี้นรินยังไม่รู้ความ แกก็ยังไม่รู้สึกขาดพ่อหรอก แต่พอแกโตขึ้นต้องไปเข้าสังคมแกก็จะรู้สึกขาด ถึงแม้ว่าจะมีพ่อแต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน สู้ให้แกรับรู้ว่ามีทั้งพ่อและแม่ที่รักและห่วงใยแกตลอดแบบนี้ไม่ดีหรอลูก"
"กะ ก็"
"คุณไม่กล้า คุณไม่รักลูกหรือไง"
"รักสิ ทำไมฉันจะไม่ได้รักลูกละ"
"รักก็แต่งงานกับผมสิ" เขาพยายามมัดมือช
