บทที่ 3 พบเจอ
1059 คำ
"อุ๊ย ขอโทษจ้ะ" เธอยืนอยู่เฉยๆตกใจไม่น้อยที่ถูกชนจากด้านหลังแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าดังขึ้นมาแทน
"แง๊ๆๆๆ"
"โอ๋ๆน้าไม่ได้ตั้งใจนะคะ อย่าร้องเลยน้า มาค่ะ เป่าๆนะคะเดี๋ยวน้าเป่าให้นะคะ" หญิงสาวปลอบประโลมสาวน้อยที่วิ่งมาชนเธอเข้า
"หายเจ็บหรือยังคะ" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆแต่คราบน้ำตายังคงไม่จางหายเลย โถว่น่าสงสารเสียจริงขาน้อยๆแบบนี้คงจะเจ็บแย่เลยที่มาชนเธอเข้า ด้านชายหนุ่มเผลอแปบเดียวสาวน้อยก็วิ่งไปที่อื่นเสียแล้ว ชายหนุ่มตามมาจนเจอ เขาได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งช่วยปลอบลูกสาวของเขาอยู่ด้วยความอ่อนโยน
"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ"
"คู๊นพ่อออ" สาวน้อยรีบผละออกจากหญิงสาวไปหาคนเป็นพ่อทันที
"อ่อ พอดีแกวิ่งมาชนดิฉันแล้วล้มลงค่ะ"
"ขอโทษคุณน้าเขาก่อนสิลูก"
"ขอโทษค่ะ" สาวน้อยเปล่งเสียงออกมาเบาๆ
"ไม่เป็นไรค่ะๆ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"
"ขอโทษคุณอีกครั้งนะครับ แกวิ่งเร็วมาก ผมเผลอแปบเดียวก็วิ่งหนีมาไกลเลย"
"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณไม่ควรปล่อยให้แกคาดสายตาเลยนะคะเดี๋ยวจะเกิดอันตราย ครั้งนี้โชคดีที่ไม่เป็นอะไรแต่ครั้งหน้าก็ยังมีนะคะ ขอให้คุณระวังมากกว่านี้สักหน่อย" หญิงสาวกล่าวตักเตือนชายหนุ่มเป็นชุดจนเขาแทบจะสำนึกผิดไม่ทันเลย
"อ่ะ เอ่อ ครับๆ ว่าแต่คุณชื่อ..."
"ชื่อบัวค่ะ คุณละคะ"
"ผมเมฆครับ ผมอยากจะเลี้ยงข้าวไถ่โทษคุณสักมื้อ"
"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะแค่เรื่องเล็กน้อยเอง"
"ผมขอไลน์คุณก่อนได้ไหมครับแล้วจะนัดคุณอีกที ถือว่าพวกเราขอนะครับ"
"งั้นก็ได้ค่ะ คุณแอดมาตามนี้นะคะ"
"ขอบคุณครับ งั้นวันนี้พวกเราขอตัวก่อน" เขาเดินผ่านไปแล้วเธอถึงได้พิจารณาว่าเพราะเหตุใดสาวน้อยถึงได้น่ารักขนาดนี้ คงเป็นเพราะพ่อหล่อและแม่ก็อาจจะสวยมาก ความเป็นเด็กลูกครึ่งมันเลยน่ารักเป็นสองเท่าเลย เมื่อเดินห่างออกมาจากหญิงสาวชายหนุ่มก็เอ่ยเตือนลูกสาวตัวน้อยที่ไม่เชื่อฟังคนเป็นพ่ออยากจะวิ่งไปมาจนเกิดเรื่อง
"พ่อบอกแล้วไงครับว่าอย่าวิ่งไปไหนไกลๆ ถ้าเกิดหนูโดนจับตัวไปพ่อจะทำยังไงละครับ"
"น้องมุกขอโทษค่ะ น้องมุกจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขอโทษนะคะ"
"ครับๆ ครั้งนี้พ่อให้อภัยก่อนก็ได้ เรากลับบ้านกันเถอะนะครับ"
"ค่ะ คู๊นพ่อขา น้องมุกอยากไปหาอานดาค่ะ"
"อยากไปหรอครับ" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจขับรถมายังคอนโดของน้องสาว
"ติ๊ดๆ" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหญิงสาวรีบกดรับทันที
"ฮัลโหลค่ะพี่เมฆ"
"ลงมารับหน่อยสิพี่อยู่หน้าคอนโดเราแล้ว"
"อ่อ ค่ะๆ" นดารีบลงไปหาพี่ชายทันที
"มากันค่ำมืดเลย มีอะไรหรือป่าวคะเนี่ย"
"ไม่มีอะไรหรอก น้องมุกอยากมาหาเฉยๆน่ะพี่เลยพามา" หลังจากน้องมุกมาอยู่เมืองไทย สาวน้อยก็ติดหญิงสาวแจจนคนเป็นพ่อต้องใจอ่อนพามาหาทุกครั้งไป
"ค่ะๆ ไปห้องอาดีกว่าเนาะ"
"ค่ะ" สาวน้อยตอบรับแล้วก็โชว์ยิ้มหวานน่ารักกลับมายังหญิงสาว สาวน้อยเล่นกับผู้เป็นอาไม่นานก็หลับปุ๋ยไป หญิงสาวไม่อยากจะปลุกแกเลยกลัวจะเป็นการรบกวนการนอนหลับ
"ทำไงดีละคะเนี่ย นดาไม่อยากปลุกแกเลย"
"ปลุกเถอะดึกแล้วพี่ต้องขับรถอีกไกล"
"เอาอย่างนี้ไหมคะ ให้หลานอยู่กับนดาก็ได้พรุ่งนี้นดาว่างทั้งวันเลยค่ะ"
"แล้วเราไม่ทำงานหรอ"
"นี่ใครคะ นี่นดาไม่ต้องเข้าบริษัทก็ได้"
"แหม่ทำเหมือนเป็นบริษัทตัวเองเลยนะ"
"ฮ่าๆ พอดีงานนดาทำที่บ้านก็ได้ไงคะ เลยได้สิทธิพิเศษมาบ้างเล็กน้อย"
"ดีจัง"
"แล้วเสื้อผ้าทำไงละเนี่ย"
"พี่มีในรถ เดี๋ยวไปเอามาให้"
"เหมือนเตรียมพร้อมเลยนะคะ"
"อย่าทำหน้าแบบนั้น เสื้อผ้าของน้องมุกมีติดรถอยู่แล้วเป็นปกติเถอะ"
"โถว่ๆ นดาแซวเล่นเฉยๆเอง"
"เดี๋ยวพี่มารอแปบนึง" ชายหนุ่มจัดแจงทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูกเรียบร้อยก็ขับรถกลับบ้านทันที เขาวางแผนว่าพรุ่งนี้สายๆจึงจะมารับลูกสาวกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านเขาก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คความเป็นไปก็จังหวะมาเจอเพื่อนใหม่ในไลน์อย่างคุณบัว ชายหนุ่มจึงคลิกเข้าไปดูโปรไฟล์ของเธอ เธอแสนจะเฟอร์เฟคขนาดนี้คงมีแฟนแล้วแน่ๆเลย คิดแล้วก็เศร้าใจ แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่านัดทานข้าวกับเธอจึงคิดว่านัดไปเลยดีกว่าจะได้จบๆกันไป
เมฆ:สวัสดีครับผมเมฆนะครับ
บัว:ค่ะ
เมฆ:พรุ่งนี้ว่างไหมครับ ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันไหมครับ
บัว:ขอดูตารางแปบนะคะ
เมฆ:ครับ
บัว:ว่างค่ะ ไม่ได้อยู่เวร
เมฆ:นี่คุณบัวทำงานอะไรหรอครับ
บัว:เป็นหมอค่ะ
เมฆ:โอ้โห้เก่งจังครับ
บัว: ไม่เก่งหรอกค่ะเพราะเป็นความฝันเสียมากกว่า
เมฆ:สุดยอดครับ ตกลงพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคุณมีร้านอะไรแนะนำไหมครับ
บัว:ขอเป็นไม่ไกลจากโรงพยาบาลที่บัวทำงานดีกว่านะคะ บัวไม่ติดบัวทานได้ทุกร้าน
เมฆ:ส่งพิกัดที่ทำงานคุณมาหน่อยครับ
บัว:ค่ะ
เมฆ: งั้นไปร้าน...โอเคไหมครับ
บัว:โอเคค่ะ แล้วเจอกันนะคะ
เมฆ:ครับ ฝันดีครับ
บัว:เช่นกันค่ะ ชายหนุ่มเผลอตัวบอกฝันดีหญิงสาวเสียได้ สงสัยคงจะเป็นเพราะเขาห่างเหินสาวๆมานาน พอมาเจอคนคุยต่อมจีบสาวมันเลยทำงานขึ้นมาดื้อๆซะอย่างนั้น
- ผู้เขียน
