ชั่วโมงสุดฟิน
3151 คำ
พักกลางวัน...
คาบเช้าอันแสนง่วงหงาวหาวนอนได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว รู้ไหมว่ากว่าคนอย่างฉันจะผ่านมันมาได้ตาฉันปิดแล้วปิดอีก พีทาโกรัสอะไร ฉันไม่เคยรู้เรื่อง เรื่องอะไรฉันไม่เห็นเคยรู้จักเลย อะไรเนี้ยเรียนไปก็ไม่เข้าหัว ไม่เข้าใจโว๊ย!!-o-
“พิกเล็ทแกรีบๆกินได้ไหม รุ่นพี่โต๊ะนั้นไปแล้วแกเห็นไหม”น้ำขิงเร่งเล้าฉัน ที่ฉันนั่งทานอาหารกลางวันอย่างกับคนไม่มีชีวิต จนรุ่นพี่โต๊ะข้างหน้าที่น้ำขิงแอบปลื้มลุกหนีไปแล้ว เอ่อ...สรุปฉันผิดสินะ ที่จริงแล้วฉันก็เคยคิดว่าอยากเป็นเหมือนน้ำขิงเหมือนกันนะ ที่ชอบใครก็ได้ไปเรื่อยๆแค่เพียงอาหารตาแต่ไม่คิดจริงจัง เอ่อ...ฉันไม่ได้ว่าว่าเพื่อนฉันหลายใจหรือเจ้าชู้เลยนะแต่ฉันนับถือยัยนี่ที่ไม่ปรักหลักกับใครแล้วก็ไม่ต้องเสียใจแบบฉันT^T อารมณ์แบบแค่แอบปลื้ม แค่เจอหน้าก็ฟินแล้วอะไรประมาณนี้
“แกจะไปเร่งพิกเล็ททำไม เดี๋ยวข้าวก็ติดคอยัยนี่หรอก”
แค่ก แค่ก แค่ก!!
มิวนิคพูดยังไม่ทันไรเลยฉันก็สำลักอาหารที่กำลังเคี้ยวอยู่ ฉันไม่ได้แกล้งแต่ฉันสำลักจริงๆ แล้วต้นเหตุที่ทำให้ฉันสำลักก็เพราะ นาย!! นายนั่นต่างหาก-o-
“พี่ปอร์เช่น่ารักจริงเลยค่ะ มาม้ะหอมที^3^”ยัยเด็กโลกสวยนั่น อ๊าย!!! มันไม่ได้โลกสวยอีกต่อไปแล้ว ฮึ่ย!! ยัยเด็กแก่แดด กล้าดียังไงถึงได้จับหน้าหล่อๆของแฟนฉันมาหอม กรี๊ด!!! นั่นมันแก้มของฉัน(มโนเก่งจริง>.0///////////0//////<
คาบบ่ายได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว การเรียนการสอนมันไม่ได้เข้าหัวฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ตลอดทั้งคาบฉันเอาแต่นั่งเพ้อนั่งฝันคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นตอนคาบพละ เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันคิดย้อนไปวนมาอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ เหมือนละครเรื่องโปรดที่ดูย้อนไปย้อนมาก็ไม่มีเบื่อ ปอร์เช่ นายจะเป็นละครเรื่องโปรดของฉันที่ฉันจะดูไม่มีวันเบื่อเลยในชีวิตนี้
หลังเลิกเรียน...
“พี่ปอร์เช่ขา^0^ วันนี้เราไปทานไอศกรีมกันนะคะ”แล้วภาพเหตุการณ์ตรงหน้าก็เข้ามากระชากฝันของฉันไปในทันที
“ได้ครับ รอพี่เก็บของแปบนึงนะ” จากนั้นปอร์เช่ก็บรรจงเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียนลงกระเป๋านักเรียน
“อ้าว พี่สาวคนนั้นนี่นา...เจอกันอีกแล้ว...สวัสดีค่ะ^o^”ยัยเด็กแก่แดดนั่นหันมายกมือไหว้ฉันด้วยท่าทางน้อบน้อม
“สวัสดีจ่ะ^____^”ฉันยิ้มให้พร้อมกับรับไหว้
“พี่ชื่ออะไรหรอคะ ฉันชื่อผิงผิงนะคะ”ฉันไม่อยากรู้จักเธอจบนะ
“อ๋อ ยัยนี่ชื่อพริกขี้หนูสดน่ะ”พอเก็บข้าวของเครื่องใช้จนเสร็จปอร์เช่ก็ตอบแทนฉัน-_-!
“ฮ่าๆๆ นั่นชื่อคนหรือเปล่าคะพี่ น่าขำจัง^o^”ยัยเด็กบ้านี่หัวเราะร่าด้วยความขัน หึ! ตลกมากสินะยัยเด็กบ้า -o-
“ฉันชื่อพิกเล็ท ไม่ใช่พริกขี้หนูสดย่ะ”
ฉันรีบเก็บกวาดของลงในกระเป๋านักเรียนบ้าง ก่อนที่จะเดินกระแทกเท้าออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียขืนอยู่นานฉันได้กระโดดงับหัวเด็กแก่แดดอย่างยัยนั่นแน่ๆ
- ผู้เขียน
