พ่อครัวจำเป็น
2938 คำ
นี่! ฉันไม่ได้พาลเลยนะ แค่ฉันไม่พอใจส่วนตัว ฉันผิดหรอที่ฉันแสดงออกจนเห็นได้ชัด เห้อ!!! ปอร์เช่ ถ้านายคบกับใครฉันก็ห้ามนายไม่ได้หรอก ฉันก็คงจะต้องปล่อยนายกลับสู่ธรรมชาติของนาย ฉันเข้าใจและก็ยอมรับได้ ยกเว้นยัยนี่ ฉันไม่ไหวกับยัยเด็กนี่จริงๆ
“เอาน่าพิกเล็ท วันนี้มันคงไม่ใช่วันของแก”น้ำขิงกล่าวหลังจากที่ฉันเดินเข้ามานั่งฟุบหน้าลงโต๊ะ
“แล้ววันไหนล่ะ วันไหนล่ะที่มันเป็นวันของฉัน3ปีไม่มีวันไหนเลยที่มันจะเป็นวันของฉัน นี่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทนมาได้ไง ฉันน่าจะเผื่อใจตั้งแต่แรก”
“เอาจริงๆฉันก็ไม่อยากจะให้ความหวังแกแล้ว ยิ่งฉันพูดให้กำลังแกเรื่องของนายนั่นมากเท่าไหร่ ความหวังของแกก็ยิ่งลิบหลี่มากเท่านั้น แต่ฉันว่าแกตัดใจเถอะ ขอโทษที่พูดแบบนี้แต่ฉันไม่อยากให้แกเสียใจเพราะคนคนเดียว ฉันอยากให้แกเปิดโอกาสให้คนอื่นดูบ้าง แกลองเปิดใจแล้วมองคนรอบข้างที่ชอบแกสิ”
“มีคนแอบชอบฉันด้วยหรอ^o^”ว่าแล้วฉันก็หันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ
“เปล่า ฉันแค่ยกตัวอย่าง-_-”
“โธ่ จะพูดให้ฉันดีใจทำไมเนี้ย-0-”
“ฉันแค่อยากให้แกลงมองคนอื่นดูบ้างไงที่ไม่ใช่นายนั่นคนเดียว”
“แล้วฉันจะมองใครเล่า ไม่มีใครเข้าตาสักกะคนเดียว”
“คนสวน เด็กส่งหนังสือพิมพ์ คนส่งแก๊ส พ่อค้าเข็นผัก บุรุษไปรษณีย์ ยามหน้าหมู่บ้าน....แล้วก็...”
“พอเลยขิง เก็บคนในจินตนาการแกเมื่อกี้ไว้เป็นพ่อของลูกแกในอนาคตเถอะ”จะบ้าหรือไงเห็นฉันแบบนี้ฉันก็เลือกนะ
“อ้าว ฉันอุตส่าแนะนำ เห็นว่านึกไม่ออกว่าจะชอบใคร”
“เห้อ...ฉันกลับบ้านก่อนนะฉันไม่อยากคุยกับแกแล้ว”จากนั้นฉันก็หยิบกระเป๋ามาถือแล้วก็เดินออกไปจากห้องเรียนโดยที่ไม่รอน้ำขิงเพื่อนรักของฉันเลย
นี่ก็เพิ่งจะบ่ายสองครึ่งเอง รอแม่ก็คงอีกนานกว่าแม่จะมา แล้วนี่ฉันจะไปอยู่ไหนเนี้ย ไม่น่าทิ้งยัยน้ำขิงออกมาเลย...ไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้างดีกว่า^o^
Book shop…
“สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ดินแดนแห่งหนังสือครับ คุณจะค้นพบมุมสบายที่มีไว้เพื่อคนประหยัดที่ไม่อยากซื้อหนังสือของเรา และคุณจะเจอหนังสือดีๆที่ทางร้านเราคัดสรรมาเพื่อคุณ และสุดท้ายของสมนาคุณอีกมากมายที่คุณจะได้รับกลับบ้านครับ...”ตั้งแต่เดินเข้ามาก็ไม่มีทีท่าว่าพนักงานในร้านจะหยุดพูดเลยสักนิด เขาไม่หิวน้ำบ้างหรือไงกันนะ
นั่งมันตรงนี้แหละ ในเมื่อมุมนี้มีไว้เพื่อคนประหยัดอย่างฉัน โอเค ฉันไม่คิดที่จะซื้อถ้ายังไม่เจอสิ่งที่ถูกใจหรืออยากจะซื้อจริงๆ ในเมื่อโปรโมทว่าอ่านฟรีได้ฉันก็จะไม่ขัดศรัทรา^0^
“ยินดีต้อนรับครับสาวน้อย เจอกันเป็นครั้งที่สองแล้วนะครับ ว่าแต่สนใจหนังสือเล่มไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ^o^”นี่นายอีกแล้วหรอ มนุษย์หล่อคนนี้อีกแล้วหรอ อ๊ายใจจะละลาย>//////00///< เขาจะมาน้อยใจฉันทำไมเล่า
“ฉันแค่แปลกใจน่ะที่นายทำอาหารแบบนี้เป็นด้วย ฉันคิดว่านายจะทำแต่พวกต้มมาม่าอะไรแบบนั้นมากกว่า”
“นี่! หน้าตาฉันไม่ได้สิ้นคิดแบบเธอนะ คิดได้ไงว่าฉันจะกินอะไรแบบนั้น”ปอร์เช่กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
“ฉันไม่ได้ว่านายว่าสิ้นคิด ฉันแค่แปลกใจที่นายทำเป็น”
“ฉันทำเป็นมันไม่แปลกหรอก แต่แปลกตรงที่เธอเป็นผู้หญิงแต่ทำไม่เป็นนี่สิ”
“นายว่าฉันสิ้นคิดหรอ แล้วอีกอย่าง ฉันทำเป็นย่ะ แต่ฉันทำให้แค่คนพิเศษเท่านั้น เอางานคืนไปเลยไป...ไปทำเอง...ฉันไม่ทำแล่ว”ว่าแล้วฉันก็งอนตุ๊บป่องหยิบงานคืนให้เขา
“เห้ยๆ อย่างงี้ก็ไม่แฟร์สำหรับฉันน่ะสิ ฉันอุตส่ามาทำกับข้าวกับปลาให้เธอกินถึงที่บ้านแต่เธอดันไม่ทำตามสัญญา”
“ใครสัญญากับนายยะ ฉันยังไม่ได้สัญญงสัญญากับนายเลย อย่าโมเมได้ป้ะ”
“โห ทำไมเธอทำกับฉันแบบนี้เนี้ย นิสัยไม่ดีเลยนะ”
“ก็นายมาว่าฉันสิ้นคิดเอง ช่วยไม่ได้นายทำให้ฉันไม่มีอารมณ์ทำงานเองนะ”ฉันถือไพ่เหนือกว่านายนะ ยังไงนายก็ต้องยอมง้อฉัน
“ก็ได้ๆ ต่อไปฉันไม่ว่าแล้ว ทำงานให้ฉันต่อนะ น้าๆๆๆๆพิกเล็ทน้า”ปอร์เช่ทำเสียงออดอ้อนซะจนฉันใจอ่อนเลย
พอใช้งานเสร็จปอร์เช่ก็รีบกลับบ้านทันทีแถมยังทิ้งจานที่กินให้ฉันต้องตามล้างตามเช็ดอีก เห้อ วันนี้ที่อยู่ด้วยกันเนี้ยมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีกับฉันบ้างเลยหรอ
"เอ้า นี่ยังไม่นอนอีกหรอลูก"แม่ที่เพิ่งกลับบ้านถามฉันทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้ามา
"ยังค่ะแม่ พอดีว่าหนูยังไม่ง่วงน่ะคะ อีกอย่างหนูนั่งรอแม่ด้วย"ฉันตอบแม่พร้อมกับหันไปสนใจทีวีที่ตอนนี้มีแต่รายการน่าเบื่อ
"แล้วนี่กินอะไรหรือยัง แม่ลืมไปว่าในตู้ไม่เหลืออะไรแล้ว"
"อ้อ เรียบร้อยแล้วค่ะแม่"ฉันยิ้มให้แม่หนึ่งครั้งก่อนที่จะหันมาปิดทีวี "เอ่อ แม่คะ..."
"ว่าไงลูก"
"หนูอยากเรียนทำอาหารน่ะค่ะแม่...หนูขอเรียนได้ไหมคะ"
"เอ...หนูนึกยังไงหนูถึงอยากเรียนคะ...บอกแม่มาก่อนถ้าเหตุผลหนูฟังขึ้นแม่ก็อนุญาต"แม่ถามพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกว่าจับผิด
"หนูแค่อยากลองทำดูค่ะ มันไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะแค่หนูอยากทำอาหารให้แม่ทานเวลากลับบ้าน...แม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำให้หนูไงคะ...แม่...เรามีกันอยู่แค่สองคนแม่ลูก...ให้หนูได้ดูแลแม่บ้างนะ"
"โห...พูดซะบ่อน้ำตาแม่จะแตกเลย ทำไมอยู่ๆมาทำซึ้งขึ้นมาล่ะ...แต่เหตุผลผ่านแม่อนุญาต^0^"
"จริงๆนะคะ...แม่อนุญาตจริงๆนะ^0^"
จริงๆแล้วเหตุผลของฉันคือไม่อยากให้นายนั่นดูถูกฉันที่เห็นฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่เอาไหนเลย นี่ฉันยอมเข้าครัวเพราะนายเลยนะปอร์เช่ แล้วสักวันนายจะเป็นคนพิเศษที่ได้ลิ้มรสชาติอาหารฝีมือฉัน
- ผู้เขียน
