“คุณนี่ใจร้อนเป็นบ้าเลยราฟ! นึกอยากทำก็ลงมือเลย ผมทำตามที่คุณต้องการเกือบไม่ทันแหนะ” กัมปนาทบ่นเบา ทันทีที่เห็นราฟาเอลเดินออกมาจากบริเวณทางเดินของผู้โดยสารขาเข้า
“มีอะไรที่คนอย่างคุณทำไม่ได้มั้งปืน เพราะเชื่อว่าคุณทำได้ไง ผมเลยต้องขอให้คุณช่วย”
“แหมะ! อวยกันขนาดนี้ ผมมันก็บ้ายุเสียด้วยซิ แบบนี้จัดให้แบบถวายหัวเลย”
“เรื่องที่ให้คุณไปสืบมา...ว่าไงล่ะ ห้ามบอกไอ้สองคนนั้นเด็ดขาด ไม่งั้นมันแซวไม่เลิก”
“ไม่ได้อะไรมากหรอกนะราฟนะ” กัมปนาทมีสีหน้าหนักใจ “ไม่ค่อยมีข้อมูลของคุณเอมิเลย ตามที่อยู่ที่จองห้องไว้มันก็นานมากจนข้อมูลทุกอย่างหายไปจนหมด”
“คุณหมายความว่าไม่ได้เรื่องอะไรเลยใช่ไหม?” ราฟาเอลเริ่มใจเสีย
“ไม่ได้หมายความแบบนั้นหรอก แค่ยังไม่มีรายละเอียด แต่ก็ไม่นาจะเกินความสามารถผม” บุรุษหนุ่มสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ ตลอดทางเดิน มีแต่สาวๆ ชายตาให้ แต่สองหนุ่มหน้ามนไม่ได้เหลียวแลไปยังบรรดาสาวๆ
