“เจ้าจะเดินไปมาที่ใดในตำหนักน้ำพุซีเฉอ ย่อมไม่มีใครห้าม แต่สถานที่ซึ่งข้าตั้งใจพักผ่อนอย่างปลีกวิเวก ในเรือนรับรองนี้ สมควรแล้วหรือที่คนต่ำต้อยจะล่วงล้ำเข้ามา”
วาจาอีกฝ่ายเฉือนใจเหมียวจื่อเผย นางไม่ได้ตอบ หากสืบเท้าต่อไป กระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่ง่วนอยู่กับตำรา และแผนที่ทางการค้า
“ใครส่งเจ้ามา” มู่เหรินฮั่นใช้หางตามองเหมียวจื่อเผยเพียงแวบเดียว
“มีผู้ว่าจ้างข้า ให้มาสร้างความสุขแก่คุณชายใหญ่ หากทำสำเร็จจะได้ค่าจ้างหนึ่งพันตำลึง และหากไม่ได้รับความสนใจจากท่าน ข้าผู้น้อย คงไม่แคล้วถูกสับเป็นพันชิ้น”
มู่เหรินฮั่นไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากตำรา และตอบนางเสียงเข้ม
“ข้าให้เจ้าหนึ่งพันห้าร้อยตำลึง จากนั้นก็ไสหัวไปให้ไกลเสีย”
เงินจำนวนดังกล่าวนับว่า มากทีเดียว แต่เหมียวจื่อเผยกลับต้องการสิ่งที่มากกว่านั้น
“คุณชายใหญ่ เช่นนั้นค่าจ้างท่านคือสองพันตำลึง เพื่อให้เราได้ร่วมรักกันอย่างป่าเ
