ทางด้านคุลิกา ถึงกับกลอกตาใส่ชายหนุ่มอย่างนึกเซ็ง ไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าเขาจะมาโผล่ที่นี่ ทั้งๆ ที่คิดว่าหนีเขามาไกลมากพอควร ทำไมเขาถึงไม่ปล่อยให้เธอได้มีความสุขอยู่กับความราบเรียบของชีวิตบ้าง ทำไมต้องโผล่มาทำลายบรรยากาศดีๆ อย่างนี้อยู่เรื่อย เขาน่าจะรู้ตัวบ้างว่าวันนี้ ขณะนี้เธอไม่ต้องการเขา เหมือนกับเขาที่ไม่ต้องการเธอในเวลาที่อยู่กับผู้หญิงคนอื่นนั่นแหละ
“มาทำไม?” ในที่สุดก็สามารถหาประโยคพูดกับเขาจนได้ ถึงแม้ต้องรวบรวมสติความนึกคิดให้เข้าที่เข้าทางอยู่ชั่วครู่ก็เถอะ
“ฉันนึกว่าจะได้อยู่คนเดียวสักสองสามคืนเสียอีก”
“ไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนั้นเชียว” ดวงตาสีเทาหรี่ลงอย่างจับผิด
“เปล่าสักหน่อย”
คุลิการีบอ้อมแอ้มปฏิเสธ ถึงแม้ที่เขาพูดจะเป็นเรื่องจริง แต่เธอไม่อยากทะเลาะอะไรกับเขาให้เจ็บตัวหรอก อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่วันนี้ เธอไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆ และความสุขสงบที่ได้รับมาตลอดทั้งบ่าย
“ลุก
