“สักวันหนึ่งฉันจะไปค่ะ”
คุลิกาอ้อมแอ้มบอกเสียงแหบเครือ ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าคมคร้ามนิ่งนาน เมื่อเห็นเขาทำหน้าบึ้งตึงใส่ เธอจึงหมุนกายหันมาเผชิญหน้า วางมือทั้งสองข้างไว้กับบ่าแข็งแรง ทอดสายตามองเขาอย่างวิงวอน
“ได้โปรดถ้าวันนั้นมาถึง คุณช่วยปล่อยฉันไปได้ไหม”
“คุลิกา”
“วันที่คุณไม่ต้องการฉัน ให้ฉันไปจากชีวิตของคุณ อย่าเหนี่ยวรั้งฉันเพราะว่าเสียดายร่างกายของฉันเลยนะคะ เพราะฉันไม่มีอะไรจะมอบให้กับคุณอีกแล้ว ได้โปรด...อย่าฆ่าฉันทางอ้อมด้วยการบดขยี้หัวใจฉันด้วยเท้าที่คุณเอาไว้เดินเลย” เธอครางกระซิบอย่างเจ็บปวด
“คุลิกา” เคลล์เรียก สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความว้าวุ่นทรมาน
“ฉันไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากทำตัวแย่ๆ ไม่อยากทำให้คุณโมโหหรอกค่ะ”
“ผมก็เหมือนกัน”
ท่อนแขนแข็งแรงกระชับร่างบางให้แน่นขึ้น แล้วกระซิบชิดหน้าผากเนียนนุ่ม “วันนี้เราเลิกทะเลาะกัน เรามาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ลืมไปว่าก่อนห
