โครม!
กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถูกโยนลงไปกองบนพื้นห้อง ห่างจากเตียงนอนแค่ไม่กี่เมตร ข้าวของด้านในนั้นกระจัดกระจาย พริบตาเดียวร่างบอบบางของผู้เป็นเจ้าของก็ถูกเหวี่ยงตามกันไปติดๆ เธอนิ่วหน้า กัดกลีบปากสั่นๆ ไว้แน่น ขณะน้ำตายังคงไหลบ่าลงมาไม่ขาดสาย
คุลิกาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจ้องร่างกายของเคลล์ซึ่งมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด เกลียดเขาเหลือเกิน มันเป็นความรู้สึกเกลียดที่เธอก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่ามากมายอะไรแบบนี้ มากจนคิดว่าถ้าแผดเผาร่างกายและหัวใจของเขาได้ มันคงมอดไหม้เป็นจุณไปแล้ว
“หึๆ”
เคลล์หัวเราะหยามหยันในลำคอ ดวงตาสีเทาเข้มจับจ้องอยู่กับร่างซีดสั่นของคุลิกานิ่งนาน “ที่ร้องไห้จะเป็นจะตายแบบนี้ เพราะว่าผิดหวังเสียใจที่ไม่ได้ร่านไปอยู่กินกับไอ้เรเปลอย่างต้องการสินะ ผมถามจริงๆ เถอะ ที่ผ่านมาผมปรนเปรอสวาทให้คุณไม่อิ่มหนำสำราญหรืออย่างไร ถึงได้ทำตัวอยากได้อยากมีผัวหลายๆ คนจนตัวสั่นแบบนี้
