“นี่มันอะไร?”
เคลล์ตะคอกลั่น ชายหนุ่มดีดกายลุกขึ้นนั่ง แล้วคว้าเอาร่างเล็กมาวางไว้บนตักกว้าง ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยไปตามรอยช้ำแดงบนหน้าท้องแบนราบ ลำคอแกร่งแห้งผากขณะมองคนเอาแต่เม้มปากแน่น ดวงหน้าของเธอซีดเซียวจนทำเอาใจคอของเขาไม่อยู่กับร่องกับรอย ช่วงเวลาที่ผ่านมามันเกิดเรื่องห่าเหวอะไรกับคุลิกา ทำไมเนื้อตัวของเธอถึงได้ได้บอบช้ำแบบนี้
“ตอบมาเดี๋ยวนี้” โน้มหน้าลงมาคาดคั้น
“คือฉัน...”
คุลิกาขยับตัวอย่างอึดอัด พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะปีนลงจากตักแกร่งของเขา แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยสักนิด จึงได้แต่เม้มปากแน่น เธอไม่น่าเผลอตัวเผลอใจให้เขาได้เห็นร่องรอยของแผลเลย แล้วอย่างนี้จะบอกเขาว่าอย่างไรดีล่ะ
“คือฉัน” หกล้ม มันน่าจะพอถูไถไปได้แหละน่า
“อย่าบอกว่าเกิดจากการหกล้มนะคุลิกา เพราะผมคงไม่เชื่อ”
เจอคำโต้กลับรู้ทันแบบนั้น ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วสมองน้อยนิดของเธอมันหยุดทำงานไปเลยหรื
