หัวค่ำหวงเจียวหลุนออกกำลังเสร็จก็ตรงกลับมาตำหนักด้วยร่างกายที่ชุ่มเหงื่อ โดยไร้ร่างของปิ่นหยก ด้วยนางถูกเขาสั่งให้กลับตำหนักพร้อมหวังเฟิง เพราะเพลานั้นหิมะตกลงมาทับถมพื้นดิน และเริ่มหนาหลายฉื่อ พัดพาลมหนาวกระทบร่างน้อยที่ใส่ชุดบาง
เขาชำระล้างร่างกายที่ชุ่มเหงื่อผสมกับน้ำหิมะที่ละลายแล้ว น้ำอุ่นทำให้ร่างกายได้ผ่อนคลาย เขามองรูปร่างตนเองรู้สึกว่าเบากว่าแต่เดิม และก็เผยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ ไม่นานก็ลุกจากอ่างน้ำ และจัดการฉลองพระองค์ เขาเผลอมองไปยังหน้าต่างช่วงที่จัดการกับชุดที่สวมใส่เรียบร้อย หิมะหยุดแล้ว ฟ้าค่อยๆ เปิดให้เห็นท้องนภายามค่ำคืนได้ถนัด
ปิ่นหยกนั่งเก้าอี้ทรงพระอักษร มือหนึ่งเปิดดูภาพวาดอิสตรีที่วางบนโต๊ะ ปากก็พูดพึมพำเป็นภาษาที่หวงเจียวหลุนฟังไม่เข้าใจ สายตาจดจ้องภาพแต่ละภาพอยู่นาน กว่าจะเปิดภาพใหม่
" ดูอะไรหรือ ปิ่นเอ๋อร์ " เขาเอ่ยถาม
" ข้าดูภาพผู้หญิงพวกนี้ สวยดี แต่อ่านภาษาไม
