ลำเอียง ?
1413 คำ
มหาวิทยาลัย…
“นั่นมันไม่ใช่รถพี่รามนิ ใครเป็นคนมาส่งแก?” ดาหวันเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความสงสัย เมื่อเห็นพระพายเดินลงจากรถมา
“ไม่ต้องสนใจหรอก ไปเข้าเรียนกันดีกว่า” พระพายเลือกที่จะไม่ตอบ ก่อนจะเดินหนีเพื่อนสาวออกมา
“แกอย่าเพิ่งไป ตอบฉันมาก่อน”
“…..”
“แกมากับใคร!?” ดาหวันรีบวิ่งไปขวางหน้าคนตัวเล็กเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนีออกไปแบบดื้อๆ
“แผ่นดิน”
“ว้ายยย มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกแกสองคนถึงมาด้วยกันได้ เล่าให้ฟังเดี๋ยวนี้นะ” เมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่ไม่คาดคิด ดาหวันถึงกลับร้องออกมาด้วยประหลาดใจ
“…..” พระพายเลือกที่จะก้มหน้าเงียบไม่ตอบอะไร เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะบอกเพื่อนสาวยังไงดี
“แล้วปากแกไปโดนอะไรมา?” ดาหวันถามด้วยความสงสัย เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยเลือดซิบที่มุมปากของเพื่อนสาว
“เอาไว้ค่อยเล่าให้ฟัง ตอนนี้ขอตัวไปเข้าเรียนก่อน”
“เดี๋ยวสิยัยพาย ยัยพาย!”
หลังเลิกเรียน…
“เลิกเรียนหรือยัง ฉันมารับเธอกลับบ้าน” เสียงปริศนาดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้พระพายกับดาหวันที่นั่งทำรายงานอยู่ต้องรีบหันกลับไปมองตามเสียงนั้นในทันที
“ไดมอนด์!” คนตัวเล็กร้องเรียกชายหนุ่มด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่
“เมื่อเช้าแผ่นดิน พอตอนเย็นก็ไดมอนด์ สรุปมันยังไง?” ดาหวันมองหน้าเพื่อนสาวกับชายหนุ่มที่เพิ่งมาด้วยความสงสัย
เรื่องเก่ายังไม่เคลียร์พอตกตอนเย็นก็มีเรื่องใหม่มากระตุกต่อมความอยากรู้ของเธออีกแล้ว
“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของนักศึกษาคนอื่นๆ ที่กำลังมองมาทางเธอกับไดมอนด์ อาจจะเป็นเพราะพึ่งเกิดเรื่องคลิปหลุดไป เลยทำให้เขาเป็นจุดสนใจมากกว่าปกติ
“ไอ้ดินมันไม่สบายเลยให้ฉันมารับแทน”
“อะไรกันเมื่อตอนเช้ายังดีๆ อยู่เลย”
“ไม่รู้ว่าไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ไปหาหมอมาได้เย็บตั้งหลายเข็ม” ไดมอนด์ตอบกลับ ก่อนจะมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“…..” พระพายนั่งเงียบเพราะรู้ดีแก่ใจว่าเป็นเพราะพี่ชายถึงทำให้แผ่นดินเจ็บตัวแบบนี้ แล้วเธอก็คิดว่าไดมอนด์ก็คงจะรู้อยู่แก่ใจเหมือนกัน
“มันไม่ได้บอกเธอก่อนหรอ ว่ามารับไม่ไหวเลยให้ฉันมารับแทน”
“เปล่า เขาไม่ได้บอก”
“งั้นรีบไปกัน”
“อย่าดีกว่า เดี๋ยวฉันโทรตามให้พี่รามมารับ” คนตัวเล็กบอกปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำขึ้นอีก
“กว่ามันจะมารับเธอก็มืดค่ำกันพอดี ไปกับฉันน่ะดีแล้ว”
“…..”
“รีบไปกันดีกว่า ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ” มือหนาเลื่อนไปคว้าข้อมือของหญิงสาวอย่างถือวิสาสะ เพื่อให้เธอรีบเดินตามออกมาจากตรงนั้น เมื่อเริ่มรู้สึกว่าเป็นจุดสนใจของนักศึกษาคนอื่นๆ มากขึ้นเรื่อยๆ
“…..”
บนรถ…
“อยู่กับไอ้ดิน เธอเกร็งแบบนี้หรือเปล่า?” ไดมอนด์เอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเธอเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร จะมีก็แต่เสียงลมหายใจที่พอจะได้ยินอยู่บ้าง
“ไม่ขนาดนี้” คนตัวเล็กตอบกลับไปตามความจริง ตามกรอบหน้าและฝ่ามือของเธอในตอนนี้ มันเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ค่อยๆ ผุดขึ้นมา
อาจจะเป็นเพราะบุคลิกที่โผงผางของไดมอนด์แตกต่างจากแผ่นดินที่ดูเคร่งขรึม มันเลยทำให้เธอเกร็งและไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองหน้าเขา
“ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ?”
“อืม นายดูน่ากลัวกว่าแผ่นดิน”
“เดี๋ยวต่อไป เธอก็รู้เองว่าไอ้แผ่นดินมันน่ากลัวกว่าฉันเยอะ” ไดมอนด์แสยะยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของคนตัวเล็ก ถ้าให้เทียบกับแผ่นดินแล้ว เขาน่ะใจดีมากกว่าเป็นไหนๆ
“เขาทำไมหรอ?” เมื่อได้ยินในสิ่งที่ไดมอนด์บอก เธอจึงเกิดความสงสัยว่าจริงๆ แล้ว แผ่นดินเป็นคนแบบไหนกันแน่
“เรื่องแบบนี้แค่พูดไม่ได้หรอก เธอต้องสัมผัสเอง”
“…..”
“จะแวะไปดูอาการไอ้ดินที่คอนโดก่อนไหม?”
“ไม่ดีกว่า” คนตัวเล็กรีบตอบปฏิเสธไป
“แวะไปดูมันสักนิดจะเป็นไรไป ฉันว่าอาการมันไม่ค่อยดี”
“…..”
“ทางผ่านพอดี คงไม่เสียเวลามากหรอก”
“เอ่อ…” คนตัวเล็กเริ่มมีสีหน้าหนักใจ เมื่อได้ยินคำพูดและสีหน้ากดดันของคนที่นั่งข้างๆ
“ที่มันต้องมาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะพี่เธอไม่ใช่หรือไง”
“กะ…ก็ได้” เมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงยอมตอบตกลงแต่โดยดี
คอนโดแผ่นดิน…
“ห้องมันอยู่ทางนั้น ตามฉันมา” ไดมอนด์เดินนำเข้ามาในตัวอาคารโดยที่มีร่างบางเดินตามมาติดๆ
“…..” ดวงตากลมโตสอดส่องมองไปบริเวณโดยรอบอย่างไม่คุ้นเคย ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินนำไปไกล
“เอากระเป๋ามาสิ เดี๋ยวถือให้”
“ไม่เป็นไร ฉัน…”
หมับ! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบปฏิเสธ ไดมอนด์ก็คว้ากระเป๋าหนังสือของเธอไปถือไว้เอง ซึ่งมันก็ค่อนข้างหนักอยู่พอสมควร
“เดี๋ยวฉันถือให้เอง”
“ขอบใจนะ”
ผ่านไปไม่นานนักคนทั้งสองก็มาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องบานใหญ่ชั้นที่ยี่สิบห้า ก่อนที่ไดมอนด์จะใส่รหัสผ่านแล้วเปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างง่ายดาย
คนตัวเล็กมองสิ่งรอบตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ เพราะมันคือห้องขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ภายในห้องนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน
“ตอนนี้มันนอนอยู่ในห้อง ตามมาสิ”
“…..” เมื่อได้ยินเสียงเรียก พระพายจึงเดินตามไดมอนด์เข้ามาในห้องนอน แล้วเห็นว่าแผ่นดินกำลังนอนซมอยู่บนเตียงใหญ่
“สงสัยโดนพิษบาดแผลเล่นงาน เลยนอนซมอยู่แบบนี้”
“แผ่นดิน แผ่นดิน!” หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ พร้อมกับเรียกเพื่อให้เขารู้สึกตัว
“…..”
“ฉันพระพายนะ นายเป็นยังไงบ้าง” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ เธอจึงหย่อนตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆ ชายหนุ่ม พร้อมกับเลื่อนมือไปแตะที่หน้าผากของเขาเบาๆ
“ตัวร้อนจี๋เลย กินยาหรือยัง?”
“อะไร?” เมื่อได้ยืนเสียงรบกวน ชายหนุ่มที่นอนหลับอยู่จึงค่อยๆ ปรือตาขึ้นมามองพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างหนัก
“นายไม่สบายกินยาหรือยัง?”
“ยัง”
“แล้วทำไมไม่กิน?”
“ปล่อยไว้แบบนี้เดี๋ยวก็หายเองนั่นแหละ” แผ่นดินตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเอนหลังพิงกับหัวเตียง สายตาคู่คมจ้องมองไปยังหญิงสาวกับเพื่อนชายที่มาพร้อมกัน แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ
“ไม่ได้นะ นายต้องกินข้าวกินยา”
“หิวอยู่พอดี เธอช่วยไปทอดไข่เจียวมาให้ฉันหน่อยสิ”
“งั้นรอแป๊บนึง เดี๋ยวฉันไปทำมาให้” พระพายตอบตกลง เพราะอาหารที่เขาต้องการมันค่อนข้างทำง่ายและใช้เวลาไม่นาน
“อย่าไปนานนักล่ะ”
“อืม เดี๋ยวรีบไปรีบมา”
“ทำอะไรอยู่?” เสียงไดมอนด์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ ในขณะที่กำลังทำอาหารอยู่
“ข้าวไข่เจียวไง” พระพายตอบกลับ ก่อนจะเห็นว่าไดมอนด์เอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอไม่ยอมไปไหน
“นายมีอะไรหรือเปล่า?”
“ทำให้ไอ้ดินคนเดียวหรอ แล้วฉันล่ะ?” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่เขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย แต่กลับเห็นจานข้าวแค่เพียงอันเดียว
“…..”
“ทำไมมันถึงได้ แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้”
“ถ้านายหิวเดี๋ยวฉันทำให้อีกจานก็ได้” พระพายรีบพูดตัดบท เมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า
“เธอกำลังลำเอียงรู้ตัวบ้างไหม”
“…..”
“ถ้าเกิดว่าฉันไม่สบายขึ้นมาบ้าง เธอจะเป็นห่วงแบบนี้หรือเปล่า?”
“ไดมอนด์”
- ผู้เขียน
