วันต่อมา...เวลา10:47 น.
เมลิสสาพยายามขยับลุกอย่างยากลำบาก เธอรู้สึกระบมไปทั้งเนื้อทั้งตัว เพราะต้องรองรับความป่าเถื่อนของคาเรนเทียครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดสติไป พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เจออีกฝ่ายอยู่ในห้อง เธอจึงหยิบเสื้อคลุมที่วางพาดอยู่มาสวม แล้วเดินออกไปดูที่ด้านนอก ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งหันหลังให้ บนโต๊ะมีปืนพกวางอยู่ ในมือข้างซ้ายของเขาถือแก้วบรั่นดี ขณะที่มือขวาถือโทรศัพท์แนบหู กำลังคุยสายกับใครบางคนอยู่
“ผมขอเวลาสักพัก ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกครับ ขอโทษที่ทำให้พ่อต้องเสียเวลา” คาเรนเทียเอ่ยก่อนจะกดวางสาย แล้วหันกลับไปมองที่ด้านหลัง ก็เห็นว่าสาวเจ้ายืนอยู่
“แอนดรูโทรมาบอกว่าไอ้หมอนั่นนอนอยู่ในห้อง ICU เธอว่าฉันควรไปเก็บมันเองหรือส่งคนไปเก็บดี?” คาเรนเทียเลิกคิ้วถามอย่างขอความเห็น
“ฮึก...ยะ...อย่าทำแบบนั้นนะคะ ฮือๆๆ” เมลิสสาน้ำตาอาบแก้มทันทีที่ได้ฟัง รีบตรงเข้าไปกอดแขนอีกฝ่ายเพื่ออ้อนวอน
“เธอห
