บทที่ 11 จีบอยู่นะ (1)
1248 คำ
- 11 -
จีบอยู่นะ (1)
หลังเลิกคลาสแรกของวันในเวลาสิบเอ็ดโมง สถานที่แรกที่เหล่านักศึกษาเลือกไปนั่นก็คือโรงอาหาร เช่นเดียวกับอันดามันและเพื่อนอีกสองคนที่หลังจากเลิกเรียนก็รีบตรงปรี่มาที่นี่ในทันที
ภายในโรงอาหารเริ่มมีผู้คนมากนับร้อยเนื่องจากเป็นช่วงเวลาเลิกเรียนคลาสแรกของนักศึกษาหลาย ๆ คณะ อีกทั้งโรงอาหารแห่งนี้ยังเป็นที่นิยมเพราะมีขนาดใหญ่และร้านอาหารเยอะกว่าโรงอาหารตามตึกคณะ
"เจอโต๊ะแล้ว มึงกับอันไปซื้อข้าวมาก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูนั่งจองโต๊ะให้"
"เออ ๆ งั้นมึงจะฝากกูซื้อไหมล่ะ กูจะได้ซื้อมาให้เลย" กลอยพยักหน้ารับเห็นด้วยเมื่อฟิล์มอาสาจะนั่งอยู่ที่โต๊ะให้ ระหว่างที่พวกเธอสองคนเดินไปซื้อข้าวมาทาน
"ไม่เป็นไร กูยังไม่รู้จะกินอะไร เดี๋ยวเดินเลือกดูก่อน"
คำตอบของฟิล์มทำให้สองสาวตอบรับก่อนจะแยกย้ายเดินไปยังร้านอาหารที่หมายปอง
แม่ค้าพ่อค้าต่างก็ทำเวลาได้อย่างรวดเร็วเพราะเห็นนักศึกษาเยอะจนชินชา ทำให้อาหารที่เลือกซื้อได้ไวแม้จะมีผู้คนรอต่อแถวจนล้น พอได้ตามต้องการทั้งสองคนก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำให้ฟิล์มลุกขึ้นไปเลือกซื้อของตัวเองในเวลาถัดมา
"เราจะไปซื้อชาเขียวที่ร้านป้าใจ กลอยจะเอาอะไรไหม" สายตาหวานหันมองไปยังร้านน้ำที่เธอมักจะเลือกซื้อเป็นประจำ และเครื่องดื่มโปรดปรานนั้นก็คือชาเขียวที่กลายเป็นสิ่งเสพติดร่างกายไปเสียแล้ว
"งั้นเราฝากซื้อชาเย็นหน่อยสิอัน ถือมาไหวไหมอ่า"
"ไหว ๆ ร้านป้าเขามีถุงหิ้ว เดี๋ยวเราซื้อเผื่อฟิล์มด้วยเลยแล้วกัน" หญิงสาวยิ้มร่าก่อนจะเดินตรงไปยังร้านน้ำประจำ หางแถวที่ต่อคิวก็เรียกได้ว่ายาวเหยียดจนขดแล้วขดอีก
ใบหน้าหวานชะเง้อมองดูเครื่องดื่มเมนูโปรดของตัวเองที่เริ่มน้อยลงทุกที แต่พอลองกะจำนวนคนก่อนหน้าก็ยังพอมีหวังที่ชาเขียวจะเหลือมาถึงเธอ
ระหว่างที่ยืนรอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นพลาง ๆ เพราะตั้งแต่เข้าเรียนจนมาถึงที่โรงอาหารเธอก็ยังไม่ได้จับมันเลยสักนิด พลันปลดล็อกก็เห็นข้อความของไนท์ที่ทักเข้ามาหาตั้งแต่สิบโมงเป็นคนแรกของวัน
MESSAGE - Nn
Nn : มอนิ่งครับ
Nn : วันนี้ตื่นเช้า ต้องมาทำแล็บที่ตึกภาค
Nn : ง่วงมากกกกกกก
- 11:15 AM -
อันดามัน : เราเพิ่งเลิกเรียน กำลังมากินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร
อันดามัน : และตอนนี้ก็กำลังต่อแถวอยู่ร้านน้ำป้าใจ แถวยาวมากกกก
อันดามันกดส่งข้อความพร้อมกับถ่ายรูปขณะที่ตัวเองกำลังต่อแถวส่งไปให้ไนท์
แต่ทว่า...
"แอะ! ทำไรอยู่อะ"
"อ๊ะ...ไนท์!" คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ใกล้ตัว แถมพอหันหน้าไปก็เป็นคนที่เธอกำลังแชตหาเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา!
ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนตาหยีทั้งยังยืนต่อแถวที่ร้านน้ำด้านหลังเธออีก พอเห็นสีหน้าตกใจของคนตัวเล็กกลับทำให้ไนท์พึงพอใจ เพราะเขาตั้งใจที่จะเข้ามาทำให้เธอตกใจจริง ๆ และยังรู้ดีด้วยว่าเมื่อครู่นี้เธอกำลังตอบข้อความของเขาอยู่
"ตกใจหมด...แล้วทำไมมาอยู่นี่ล่ะ"
"มาหาข้าวกินน่ะ เพื่อนเรานั่งอยู่ตรงโน้น ไอ้อาร์ตก็อยู่นะ" ใบหน้าหล่อเหลาพเยิดไปยังโต๊ะของตัวเองที่ตอนนี้มีกลุ่มเพื่อนในภาคเดียวกันมากกว่าสิบคน
"อ๋อ..."
"อันไม่ได้มีเรียนต่ออีกใช่ไหม เสร็จแล้วจะกลับเลยเปล่า ให้เราไปส่งไหม" ไนท์เอ่ยถามขณะที่สายตาของเขาก็จดจ้องใบหน้าหวานไม่วางตา สองมือหนาล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบาย แม้ว่าตอนนี้เขาจะสวมใส่ชุดช็อปสีกรมของนักศึกษาวิศวะฯ แต่กลับดูดีเข้ากับตัวเขาอย่างบอกไม่ถูก
คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็เป็นต้องหันมองร่างสูงอย่างนึกสนใจ ด้วยส่วนสูงและรูปร่างที่เป็นคนดูแลตัวเองอย่างดี แถมสีผิวที่ขาวละเอียดตามเชื้อจีนก็ยิ่งทำให้รูปหน้าสมบูรณ์แบบเข้าไปใหญ่ ยามที่ยืนอยู่ข้างกายกับอันดามันทำให้เห็นถึงระดับความสูงของสองคนชัดเจน ตอนนี้หญิงสาวสูงเทียบเท่าไหล่แกร่งของไนท์เท่านั้น
"ไม่มีเรียนต่อแล้วล่ะ แต่ไนท์ไม่ต้องไปส่งเราหรอก เรากลับเองดีกว่า ไนท์มีงานต้องทำไม่ใช่เหรอ"
หญิงสาวสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะที่ตอนนี้เพื่อนของเขากำลังนั่งอยู่นั้นมีกระดาษเอสี่กองใหญ่วางอยู่มากมาย แถมดูท่าแล้วเขาก็ยังมีภาระหน้าที่ที่กำลังรอให้สะสาง หากเขาต้องไปส่งเธอที่บ้านก็เกรงว่าจะทำให้เขาเสียเวลาเปล่า ๆ
"ทำแล็บเสร็จแล้ว เหลือส่งรายงานแค่นั้นเอง ไปส่งอันแป๊บเดียวเหลือ ๆ เลย" ไนท์ตอบกลับมาโดยไม่มีท่าทีว่าจะร้อนรนในการทำงานของตัวเองแต่อย่างใด
แต่งานของเขานั้นเหลือเพียงน้อยนิด การไปส่งเธอที่บ้านก็คงไม่ได้ทำให้เขาเสียงานเสียการเท่าไหร่นัก
"ไม่เอา เรากลับเองได้จริง ๆ ไนท์ไม่ต้องไปส่งเราหรอกนะ" ถึงอย่างนั้นอันดามันก็ยังคงส่ายหน้ารัว ๆ เธอเกรงใจเข้าขั้นสุด ทุกวันนี้เรียกได้ว่าไนท์แทบจะไปรับไปส่งเธอทุกวันที่มีเรียนอยู่แล้ว
"แต่เราอยากไปส่งอะ นะอัน ให้เราไปส่งเถอะ"
"แต่..."
"อ้าวหนู เอาน้ำอะไรลูก สั่งมาเลยจ้ะ!"
ก่อนที่อันดามันจะเอ่ยปฏิเสธไปอีกรอบเสียงเรียกของป้าร้านขายน้ำก็ดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งโหยงรีบหันขวับด้วยความตกใจก่อนจะสั่งเครื่องดื่มสามแก้วสำหรับตัวเองและเพื่อนอีกสองคนอย่างรวดเร็ว เผลอคุยกับคนตัวโตไปจนลืมเลยว่าตอนนี้กำลังต่อแถวซื้อน้ำอยู่ จากแถวที่ยาวเฟื้อยหลงเหลือเพียงเธอและไนท์ที่กำลังหยุดอยู่หน้าร้านเท่านั้น
"แล้วพ่อหนุ่มล่ะ เอาน้ำอะไรจ๊ะ"
"เอาชาเขียวหนึ่งแก้วครับป้า"
อันดามันยืนรอกระทั่งไนท์ได้รับเครื่องดื่มตามที่สั่ง เพราะเธออยากจะบอกย้ำกับเขาอีกครั้งว่าเธอจะกลับเองและอยากให้เขากลับไปทำงานกับกลุ่มเพื่อนเสียที
"ไนท์..."
"กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวเราไปส่งที่บ้านนะโอเคไหม ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเราเต็มใจมากกกก" ก่อนที่คนตัวเล็กจะเอ่ยคำใดออกมาไนท์ก็จัดการชิงแทรกตัดบทเสียงก่อน คำเอ่ยของเขามีเพียงเท่านั้นก่อนที่จะเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองทิ้งให้อันดามันยืนกะพริบตาปริบนิ่งงันอยู่อย่างนั้น
เธอไม่เคยปฏิเสธเขาได้สักครั้ง จนคนที่บ้านรับรู้กันได้โดยปริยายแล้วว่าเธอกำลังมีหนุ่มตามจีบคอยเป็นสารถีรับส่งทุกวี่วัน!
- ผู้เขียน
