บทที่ 7 ศัตรูตัวฉกาจ (2)
1000 คำ
- 7 -
ศัตรูตัวฉกาจ (2)
"...ถ้ามีแล้วก็ระวังให้ดี กูจะแย่งเมียมึง อย่างที่มึงเคยทำไว้กับกู!"
หมับ!
ประโยคถัดมาทำให้ไนท์สติขาดผึ่งรีบตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของอิฐเอาไว้ด้วยความเดือดดาล
"อย่าเสือก!" เขาไม่รู้ว่าอิฐไปรู้อะไรมาหรือเป็นเพียงคำขู่ที่ทำให้เขาสติแตกเช่นนี้
เหตุการณ์ในอดีตที่ทำให้ทั้งสองคนตั้งตนเป็นศัตรูกลับเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนอยู่เสมอในเรื่องของคนรัก
เมื่อสองปีก่อนไนท์และอิฐมีปัญหากันในเรื่องของผู้หญิงเพียงคนเดียว อดีตแฟนสาวของอิฐกลายเป็นผู้หญิงอีกคนของไนท์โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ากำลังโดนเธอหลอกปั่นหัว จนหลงงมงายคิดว่าสิ่งนั้นคือความรักอันแสนสวยงาม
"ฮึ...แปลว่ามีแล้วสินะ ล่ามเอาไว้ให้ดีล่ะ!" อิฐแค่นยิ้มเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมา เขาไม่ได้รู้อะไรมาก่อนล่วงหน้า เพียงแค่ตั้งใจจะปั่นประสาทให้ไนท์สติแตกก็เท่านั้น...และมันก็ได้ผล
พลั้วะ!
ตุ้บ!
ไนท์สวนหมัดหนักลงบนใบหน้าของอิฐอย่างเต็มแรงเมื่อไม่สามารถกลัดกั้นความโมโหไว้ได้อีกต่อไปแล้ว คำพูดยียวนทำให้ไนท์ลงมือสั่งสอนอีกฝ่ายด้วยการใช้กำลัง และมันก็เป็นความต้องการของเขาที่อยากจะเสยหน้าของศัตรูมาตลอดเพียงเห็นหน้า
ไนท์ไม่ใช่คนเลือดร้อนที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาปั่นประสาทหรือยียวนเล่นน้ำลายได้นานเกินห้านาที ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นหมาบ้าไม่ยอมจบกับอดีต เขาก็คงต้องใช้หมัดหนัก ๆ สวนไปให้เงียบปากแทน
หมับ!
พลั้วะ!
อิฐเมื่อตั้งตัวได้ก็รีบชกกลับไปในทันทีโดยไม่รอเว้นว่าง หมัดนั้นทำให้เลือดไหลมาจากมุมปากพร้อมกับรอยแดงช้ำ
"กรี๊ด!!!"
"ไอ้พวกหมาบ้า อย่ามาตีกันในร้านของฉันนะ ออกไปเดี๋ยวนี้! ไอ้ไนท์ไอ้น้องเวร นี่แกกลายเป็นอันธพาลไปตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ!?" ผู้คุมกิจการไนต์คลับถึงกับวิ่งตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงโวยวายและเสียงกรีดร้อง พอมาเห็นว่าเป็นน้องชายที่ก่อเรื่องก็ทำลมแทบจับ จนต้องพยุงค้ำกับกำแพงเอาไว้
"ถ้ากูไม่ต้องรีบไป มึงได้น่วมกว่านี้แน่ไอ้อิฐ!" ไนท์กดเสียงต่ำขณะที่มือทั้งสองข้างก็ยังกำคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้อย่างเดือดดาล
เขารับรองว่าถ้าหากเขาไม่มีธุระสำคัญจะต้องไปก็คงได้แลกหมัดกับอิฐจนน่วมกันไปข้างแน่!
"นี่! ยังไม่หยุดอีก ออกไปเลยนะ รีบออกไปจากร้านฉันเลย ไอ้ไนท์ ไอ้น้องบ้า!"
เสียงตะโกนของเจ้ใหญ่ที่ไล่หลังของน้องชายกลับไม่ได้ทำให้ไนท์สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเช็ดหยดเลือดออกจากหลังมือที่ชกต่อยจนได้แผลออกลวก ๆ พลางกดความเจ็บปวดที่มุมปากด้วยใบหน้าเหยเกที่บ่งบอกว่าตัวเองกำลังปวดหนึบอย่างถึงที่สุด
"ไอ้สัสเอ๊ย! ต้องไปเจออันด้วยสภาพนี้จริงเหรอวะ!"
จบเรื่องชกต่อยสิ่งต่อไปที่ต้องคิดก็คือการไปเจอหน้าสาวสวยที่เพียรจีบมาร่วมสัปดาห์ ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงว่าไอ้ความม่วงช้ำบนใบหน้านั้นโดนอะไรมา หากจะตอบว่าหกล้มชนกำแพงก็ดูว่าจะโง่เง่าจนเขาสมเพช
ให้ตาย...ชีวิตไอ้ไนท์ทำไมมันน่าปวดหัวแบบนี้วะ!
อีกด้าน
การทำโปรเจกต์กลุ่มเริ่มต้นเป็นวันที่สาม อันดามันและกลุ่มเพื่อนมารวมตัวกันที่สวนสาธารณะภายในมหาวิทยาลัย เพื่อคุยเรื่องโปรเจกต์สำหรับการชี้ชะตาเรียนจบ
"อัน เราไปถ่ายฟุตเทจรอบ ๆ มอมา ลองดูหน่อยสิว่าโอเคไหม" เพื่อนในกลุ่มเดินลงจากรถมอเตอร์ไซค์พร้อมด้วยกล้องโทรศัพท์ในมือที่ได้เก็บภาพบรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยสำหรับการทำงาน
"โห ใช้ได้เลยนะแบงก์ ถ่ายดีมากเลย"
"อัน ๆ หนุ่มหล่อมาหาอะ อยู่โน่น หล่อมาแต่ไกล" ฟิล์มเอ่ยแทรกขึ้นอย่างนึกแซวพลางพยักพเยิดหน้าไปยังร่างสูงของไนท์ที่กำลังหอบหิ้วน้ำหวานมากมายไว้ในสองมือ
ความหล่อเหลาทะลุเครื่องปิดบังใบหน้าอย่างหน้ากากอนามัยที่เขาสวมใส่ ร่างสูงก้าวฉับตรงเข้ามา ขณะที่สายตาของคนอื่น ๆ โดยรอบต่างก็จดจ้องมองเขาเป็นตาเดียว
"โห ลูกรักพระเจ้าสุด..."
"หล่อแหละ แต่ก็ยังไม่ลืมวันที่เกือบชนอันหรอกนะ" กลอยเอ่ยบอกกับเพื่อนสาวข้างกายที่ตอนนี้กำลังตาค้างเมื่อไนท์กำลังเดินเข้ามา
เหตุการณ์ในวันนั้นที่หน้าตึกคณะกลอยยังจดจำได้ ครั้งแรกที่เห็นท่าทีว่าเขากำลังจะจีบเพื่อนตัวเองก็ต้องส่ายหน้าพัลวัน แต่นานเข้าก็เริ่มใจอ่อนเพราะไนท์เองก็ไม่ได้มีพิษมีภัย แถมยังมีน้ำใจนึกถึงเพื่อน ๆ ของอันดามันอีก
"โธ่กลอย เราไม่ได้ตั้งใจนี่นา อะ ๆ ซื้อชามาง้อ ซื้อมาหลายแก้วเลยนะ หยิบไปได้เลยนะทุกคน" ไนท์ที่ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นก็ถึงกับต้องเอาน้ำหวานมาซื้อใจ
"แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย...กูจองโกโก้แก้วนั้น!"
คนตัวโตนั่งลงที่เก้าอี้ของโต๊ะม้าหินข้างกายกับอันดามัน หลังจากนั้นก็เคลื่อนแก้วน้ำชาเขียวหวานน้อยให้กับเธออย่างรู้ใจ
"อันนี้ของอัน ชาเขียวหวานน้อย ไม่ใส่มุก"
"ขอบคุณนะไนท์" อันดามันยิ้มร่าพลางหยิบแก้วตรงหน้าขึ้นมาดื่มหวังให้ความหวานทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง
- ผู้เขียน
