บทที่ 5 ตี๋น้อยทั่วถึง (3)
1004 คำ
- 5 -
ตี๋น้อยทั่วถึง (3)
"อาร์ตเป็นเพื่อนเราตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ เรียนโรงเรียนเดียวกัน แถมบ้านก็ยังอยู่ใกล้กันด้วยนะ หลาย ๆ คนชอบบอกว่าเราสองคนเหมือนเป็นแฟนกัน แต่เรากล้ายืนยันได้เลยว่าไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน..."
"...เพราะแฟนอาร์ตน่ะน่ารักจะตาย เป็นผู้หญิงด้วยกันเรายังชอบเลย"
"..." ไนท์เลือกที่จะเงียบเพราะอยากฟังคำที่เธอเอ่ย รู้สึกรื่นหูและเพลิดเพลินอย่างบอกไม่ถูก แถมเวลาที่เธอพูดไปยิ้มไปก็พานทำให้หัวใจของเขาเต้นระส่ำตามไปด้วย
"ความจริงเรามีเพื่อนอีกนะไม่ใช่มีแค่อาร์ต เพื่อนที่ไนท์เห็นเมื่อช่วงบ่ายสองคนน่ะ แล้วก็มีอีกสองคนที่อยู่กันคนละเอก"
"เรายังไม่ได้ว่าอะไรเลย กลัวหาว่าไม่มีเพื่อนคบหรือไง" ไนท์หัวเราะเมื่อได้ยินหญิงสาวดักทางไว้ทั้งที่เขาจะไม่ได้นึกถึงสิ่งใดนอกจากรอยยิ้มสวย ๆ ของเธอ
"เราแค่อยากบอกเฉย ๆ น่า"
"อันนี่พูดเยอะเหมือนกันนะ เห็นครั้งแรกนึกว่าจะขี้อายอะไรแบบนี้"
"ไนท์ว่าเราพูดมากเหรอ" แววตาหวานหรี่ลงและมองคนข้างกายด้วยสายตาจับผิดอย่างไม่จริงจังนัก
คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยว่าเขาคงคิดว่าเธอพูดมากแต่ภายนอกของเธอคงดูเรียบร้อยพูดน้อยน่ารักอะไรประมาณนั้น
"เปล่าสักหน่อย อันพูดเองนะเรายังไม่ได้พูดเลย"
อันดามันยู่หน้าและหันกลับมาดังเดิม ถึงเขาจะบอกว่าเธอพูดมากจริง ๆ ก็ไม่คิดถือโทษโกรธ เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่คนอื่นจะพูดถึงเธอแบบนี้
"จริง ๆ ตอนเด็กเราค่อนข้างขี้อายน่ะ ไม่กล้าแสดงออก เรื่องกิจกรรมนี่ขอบายเลย..." หญิงสาวหวนนึกถึงภาพตัวเองในวัยเด็กที่ยังคงเป็นเด็กน้อยขี้อายไม่กล้าแสดงออก แต่วันเวลาและประสบการณ์ก็ทำให้เธอเปลี่ยนไป
"...แต่พอเข้ามหา'ลัยเราก็เปลี่ยนไปเลยนะ เรากล้าแสดงออกมากขึ้น ก็อย่างที่รู้ว่าเราเรียนเอกฟิล์มมันก็ต้องมีการทำโปรเจกต์และพรีเซนต์งานอยู่บ่อย ๆ แถมอาชีพที่เราอยากทำก็คือผู้กำกับอีกด้วย ถ้าผู้กำกับขี้อายขี้กลัวก็คงไม่มีใครอยากร่วมงานด้วยใช่ไหมล่ะ"
ในรั้วมหาวิทยาลัยมีบทเรียนมากมายที่ทำให้อันดามันเปลี่ยนความคิด เธอหลุดออกมาจากกรอบของตัวเองที่ขีดไว้ จนกลายมาเป็นอันดามันคนใหม่ที่กล้าแสดงออกและมั่นใจในตัวเองมากกว่าเมื่อก่อน
"โห นี่เรากำลังยืนอยู่กับผู้กำกับอันเหรอเนี่ย แพชชั่นมาเต็มมาก"
"ไนท์สนใจมาแสดงด้วยไหมล่ะ ยังขาดหลายบทเลย" อันดามันเสนอทั้งที่ลึก ๆ ก็พอรู้ว่าเขาคงไม่ชอบงานอะไรแบบนี้
"ขอบายได้ไหม เราไม่ถนัดจริง ๆ แต่ถ้าหน้าที่ไปรับไปส่งหรือคอยซัพพอร์ตอยู่ข้างหลังนี่เราค่อนข้างถนัดนะ สนใจเปล่า" ไม่ว่าเปล่าพอพูดจบประโยคก็ยังเลิกคิ้วและขยิบตาให้กับคนข้างกายที่มองแล้วร้ายกาจเป็นที่สุด
อันดามันชะงักค้างแต่ไม่นานก็ต้องปรับให้เป็นปกติ แม้ว่าคำพูดของเขามันจะทำให้เธอตกใจก็ตาม
เธอไม่ใช่คนใสซื่อหรือไม่รู้ความที่จะดูไม่ออกว่าคำพูดเหล่านั้นมีอะไรซ่อนอยู่ แถมหัวใจดวงน้อยกลับยังสั่นระริกหวั่นไหวไปกับคำพูดนั้นอีกด้วย!
"ถ้าสนใจจะติดต่อกลับไปแล้วกันนะ" เธอตอบกลับไปด้วยคำพูดที่คิดว่าน่าจะสูสีกับพลังหยอดรุนแรงของเขา
"แต่ตอนนี้อันยังไม่มีช่องทางติดต่อของเราเลยนี่นา งั้นขอเบอร์ติดต่อไว้ได้เปล่า" มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา หวังขอเบอร์สาวที่รู้ดีว่าเป็นวิธีที่เชยสุด ๆ
"สะดวกให้เพย์ฟันแทนได้เปล่า แอคเคาน์ชื่อว่าอันดามันดอทเอเอ" อันดามันส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม เธอเลือกที่จะให้ชื่อแอคเคาน์ของแอปพลิเคชันเพย์ฟันซึ่งเป็นที่นิยมอยู่ในตอนนี้แทนเบอร์โทรศัพท์ เธอตั้งใจปฏิเสธไปนัย ๆ ไม่ใช่ว่าเธอเล่นตัวแต่เพียงแค่คิดว่ามันคงเร็วไปสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงวันเดียว
"ได้ดูสตอรี่ก็ยังดี...เรากดแอดไปแล้วล่ะ"
"อาร์ตโทรมา...คงโทรตามแน่เลย งั้นเราเข้าไปข้างในก่อนนะ" มือเล็กหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นอาร์ตที่โทรเข้ามา เธอเองก็ออกมาข้างนอกสักพักแล้ว เพื่อนก็คงตามหากันอยู่แน่ ๆ
"โอเคครับ ฝันดีล่วงหน้า นางฟ้าเอกฟิล์ม" ไนท์เอ่ยบอกด้วยท่าทางทะเล้นจนทำให้อันดามันหัวเราะร่า
"เช่นกันนะตี๋น้อยทั่วถึง"
"อัน..." ก่อนที่อันดามันจะเดินเข้าไปเสียงเข้มของไนท์ก็แทรกขึ้นเสียก่อน
"...ถ้าเราทักเพย์ฟันไปหาได้เปล่า อันจะตอบเราไหม"
ใบหน้าหวานหันมอง เธอยังไม่ได้เอ่ยคำใดมีเพียงแค่รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าชวนให้ผู้รอฟังคำตอบลุ้นระทึกจนหัวใจจะวาย
"ไม่รู้สิ...ลองทักมาก่อนแล้วกันนะ" คนตัวเล็กยิ้มกว้างกว่าเดิมพานทำให้ดวงตากลมโตกลายเป็นสระอิที่มองแล้วชวนหลงใหลเป็นที่สุด เธอเดินกลับเข้าไปด้านในขณะที่เขาเองก็ยังคงทอดมองไปจนสุดสายตา
นิ้วเรียวยาวกดเข้าแอปพลิเคชันอีกครั้งก่อนจะส่งข้อความไปหาอันดามัน ที่หวังลึก ๆ ว่าเธอจะตอบกลับมา
Nxgth.Ng – โหล ๆ เทส ๆ ฝันดีอีกครั้งครับผม...Sending
- ผู้เขียน
